juli-augustus 2025 - De Hoogstraatse Maand

Onze vijfjaarlijkse afspraak met

de laatstejaars van 1995

Erika Janssens

Liesbet Geerts

Sofie Rameysen

Stijn Jacobs

‘t Is goed wonen in de Zundertseweg

Trappen tegen kanker

Olivier De Pryck

Gert Rombouts

Marleen de Meyer in Cairo

Een paradijselijke tuin hartje Minderhout

Dansa en ‘t Spagaatje schitteren…

Kermis in Wortel en Meersel-Dreef

Hoogstraatse atleten in Meetria triatlon

Een Kurjeuze beeldentocht

Springen in een propere Mark?

Vijf jaar Het Gouden Poezenmandje

De straffe doelen van Mon Meeusen

Na 47 jaren kwamen 18 van de 25 leerlingen van 6e handel van retorica 1978 (klastitularis Walter Vrelust) van het Klein Seminarie samen in Hoogstraten. De zoektocht naar ieders huidige woonplaats was niet altijd even gemakkelijk, maar de drie initiatiefnemers slaagden er in om dit huzarenstukje tot een goed einde te brengen.

Er waren al eerder reünies geweest, maar die waren voorbij gegaan zonder dat ik er aandacht aan had besteed. Deze keer was ik toch wel benieuwd naar het reilen en het zeilen van mijn vroegere klasgenoten. Ondertussen is er een half mensenleven voorbij gegaan, tijd dus om elkaar nog eens in levende lijve weer te zien. Enkelen waren nog wel in beeld of in klank gepasseerd, maar ook niet meer dan dat. School moe, boeken toe en houdoe, dat was mijn korte samenvatting. Het is niet dat je een column schrijft, dat je ook een goede leerling (67 %) was…

De tand des tijds had ons allemaal wel een beetje aangetast, soms letterlijk, soms figuurlijk. Dit resulteerde in verrassingen, enkele namen werden zelfs door elkaar gehaald. Een baardje hier en daar, een niet meer beginnend buikje, een hoger voorhoofd, blond en zwart werden grijs, en de kleinsten waren niet altijd meer de

kleinsten. Beroepskeuzes en -loopbanen werden besproken en beoordeeld, maar uiteindelijk waren de meesten toch als +65 jarigen deelgenoot geworden van de pensioendienst van FOD Financiën.

Het blijft verrassend dat doorheen al die jaren mensen niet noemenswaardig veranderen en verder redelijk brave huisvaders/grootvaders zijn geworden, herkenbaar van vroeger in woord en gedachten. Een vreemde gewaarwording, deze onderdompeling in het collectief geheugen van onze schooljeugd, met samen een unieke gemene deler en een soort nooit verloren gegane onzichtbare vriendschap.

Maar niets is de mens vreemd. Ook echtscheidingen maakten deel uit in het leven van sommigen (vertaald als een buis voor godsdienst?). In een bestaan is er soms kommer en kwel, niet iedereen had altijd het geluk aan zijn zijde. Maar ook dat is het leven, met het besef dat door dit leven gaan zonder noemenswaardige kleerscheuren toch een geprivilegieerde luxe is. Tussen toen en nu bleken er al drie klasgenoten overleden - de nieuwjaarswens voor een goede gezondheid is niet lichtzinnig te nemen.

Wat werd er vroeger uitgekeken naar

Zomer zonder zorgen Harm tekent

de zomervakantie van twee maanden en wat vlogen die voorbij, in gezelschap van aardbeien en tien dagen Chirokamp, om daarna opnieuw voor maanden naar Hoogstraten te fietsen om er les te krijgen van mensen met bijnamen.

Was het vroeger beter? Het was anders, ons geluk leek nog gewoon en eenvoudig. We fietsten in weer en wind, we dronken vrijdags bier in de Roma, we rookten onze zelf gerolde sigaretten, we waren niet altijd de braafste klas, maar kwamen al bij al toch nog goed terecht. Dan neem je onderweg soms een buts en een buil erbij, en gelukkig meestal ook een portie gezond Kempens boerenverstand, een verplicht vak dat onze ouders ons hebben gegeven.

Een fijne zomer zonder zorgen voor u en de uwen, en ik zie u, beste lezer, graag terug in september.

(Met dank aan Marc Strymans, Sylvain Van Den Bogerd, Luc Van De Plas, Jo Vanderbruggen, Paul Van Erck, Dirk Verheyden, Jan Vrints, Cis Willems, Marc Gladinez, Bert Hulselmans, Ronny Jacobs, Walter Jochems, Dirk Livens, Dirk Mertens, Guy Beuls, Swa De Belder, Jef Franck en Herman Adams.) (JJ)

SCHOOLVERLATERS

Van de middelbare schoolbanken

naar de middelbare leeftijd

LEVENSVERHAAL Van de middelbare school tot de middelbare leeftijd; zo zou je deze artikelenreeks kunnen noemen.

In 1995 maakten we bij het einde van het schooljaar een praatje met zeven leerlingen die de middelbare school verlieten. Hoe hadden ze hun scholierentijd ervaren, wat waren hun toekomstplannen waren, voelden ze zich klaar voor het studenten- of het beroepsleven? Stiekem was het toen al de bedoeling om hen vijf jaar terug op te zoeken om te kijken hoe hun verder leven verliep en wat er van hun dromen restte. Het waren jongeren van divers pluimage, van verschillende afkomst, uit verschillende delen van onze gemeente en de middelbare scholen van Hoogstraten.

Ondertussen zijn we dertig jaar later - “tempus fugit” - en hebben we al zes keer met hen teruggeblikt op wat het leven hen in de vijf tussenliggende jaren gebracht had. Telkens werden het openhartige gesprekken, hoe ze van leerling, student, jong stel tot gezin geworden zijn met alle aspecten van het leven die daarbij komen kijken. De jongeren van toen zijn mensen van middelbare leeftijd geworden, met de leeftijd van vijftig in het vizier. Ze hebben de bokkensprongen van het leven aan den lijve ondervonden, ten goede en ten kwade, hebben dikwijls al volwassen kinderen, ouder dan zij waren in de eerste aflevering.

Is het leven vandaag nog even hectisch als 5 jaar geleden, toen de coronacrisis nog maar net achter de rug was? Zijn er aangename of minder aangename gebeurtenissen in hun leven gekomen? Kortom, hoe staat het leven er nu bij? Opnieuw een openhartige blik op het leven zoals het was, zoals het is en zoals ze hopen dat het wordt. (jaf)

Sofie Rameysen, Deeltijds onderwijs VITO

“Alles staat in functie van mijn gezin en de kinderen”

MERKSPLAS Het deed deugd om Sofie Rameysen nog eens terug te zien. Vijf jaar geleden was ons dat niet gelukt want Covid stak daar toen een stokje voor. Via mail en telefoon konden we wel vaststellen dat het met haar goed ging ondanks de vele hindernissen die haar pad al gekruist hadden. Alles voor de kinderen, was haar motto en daarin schijnt ook vandaag nog weinig in veranderd. Maar dat het leven niet altijd een ponykamp is, blijkt ook tijdens dit gesprek.

Dat Sofie een hekel had aan schoolbanken en studeren is haast een understatement. Aan leren had ze inderdaad een broertje dood en haar schoolcarrière zwalpte een beetje van tuinbouwschool in Hoogstraten naar kinderverzorging in Turnhout en terug naar de tuinbouwschool tot ze uiteindelijk in het deeltijds onderwijs de reddingsboei vond.

Sofie Rameysen

Zij ging al snel zelfstandig wonen, had enkele bewogen relaties, werkte als ruitenwasser tot ze uiteindelijk bij Toby Hapers uit Beerse de man en de rust vond waar ze zo aan toe was. In 2005 troffen we een stralende jonge moeder aan met een kleine Yoni op de arm. “Er mag gerust nog een tweede en een derde kind -

je bij” zie ze toen met volle overtuiging. Het werden er tenslotte vier en hiermee heeft zij ook vandaag nog meer dan haar handen vol.

Twijfels

Toen we Sofie onlangs contacteerden voor een nieuwe update van het leven, leek ze het aanbod eerst wat af te slaan. “Ik heb eigenlijk niet zo veel te vertellen. Het leven gaat gewoon zijn gang.” Ook in het verleden wuifde ze een gesprek telkens eerst een beetje weg maar gaf ons daarna toch iedere keer weer een boeiende inkijk in haar leven. In 2010 was het voor haar echter niet mogelijk om haar ziel bloot te leggen. Daarvoor was een moeilijke periode juist aan haar gepasseerd en stond het hoofd er niet naar om dit met de buitenwereld te delen.

Vandaag zijn we 30 jaar na het afstuderen en kunnen we terug op bezoek in Merksplas. De kinderen zijn naar school of gaan werken, de tuin staat groen, de hond legt zich aan mijn voeten en de kat springt mee op de tafel. Sofie kan van start.

DHM: Alles voor de kinderen, dat bleek de vorige keren duidelijk je streefdoel. Maar kleine kindjes worden groot en misschien groeien de zorgen dan ook wel mee. Hoe gaat het momenteel met hen?

De oudste Yoni (21) studeert in Kortrijk in de studierichting 3D Animatie en Game Development van de Hogeschool HOWEST. Zij zit nu in het tweede jaar en is vooral gericht op animatiefilm. Zij weet goed wat zij wil maar toch is het voor haar

niet altijd gemakkelijk. Zij heeft namelijk autisme en het is voor haar een moeilijk parcours geweest. Maar met de nodige aanpassingen slaagt zij er toch wel goed in. Ze is goed bezig en haalt goede punten. Vorig jaar had ze slechts één herexamen en dat heeft ze in het verlof opgehaald. Ze is heel perfectionistisch en werkt ook heel hard.

Ze zit op kot en dat is voor haar een grote stap. Ze kan moeilijk met de bus of trein naar Kortrijk. Niet dat ze haar weg niet kan vinden, maar zij kan niet om met al die drukte van mensen om haar heen en de onvoorspelbaarheid van de treinen. Dat geeft haar zoveel stress. Dat is zelfs ook niet te combineren met al het werk dat zij voor school heeft. Daarom doe ik ze elke week weg en ga ze ook ophalen.

DHM: Wat een opgave, elke week twee keer naar Kortrijk en terug.. Dat is inderdaad een hele opgave maar er is weinig alternatief. Gelukkig kan ik rijden op momenten dat het niet druk is. Ik haal haar donderdagavond op - zij heeft dit jaar vrijdag geen les - en breng ze op zondagavond terug naar het kot. Dat is telkens anderhalf uur rijden heen en dan nog eens hetzelfde terug. Maar het grote voordeel is dat we dan met zijn tweeën alleen in de auto zitten en rustig kunnen praten over alles en nog wat. Dat maakt het toch ook interessant. En het geeft haar de mogelijkheid om haar studie goed te kunnen afwerken. Hopelijk blijft het zo verder gaan. Ze is einde juni halfweg. Dus nog twee jaar te gaan en dan hopen we dat ze een goede job kan vinden en zelfstandig door het leven kan gaan.

Sofie en haar partner Toby Hapers uit Beerse. Na een moeilijke periode in haar jonge leven vond Sofie uiteindelijk de rust en het geluk bij Toby. Met hun vier kinderen wonen zijn al 14 jaar in Merksplas.

Mijn aard

DHM: En zitten de drie anderen ook op hetzelfde goede spoor?

De tweede oudste is onze Sverre (19). Die heeft zowat mijn aard. De school was ook niets voor hem. Hij wilde altijd maar gaan werken. En zo is hij zoals ik en ook zoals zijn vader Toby in het deeltijds onderwijs terecht gekomen en daar voelde hij zich goed. Maar corona was voor hem een hele moeilijke periode, en dat in tegenstelling tot zijn zus Yoni. Voor Yoni was die periode perfect. Zij kon thuisblijven en op zichzelf vallen. Voor Sverre was dat het tegenovergestelde. Hij miste de sociale contacten.

In het deeltijds onderwijs in Turnhout volgde hij de richting Bestratingen en dat heeft hij met glans afgewerkt. In het eerste jaar was dat twee dagen les in de school en de andere dagen werken, het laatste jaar was dat duaal leren en slechts één dag per week naar school. Hij mocht op zijn 18de verjaardag in februari stoppen maar heeft toch nog het jaar uitgedaan. Het is een brave jongen en een harde werker. En hij was altijd vragende partij om samen met zijn vader te kunnen werken. Nu zijn ze samen professioneel en zelfstandig aan het werk als stratenleggers. Het klikt geweldig goed tussen die twee. Vroeger werkte Toby met enkele gasten maar het is moeilijk om goed werkvolk te houden in die sector. Dat doen ze nu dus met zijn tweeën. Sverre woont nog thuis en hij voelt zich hier goed. Hij moet van mij nog lang niet weg.

Sturing

DHM: Als ik me niet vergis zijn de twee anderen heel wat jonger… Loe is een ander verhaal. Zij is een echt zorgenkind door een genafwijking. Zij is juist 12 geworden en gaat naar het bijzonder onderwijs in Beerse (GIBLO). Deze school heeft een eigen ophaaldienst met een bus, maar dat zou voor haar anderhalf uur rijden zijn om op school te geraken terwijl het met de auto amper vijftien minuten is. Daarom doe ik ze ‘s morgens zelf met de auto naar school. Na de schooluren proberen we haar ook op te halen maar als dat niet lukt moet zij wel met de bus.

Zij gaat graag naar school en daar zijn we heel blij mee. Hoewel het soms wel eens moeilijk is, is Loe meestal goedgezind en vrolijk. Ze is natuurlijk nog jong en wellicht wordt ze zich met het ouder worden ook meer bewust van haar situatie. Zij is fysiek goed in orde en uiterlijk een gewoon kind. Als je haar niet kent, zie je er ook weinig van. Maar vooral de spraak is een heel groot probleem. Wij zijn thuis heel geduldig met haar. We kennen haar situatie. In de school is dat soms wel anders. Niet alle kinderen hebben het geduld om haar te laten uitspreken en dat frustreert haar dan wel. Dat is dan niet altijd gemakkelijk en we proberen dat tijdig op te vangen. Daarom proberen we altijd met alles klaar te zijn thuis als zij aankomt.

We kunnen Loe ook niet alleen laten omdat ze dwangmatig gedrag vertoont, en ze heeft wel sturing nodig. Ze zeggen vaak, een kind verliezen is een zwaar rouwproces. Maar een kind met een handicap is ook een rouwproces dat regelmatig terug naar boven komt. Want elke keer moet je vaststellen dat ze dit niet zal kunnen, en dat niet, en telkens moet je je daar bij neerleggen. Dat is moeilijk en dat stopt niet. Dat proces is blijvend…

De kleinste is ons Lexi. Dat is een hevige patat maar ook het zonneke in huis. Die staat heel de dag te zingen en te dansen, of te springen, of is buiten aan het spelen. Die heeft ruimte nodig en gelukkig hebben wij een grote hof en zitten we vlak bij het bos, waar a volonté geravot kan worden. Soms is dat tot frustratie van de anderen die wat rust willen. Zij zit nu in het vierde leerjaar in de lagere school Qworzo van Merksplas. Ze gaat graag naar school. Zij heeft precies haar droomjob voor later al in gedachten. Zij wil of juffrouw of politieagente worden. Dat speelt zij thuis ook dikwijls.

Familiefoto anno 2025

Erfelijk

DHM: En hoe gaat het dan uiteindelijk met jou, Sofie, in al dat drukke leven? Ik probeer thuis alles wat met elkaar te verzoenen en dat vraagt veel energie en geduld. Dat lukt natuurlijk niet altijd. Zoals bij iedereen hebben wij ook onze goede en minder goede dagen. Soms is de ene wat overprikkeld en botst dat met de anderen. Dat zal overal wel zijn, zeker. Ik zou ook willen dat ik geen pijn had. Ik heb reactieve artritis, polyarthrose en migraine, die mij constant pijn geven. Ik zit daar al langer mee maar de laatste jaren wordt dat alleen maar erger en erger. Ik heb een auto-immuunziekte die mijn schildklier aantast en daarnaast ben ik preventief geopereerd omwille van een erfelijke aanleg voor kanker waaraan mijn zus 2 jaar geleden overleden is.

Ik heb dus mijn voorzorgen genomen maar de vrees dat dit ook op de kinderen zal overgedragen worden is geen aangenaam gevoel. Ik wil nog graag heel lang meegaan en mijn kinderen niet in de steek laten. Zij kunnen zich pas laten testen vanaf de leeftijd van 18 jaar. Als zij dit gen niet hebben, kunnen ze het later ook niet doorgeven. Maar het blijft wel 50% kans. Ons Yoni is getest en die heeft dat gen gelukkig niet. Als ik vroeger geweten had dat ik het gen had, had ik op een andere manier zwanger kunnen worden via IVF methode waardoor ze tijdig het kwaadaardig gen hadden kunnen elimineren. De medische wetenschap en de technologie staan niet stil. Als je dit gen doorgeeft aan je kinderen kan dat je wel een groot schuldgevoel bezorgen…

DHM: Dat moet toch allemaal heel frustrerend zijn, want je ziet er heel goed uit en niets laat vermoeden wat er zich binnenin allemaal afspeelt. Je hebt je part van zorgen en miserie dan al wel gehad.

Ja, niemand ziet van buiten wat er allemaal schort. Er is ook niets dodelijks. Ik probeer mij gewoon aan te passen. Het moeilijkste vind ik vooral voor ons Loeke. Zij doet soms dingen die kinderen van drie of vier jaar ook doen en dan zie je mensen lelijk kijken. Maar dat kind kan daar niet aan doen. Als je klein bent, wordt dat dikwijls nog als charmant aanzien, maar als je groter wordt en mentaal niet meegroeit, valt dat meer op en krijg je reacties. Voor ons Loe is dat vaak moeilijk. Zij vraagt zich soms af waarom zij in een andere school zit. Ik probeer dat altijd zo positief mogelijk te benaderen. Ik leg haar dan uit dat zij het moeilijk heeft met getallen en dat ze nu een juf heeft die dat voor haar beter kan uitleggen.

Keramiek

DHM: Vind je dan nog tijd voor wat ontspanning of voor jezelf ? Ik heb eigenlijk weinig of geen tijd op overschot. Alles staat in functie van mijn gezin en de kinderen. Vroeger gingen de twee oudste kinderen BMX-en en gingen wij altijd mee naar wedstrijden en trainingen. Die sport van de kinderen heeft heel lang ons sociaal leven bepaald. Maar die tijd is voorbij. Zowel Yoni als Sverre zijn er mee gestopt na een aantal valpartijen en een gebroken arm. Er zijn nu andere sporten aan de orde zoals fitnessen, turnen en atletiek.

De oudste dochter Yoni is gefascineerd door animatiefilm en studeert 3D Animatie & Game Development aan de Hogeschool in Kortrijk.

DHM: Maar geen echte hobby voor jezelf?

Toch ben ik een jaar of drie geleden met keramiek begonnen. Ik ben eerst eens

met een vriendin gaan proberen en dat trok mij wel aan. Ik probeer één keer per maand te gaan keramieken. Dan trek ik de deur achter mij dicht en rijd ik naar Minderhout. Dat is een toffe groep van een tiental mensen op een losse basis. Met onze handen in de klei proberen we zo op vier uur tijd iets te creëren en dat doet mij heel veel deugd.

Verder hebben Toby en ik nog wel wat vrienden en komen wij regelmatig in het weekend bijeen aan een kampvuur hier in de tuin. Maar echt uitgaan is er niet bij. Vorig jaar zijn we voor de eerste keer met vrienden op verlof geweest toen de kinderen op kamp waren met de Chiro. Wij hoeven eigenlijk ook niet weg, want we zitten hier goed in Merksplas en we hebben veel ruimte buiten. In de zomer zetten we een tent in de hof en slapen we met de kinderen buiten. Dat is heel plezant. Soms rijd ik ook wel eens met de 2 jongste kinderen naar Holland aan de kust en blijven we daar één of twee nachten in de tent slapen. Voor ons Loe is dat heel belangrijk. Dat breekt de dagelijkse sleur. Thuis moet je haar constant in het oog kunnen houden, maar zo samen weg

Olivier De Pryck, VTI-Spijker

“Op

geeft haar wel rust, ook al is het voor mij ook vermoeiend. Ik kom geradbraakt uit de tent...

DHM: En wat kunnen we binnen vijf jaar van Sofie verwachten?

Ik hoop vooral dat we daartegen klaar zijn met de verbouwing van ons huis. Wij hebben dit huis in 2011 gekocht van mijn grootvader. Mijn pa is hier geboren. We zijn intussen al heel lang bezig met de verbouwing. Boven is alles in orde en heeft elk kind zijn slaapkamer. Maar beneden moet er nog veel gebeuren. Wij proberen ook alles zelf, vooral in het bouwverlof en dat vraagt tijd. Ook de financies moeten meewillen want de verzorging van een kind met een beperking is een zware kost.

Onze kinderen mogen nog heel lang bij ons blijven wonen. Dan kunnen ze intussen goed sparen want wij stimuleren hen om later iets te kopen. Want huren met de huidige prijzen is eigenlijk geld weggooien. Maar daarover hoop ik je binnen vijf jaar iets meer te kunnen vertellen natuurlijk! (jh)

korte tijd kan je leven er heel anders uitzien”

Olivier De Pryck

Mijn collega’s bij De Hoogstraatse Maand hadden me op voorhand gewaarschuwd. “Trek voldoende tijd uit voor je gesprek met Olivier. Eens aan de babbel is er geen houden meer aan…” Hun voorspelling kwam uit, maar het waren in ieder geval drie bijzonder boeiende uren in aangenaam gezelschap.

Eerst was het even zoeken. Het nieuwe huis in de Burgemeester Brosensstraat, op het einde van een doodlopende straat,

HOOGSTRATEN Toen we vijf jaar geleden bij Olivier aanklopten en polsten naar de gang van zaken, gaf hij aan dat alles zijn gangetje ging en dat het goed was zo. Nu hij stilaan tegen de vijftig aanschurkt, ziet het plaatje er toch ineens anders uit. Het plotse overlijden van zijn broer, de scheiding met Mieke, de verhuis en de nieuwe liefde in zijn leven. Stuk voor stuk gebeurtenissen die op heel korte tijd toch ingrijpend geweest zijn. Maar Olivier blijft zichzelf, een brok adrenaline en een open boek met veel respect voor de medemens.

stond niet meteen op mijn radar. Vijf jaar geleden woonde Olivier, de drie kinderen (Tess, Manon en Eline) en zijn vrouw Mieke nog in de Sint-Lenaartseweg. Dat huis werd verkocht en is inmiddels gesloopt, zoals meerdere woningen in de buurt van de voormalige Highstreet. Maar na wat zoeken werd ik welkom geheten in een prachtige woning, bijzonder smaakvol ingericht.

Overigens, er zijn nog zekerheden. Oli -

vier werkt nog altijd bij de Politiezone Noorderkempen, blijft de hiphop-scene van dichtbij volgen en het vechten op de mat is nog altijd een obsessie.

Wijkagent

“Bij de politie is mijn taak wel een beetje veranderd. Ik ben nu dertig jaar bij de politie en maakte altijd deel uit van het interventieteam. Dat is nu anders. Zo tegen de vijftig aan, moet je het toch iets

rustiger aan gaan doen. Ik doe nu ook minder nachten, waardoor ik minder last heb van migraine. Dat is een familietrek. Onze Dominique werd ook geplaagd door migraine-aanvallen, onze moeder ook.”

“Ik ben ondertussen drie jaar wijkagent in Hoogstraten. Als lid van het wijkteam voer ik onder andere woonstcontroles uit en doe ik onderzoek in functie van de nationaliteitsverklaringen. Dat gaat over mensen die hier al lang wonen en Belg willen worden. Ik ga dan op bezoek voor een gesprek. Dat gebeurt eigenlijk op een heel menselijke manier en is ook boeiend. We drinken een koffietje en hebben een gezapige babbel.”

“De woonstscontroles gebeuren bij mensen die in Hoogstraten komen wonen of verhuizen. Dan ga ik bij al die mensen binnen mijn wijkgebied langs. Ik heb vooral oog voor de hygienische omstandigheden en het aantal bedden. Je hebt soms Roemeense mannen die met zijn tienen in een huis willen gaan wonen. Dan moeten er wel tien bedden staan. Het blijft een bevoegdheid van de gemeente, maar wij moeten wel controleren of er geen fraude gepleegd wordt.”

“Deze week had ik nog een woning met één beddeke, daar wilde een tweede man zich inschrijven. Al snel bleek dat die persoon gewoon een adres van de ander tijdelijk wilde gebruiken. Dat keur ik af, zeker om de persoon die er al woonde te beschermen. Het risico bestaat dat die man schulden maakt op dat adres en met de noorderzon vertrekt. De oorspronkelijke bewoner is dan de dupe van heel de situatie.”

Deeltijds

“Maar een wijkagent moet ook optreden als er kleine problemen opduiken. Blaffende honden, ruziemakende buren, een haag die te ver over de schutting hangt... Dan komt het er op aan om met de mensen te gaan praten om een oplossing te vinden. En we moeten soms ook op pad om mensen te ondervragen over zaken die zich afspeelden in een andere politiezone. Dan neem ik altijd eerst telefonisch contact op om een beetje te duiden waarover het gaat zodat die mensen niet onnodig bang worden.”

“Af en toe doe ik nog wel eens een nachtshift en als er een staking is in de gevangenis springen wij ook in. Begin juni moesten we het verkeer regelen tijdens het Belgisch kampioenschap wielrennen en zo blijkt dit toch wel een afwisselende job. Ik heb in ieder geval nog geen spijt dat ik destijds voor de politie koos.”

Olivier werkt nu deeltijds (4/5de) bij de politie. “Dat komt omdat ik in de politieschool opleidingen ‘grondvechten’ geef. Van mijn hobby maak ik zo eigenlijk een beetje mijn beroep. Ik kan wel stellen dat we in België op dat vlak pioniers zijn. Het klinkt misschien wat blufferig. In 2013 ben ik begonnen met het geven van politievechttechnieken en we hebben die methodes in heel België kunnen veranderen.”

“Veel is ook in een stroomversnelling gekomen door een aantal interventies die fataal afliepen. Op de politieschool geef ik zo ook lessen hoe moet omgegaan worden met patiënten met het zogenoemde Excited Delirium Syndrome (EDS). Met de nieuwe techniek brengen we gecontroleerd iemand naar de grond door die persoon uit evenwicht te brengen. Als de techniek goed gebeurt, is dat pijnloos. De mosterd haalde ik natuurlijk in de verschillende gevechtssporten die ik al van kindsbeen af oefen en doceer in onze sportschool.”

Missie

De sportschool waar Olivier naar verwijst is Renzo Gracie Belgium. “Onze leden krijgen er trainingen Brazilian Jiu-jitsu (BJJ), Muay Thai (kickboxing) en Kids Martial Arts (30% Muay Thai, 70% BJJ gemengd met spelletjes). Het gaat om vechtsporten, maar sportiviteit en respect staan centraal bij de club. En we bereiken ook mensen met allerhande verschillende achtergronden en nationaliteiten. Ik geef hier eigenlijk al dertig jaar

Als figurant op de filmlocatie in kasteel Ter Meiren

Op 44-jarige leeftijd overleed zijn jongere broer Dominique.

drie à vier trainingen per week. Het is dus echt wel een passie.”

“Ik ben al meer dan 35 jaar actief in Martial Arts. Naast een zwarte band in Brazilian Jiu-jitsu (BJJ), behaalde ik nog drie andere zwarte banden. Mijn missie? Iedereen in Hoogstraten de kans geven om BJJ te leren.”

“Vijftien jaar geleden richtte ik samen met Paul Verschueren de club Shindo Ryu op, gericht op Japanse vechtsporten,” vertelt Olivier. “We werken en trainen al samen sinds 1996 en zijn sindsdien hechte vrienden. Enkele jaren later ontdekte ik Brazilian Jiu-jitsu en besloot ik me daar volledig op te focussen. Daarom hebben we uiteindelijk ook de naam van de club aangepast.”

“Vechtsporten zijn traditioneel nogal dogmatisch. Technieken werden van bovenaf opgelegd, er werd weinig in vraag gesteld. Wij vertrekken vanuit een andere mindset en dwingen respect af door actief aan de ‘gevechten’ deel te nemen. Eigenlijk evolueren we mee in plaats van te blijven hangen in tradities.”

Scheiding

De scheiding met Mieke heeft het leven van Olivier wel dooreen geschud. “Het is een scheiding geworden zoals er zoveel zijn. Gaandeweg leer je mekaars minder goede kantjes kennen en kom je er achter dat het toch allemaal niet loopt zoals je zou willen. Simpel gesteld komt het er toch een beetje op neer dat onze werelden verschilden in combinatie met gezinsdruk. Kort nadien leerde ik mijn nieuwe vriendin kennen, Sofie Gommeren.”

“Sofie woont sinds kort op 150 meter van hier in de Karel Boomstraat. Ze kocht het

huisje van Lydia Bottenburg en heeft er een gezellige thuis van gemaakt voor haar twee kinderen Janne (12 jaar) en Sep (10 jaar). Lydia en Dimitri Van Pelt zijn ook heel blij dat Sofie het huisje kocht en zo de kamer van Matthias (de zoon van Lydia die overleed in een tragisch ongeluk) intact blijft. Professioneel is ze zorgcoördinator in een school in Brecht.”

In het huis dat Olivier in de Burgemeester Brosensstraat liet bouwen zit zijn hele ziel. Het ziet er eenvoudig en strak uit. De decoraties verwijzen naar de mensen die Olivier belangrijk vindt en typeren hem. “Ik heb kosten noch moeite gespaard om ervoor te zorgen dat alles in orde is. De kinderen hebben een zwemvijver en de tuin is helemaal omgeven door een hekwerk en met een automatische poort. Ik wil dat mijn kinderen veilig zijn.”

Tuinhuis

In de tuin staat een mooi tuinhuis. Dat brengt ons naadloos naar een andere heel belangrijke gebeurtenis van de voorbije vijf jaar. “Ja, het plotse overlijden van mijn broer Dominique, onze kleine. Hij was erbij toen we bespraken waar dat tuinhuis zou komen, in de Sint-Lenaartseweg nog. Hij had planken aan elkaar gelijmd om te gebruiken als binnenafwerking. Ik heb van de schrijnwerker nog een foto gekregen waar onze Dominique en ik op staan om te bepalen waar dat tuinhuisje zou komen. Het was de laatste keer dat ik met hem praatte voor zijn plotse ziekte. Anderhalve week later stierf hij na een zware doodstrijd. Op de begrafenis kwamen twee van zijn maten naar me toe. ‘Wij bouwen dat tuinhuis voor jou en we verwerken die planken van je broer erin. We doen dat voor niks. Ter ere van jouw broer.’, zegden ze…”

“Vijf à zes dagen hebben ze eraan gewerkt. Een jaar later verkochten we het huis en zat ik met een serieus dilemma. De koper bood echter aan om het tuinhuis mee te verhuizen. Ondertussen staat hier een nieuw tuinhuis waarin de planken van mijn broer verwerkt zijn.”

Dominique, de jongere broer van Olivier, stierf dus na een korte strijd op 44-jarige leeftijd. “In het ziekenhuis bleek dat de agressieve kanker vanuit zijn longen naar zijn lever zodanig uitgezaaid was dat er niets meer tegen te doen was. Onze kleine heeft heel veel pijn gehad. Dat was ondraaglijk en traumatiserend om hem zo te zien. We hebben nog wel kunnen regelen dat hij in het ziekenhuis is kunnen trouwen met zijn vriendin Ann. Schepen Arnold Wittenberg is toen nog

de herdenkingsboom voor Dominique

speciaal naar het ziekenhuis gekomen. Op die manier kon zij blijven wonen in de chalet van onze familie. Maar enkele weken geleden is de chalet getroffen door een brand, wellicht veroorzaakt door een batterij van een elektrische fiets. Er worden allerlei benefietacties georganiseerd. Ann krijgt ook steun van de TFFT Breda, Dominique was full member van deze motorclub. Die members van de TFFT hebben wel een enorme indruk op mij gemaakt.”

“Toen ze hoorden dat Dominique in het ziekenhuis was opgenomen, hielden ze de eerste nacht de wacht met meer dan vijftig members. Het zijn zeker geen doetjes, maar kameraadschap en solidariteit zijn er geen loze begrippen. Dat die vriendschap zo diep en oprecht was, bleek toen onze kleine stierf. Sommigen stonden te wenen aan zijn sterfbed. Ze zorgden enkele dagen later voor een beklijvende uitvaarttocht in Hoogstraten. Een 70-tal motards van de motorclub TFFT uit Nederland begeleidden toen mijn broer in een optocht als indrukwekkend eerbetoon aan hun overleden makker.”

Sofie, zijn nieuwe liefde.

Beschermer

Olivier geeft aan dat zijn brede netwerk in de hiphopscene en in de wereld van de gevechtssporten hem in staat stelden toch het een en ander voor mekaar te krijgen om van het afscheid van zijn broer iets bijzonders te maken. “Je weet dat we destijds een ludieke actie-horrorfilm, ‘Warriors of the North’ (2004), maakten. Dat deed nogal wat stof opwaaien. Toen ik las dat de bekende rapper R.A. The Rugged Man een horrorfilm (Suicide Disco) zou opnemen in en rond kasteel Ter Meiren in Meer moest en zou ik daar bij zijn. Hij is een levende New Yorkse hiphoplegende die nummers heeft met Notorious Big, Wu-Tang Clan, Public Enemy, Mobb Deep... Zijn verse in het Jedi Mind Tricks nummer ’Uncommon Valor’ wordt door velen (en door mij) beschouwd als de beste hiphop verse ooit geschreven. Zowel Dominique als ik waren echte fans van hem en zeker van dit nummer. In mijn hoofd kreeg het idee om hem te vragen op de uitstrooiing van Dominique stilaan vorm. Maar eerst moesten we natuurlijk in contact komen met R.A…”

“Dat lukte via een snelle reactie op zijn

oproep via Instagram. Ze waren aan de laatste draaidagen bezig in Meer, maar zochten nog figuranten. Marc De Wit, ook lid van Renzo Gracie Belgium, en ikzelf slaagden erin om op de laatste draaidag toch belangrijke figurantenrollen te spelen. Dat bracht ons in persoonlijk contact met regisseur R.A. The Rugged Man. Ik heb dan mijn stoute schoenen aangetrokken om hem te vragen voor de dag nadien. De uitstrooiing van mijn broer zou in beperkte kring in onze voortuin plaatsvinden. De motorvrienden en een aantal familieleden waren present, maar dus ook R.A. The Rugged Man. Geheel onverwacht kwam hij in hoogsteigen persoon de plechtigheid bijwonen. Hij strooide de assen mee uit onder de Japanse esdoorn in onze voortuin en bracht ‘Uncommon Valor’ live ter ere van onze kleine. Het was bijzonder emotioneel, ook voor hem. In dat nummer brengt hij immers het ware verhaal van zijn vader die in de Vietnamoorlog besmet werd door het pesticide ‘Agent Orange’. Zijn vader verloor als gevolg van de besmetting twee gehandicapte kinderen.” (Filmpje op Youtube te vinden met zoekterm: “RA the rugged man funeral brother”)

Liesbet Geerts, ASO Spijker

Regisseur R.A. The Rugged Man was aanwezig op de uitstrooiing van de as van Dominique.

“Op deze manier is mijn broer als een soort beschermer voor ons gezin toch nog een beetje aanwezig…” Of hoe een mensenleven er op enkele jaren tijd inderdaad helemaal anders kan uitzien. Benieuwd wat het wordt wanneer we nog eens vijf jaar verder zijn. (ao)

“In de week is het recht naar huis!”

RIJKEVORSEL Toen we Liesbet Geerts de eerste keer interviewden had ze er negen jaar Spijker opzitten, een periode waar ze met gemengde gevoelens op terugkeek. De jaren nadien werd ze op jonge leeftijd (plus)moeder, verloor ze haar moeder en zocht een eigen plek waar ze zich professioneel kon ontwikkelen. Ze werd verpleegkundige, settelde zich, alles leek in de juiste plooi te vallen. Maar de ‘coronachaos’ maakte flinke brokken, de turbulenties van het leven maakten dat ze er later weer alleen voor stond. Maar ze zou letterlijk en figuurlijk haar stek van nul weer opbouwen… Hoe zou het haar vergaan zijn sindsdien?

Liesbet Geerts

Geboren en getogen in Meersel-Dreef, had Liesbet Geerts in 1995 de deur van het Spijker met een klap en zonder spijt achter zich dichtgetrokken. ‘Het Spijker’ had haar te lang als kind behandeld en vooral de laatste jaren van de humaniora hadden haar een wrange nasmaak opgeleverd. Dat vond ze later nog steeds, al meende ze dat het Spijker haar ook gevormd had tot wie ze was. Met Mieke, een vriendin uit die tijd van de middelbare school, was het contact wat uitgedoofd. Valerie en Lotte, vriendinnen uit de Antwerpse tijd, waren gebleven.

Back-up

Met Patrick vond ze haar eerste echte liefde en kreeg er meteen - op jonge

leeftijd - drie opgroeiende kinderen bij: Wannes, Lore en Lotte. Na de geboorte van hun eerste kind, Sam, ging Liesbet opnieuw studeren, sociale verpleegkunde. Een job bij WEB in begeleiding van ‘arbeidsgehandicapten’. En er kwam een tweede kindje, Willem. Na haar pa overleed ook haar ma, ‘oma’ veel te vroeg, en Liesbet verloor haar dichtste back-up voor de opvoeding van de kinderen;

In 2015 hadden ze er samen hun eigen plek gemaakt in een ruime woning. Een plek waar niet alleen zij thuis waren, maar die het middelpunt was voor de grote sociale kringen van de bewoners. Liesbet had een standvastige job gevonden als nachtverpleegkundige in het WZC Prinsenhof, op korte afstand van thuis en na

Liesbet en Dave: “Schrijf maar op dat ik echt happy ben!”

een studie van 3 jaar werd ze aangesteld als hoofdverpleegkundige.

Er ging veel aandacht naar de door Trik en Liesbet opgerichte taekwondoclub De Tijgers. De vriendinnenclub ‘Flink en Vroom’ haalde Liesbet regelmatig weg uit het toch wel grote huishouden. De banden met de Dreef waren nog intact, vooral dankzij tante Betsy. Het Spijker was ver weg. Al bij al een relaxt leven zei ze toen.

Overhoop

Vijf jaar later was er van dat relaxte leven niet veel meer over en was alles overhoop gehaald. 2019-2020 was een heel turbulente periode. Een veeleisende fulltime job met veel verantwoordelijkheid. Corona kwam erbij, “coronachaos” noemde ze dat. En dan bedoelde ze niet alleen op haar job, in het WZC, maar ook thuis en met de school van de kinderen: afstandsleren leek niet voor iedereen een werkbare oplossing. Daarbovenop een existentiële crisis bij haar partner Patrick, wat leidde tot een relatiebreuk en Liesbet stond er alleen voor.

Ze bleef in Rijkevorsel in haar huis, met haar kinderen Sam en Willem. Om een

en ander te verwerken stortte ze zich, met de hulp van vrienden, op het herinrichten van haar huis. Zelf met zaag- en boormachine aan de gang, zelf laminaat gelegd, geschilderd. En ook heel wat reflectie naar haar eigen puberteit, de omgang met haar ouders toen. Ze had meer begrip gevonden, voor hoe haar eigen ouders toen met de dingen omgingen.

Ze begon terug te schilderen en te lezen, hield gelukkig haar sociale leven dat zich vooral in en rond haar huis afspeelde. Vrienden, collega’s, buren, wandelclubje ‘Flink en Vroom’, die haar door de moeilijke periode hielpen. Valerie en Lotte waren nog altijd overgebleven uit de studietijd in Antwerpen. Met Mieke is het contact wat uitgedoofd.

Fiere mama

DHM: Het was een straf verhaal, 5 jaar geleden. Maar je was toch vrij optimistisch en hoopte op mooie dingen in het leven, en plaats voor passie! Zijn die er? Oh jawel. Maar zoals ik toen zei, zeker niet opnieuw twee gezinnen gaan mixen.

DHM: Hoe gaat het met de kinderen? Eigenlijk heel goed. Sam heeft haar ASO opleiding in het Seminarie met plezier afgewerkt, zonder er tegen te schoppen zoals ik destijds (lacht). Maar ze was er wel klaar mee. Nu studeert ze Taal en Letterkunde aan de UA. Ze is heel plichtsbewust in alles wat ze doet. Ze doet veel dingen tegelijk: studeren, Chiroleidster, dansen, voetballen bij HVV. Daarbij nog enkele jobkes om centen te verdienen, want ze wil deze vakantie naar Costa Rica en Mexico. Ze regelt alles zelf.

Het eerste jaar zat ze op kot, dit jaar huurt ze met twee studiegenoten een huis op Linkeroever. Volgend jaar gaat ze haar

Liesbet en Sam: autorijles!

Willem op vakantie in Spanje

studie Spaans combineren met film- en theaterwetenschappen. Ze hoopt op Erasmus te kunnen in een Spaanstalig land. En dat combineren met dansen, wat ze nu heel hard doet in een studio in Antwerpen.

DHM: Veel dingen tegelijk?

Ja, en ze wil niet graag iets opgeven. Al zeker Chiro en dansen niet. Voetbal zal waarschijnlijk nog moeilijk te combineren zijn, met trainingen in de week. Hoewel ze de vraag kreeg van Puurs, die haar willen inlijven als verdediger. Haar jobs wil ze ook niet kwijt want ze wil graag zelf instaan voor haar centen. Ondertussen probeer ik haar het autorijden te leren, dan is ze minder afhankelijk van mij of anderen voor haar vervoer. Het komt goed met haar!

DHM: En heeft Willem ook zijn plek gevonden?

Jawel, hij voelt zich momenteel goed in de VITO waar hij de opleiding Hout volgt. Hij zit in het 5e jaar. Hij zat eerst op Mariagaarde voor de sporthumaniora, maar dat lukte uiteindelijk niet. De overschakeling verliep moeilijk en hij heeft het jaar gedubbeld. Dat was soms heftig, vooral door zijn impulsief gedrag, dat veroorzaakte nogal eens kortsluitingen in de klas. Maar door veel overleg is dat intussen helemaal gekeerd en nu voelt hij zich prima. En zijn leraren zijn blij met hem in de klas, hij is een grappige en aangename leerling. Af en toe nog eens een kwade opstoot, maar hij weet dat zelf recht te trekken. Ik ben een fiere mama, wordt er bij de oudercontacten soms emotioneel van. ‘De leraar zet een doosje tissues klaar’ zegt Willem me als ik naar dat oudercontact moet. (lacht)

DHM: Wat zijn z’n plannen? Hij wil na zijn opleiding zo snel mogelijk

‘mix kix lieve’: Mieke Wilmssen, Kim Fransen en Lieve Schellekens, drie vriendinnen van het eerste uur. ‘”We hebben allemaal samen in Den Booze gewerkt.”

aan het werk. Hij moet nog een jaar en vindt het wel spijtig dat zijn leeftijdsgenoten nu al aan het werk kunnen. Hij weet het gelukkig te relativeren. Hij werkt in de vakanties en in weekends bij een maat van Wannes, een leuke baas waar hij heel goed mee opschiet. Betonwerken en hij doet dat enorm graag en verdient er een mooie cent mee. Maar anders dan Sam, doet hij ze ook gemakkelijker op. Willem blijft nog een beetje mijn kindje hé, hij woont hier nog. Hij komt wel op zijn pootjes terecht.

Op de richt

DHM: Zie je de kinderen van Patrick nog? Jawel. Lore en Lotte heel sporadisch, maar het contact is ok. Lore staat trouwens op bevallen. Met Wannes heb ik nog altijd een hechte band. Hij is samen met Elise, een mooi koppel. Elise speelt trouwens padel in ons clubje.

Wannes is de peter van Willem (van mijn kant, zeg maar) en hij neemt dit heel bewust en creatief mee op. Het contact met Patrick is ook terug ok. Natuurlijk heeft hij zijn goede kanten, maar is al heel zijn leven wat onrustig en wispelturig. De kinderen weten dat en gaan er mee om, maar hebben het er niet altijd gemakkelijk mee. Voor Wannes, zijn oudste, is hij nog een echte papa geweest. Maar Sam en Willem zien hem soms wat als een zoekende puber, dat is na onze relatiebreuk heel duidelijk gebleken. Nu, op dat moment was ik zelf ook wel eens op de dool, maar de kinderen, en dan vooral Wannes en Sam hebben geholpen me een beetje op de richt te krijgen.

Wannes en Elise hebben bewust geen kinderen, ze zitten er zeker nog niet op te wachten. Ze reizen graag. Beiden hebben een boeiende job: Elise in het Seminarie en Wannes als sportleraar bijzonder onderwijs in Berkenbeek. Wannes smijt zich nog steeds volledig voor de taekwondoclub De Tijgers, en hij doet dat goed. Het gaat de club ook goed trouwens. Elise heeft even meegedaan, maar heeft dat nu achter zich gelaten. Zij padelt met ons.

WZC Prinsenhof

DHM: Hoe gaat het op het werk? Nog steeds in het Prinsenhof?

Jawel, nog steeds hoofdverpleegkundige. Het gaat goed, ik kan het goed vinden met Liesbeth, de directeur, we werken goed samen. Ze staat, net als ik, steeds open voor verbeteringen

en zo zijn er al heel wat dingen verwezenlijkt. We proberen steeds wat huiselijkheid en gezelligheid te creëren ondanks de verouderde infrastructuur. Ik zeg altijd: we moeten het misschien niet hebben van onze kamers en oude gebouwen maar wij compenseren ruimschoots met goed personeel - van poets tot technische dienst, van zorg tot keuken.

Natuurlijk zijn er ook bij ons de problemen van overal in de zorg: de bewoners zijn steeds ouder en dementie is in opmars bij de mensen die bij ons komen. Mensen met alleen fysieke ongemakken worden veel langer thuis verzorgd.

DHM: En ook personeelstekorten zoals op vele andere plaatsen?

Gelukkig niet structureel, er zijn altijd moeilijkere periodes met langdurig afwezigheden, gepensioneerden, studenten waar het team dan extra door wordt belast. We beseffen dat we in een luxepositie verkeren. Maar we proberen dat ook zo te houden door zoveel mogelijk met hen rekening te houden. Zo moeten ze 2 op de 6 weekends werken.

DHM: Een tevreden hoofdverpleegster dus?

Jawel, ik kan veel van mezelf in mijn job kwijt. Ik voel ook dat ik gewaardeerd wordt door de bewoners en hun familie. Ik weet van mezelf dat ik soms direct kan overkomen - misschien zijn dat wat Nederlandse roots - maar eigenlijk ben ik een ‘pleaser’. Daardoor wil ik meteen een oplossing zoeken als iemand een kritische opmerking geeft. Soms ben ik daar te voortvarend in, mensen willen dikwijls alleen maar hun ongenoegen of ergernis even ventileren en dan is luisteren al genoeg.

Er wordt van een leidinggevende verwacht dat je met alles meevoelt, voor alles oog hebt, en niet alleen in de zorg, ook in het onderwijs zie je dat. Maar het werk moet wel gedaan worden hé! Nu ja, het lukt ons aardig, en samen met mijn directrice denk ik dat we een goed team vormen. Ik ben dus best tevreden, al is een fulltime best pittig. Ik zie me dat niet volhouden tot mijn 65e, of 67e, wat het ook gaat worden. Ik geef het maar mee aan onze regeerders! (lacht)

Verslaafd aan padel

DHM: Nog contact met Dreef?

Tante Betsy is er nog steeds, ze is bijna 92 en moeilijker te been. Haar wereldje is klein aan het worden, maar we houden contact. Ik was er vorige week, zou er meer moeten langs gaan maar het leven zit zo vol. Ook mijn nichtjes Mai en Wendy zie

De padelclub, “ik wil ook echt steeds beter spelen…”

ik nog wel eens. Het contact is beperkt, maar wel blijvend. Ons huis van vroeger stond een tijdje terug te koop en via de site van de makelaar heb ik het nog eens helemaal kunnen bekijken. Het is er toch mooi.

Maar ik heb geen heimwee naar de Dreef. Het is mijn geboorteplek en die van mijn prille jeugd. Maar al vanaf het 4e leerjaar was ik op internaat. Toen ik laatst in Antwerpen in de buurt van mijn studententijd was, was het gevoel van heimwee er wel. De tijd van de eerste grote vrijheid!

DHM: En de vrije tijd, wat doe je daar nog mee?

Padellen hé! Hier achter onze tuin zijn enkele jaren geleden enkele padelvelden gelegd, bij het complex De Valk. Het was een initiatief van de partners van mijn vriendinnen van Rijkevorsel. Twee jaar geleden ben ik een keer gaan meedoen en sindsdien ben ik eraan verslaafd. We hebben ondertussen een clubje, waar-

van ik kapitein ben. We zijn een interclub aan het spelen en zijn al tot de finale geraakt, volgende week wordt dus weer spannend. Ik speel soms 3 tot 4 keer per week, en ik het weekend drinken we daarna een glas. In de week is het recht naar huis! Het komt mijn fysiek zeer ten goede, ik wil ook echt steeds beter spelen. Heel tof!

DHM: Schilder je nog?

Het ontbreekt me eigenlijk aan tijd. Als ik wil schilderen wil ik voldoende vrije uren hebben om er mij aan te zetten en dat is niet simpel. Eens gestart kan is er wel voor werken. Ik heb plannen voor nieuw werk, er zijn vandaag toevallig nieuwe opgespannen doeken geleverd (nvdr - er staan enkele levensgrote blanco doeken tegen de zetel in de living). Dus toch maar inplannen, het zou meer mogen. Al snak ik soms ook wel eens naar een dag helemaal niets doen. (lacht)

Echt happy

DHM: En de vriendinnen?

Veel reisjes en uitstappen met de vaste crew met nu een uitbreiding van onze padelclub. Een toffe bende. Ook Valerie en Lotte uit mijn studententijd zijn er nog steeds. En het contact met Mieke, mijn vriendin uit het middelbaar, is hersteld. Haar huwelijk met Olivier is spaak gelopen en we hebben mekaar teruggevonden.

DHM: Op het einde van ons vorig gesprek zei je dat je hoopte ooit nog iemand te ontmoeten om mee samen te leven, dat er nog plaats zou zijn voor passie?

Ja, en hij mocht gerust wat ouder zijn, op voorwaarde dat hij zichzelf nog kan wassen en aankleden! (hartelijke lach)

Er is inderdaad zo iemand op mijn pad gekomen en sneller dan ik gedacht had. In september 2021 was ik na een uitje met vriendinnen blijven plakken en naast een eenling aan de toog gaan zitten. Dat was niet mijn gewoonte, maar ik had iets te veel op. Het was ook niet het type waar ik meteen op zou vallen, lang haar in een staartje. Maar we zijn beginnen babbelen. Hij zei meteen dat hij niet op zoek was, want zijn vorige relatie was nog niet zo lang gedaan. Hij rijdt motor en maakt lange reizen. Hij houdt ook van metal en zingt in een eigen bandje.

Het bleef bij sporadische contacten, een beetje aftasten hé. Maar… we werden steeds verliefder en zijn nu een koppel. We willen geen van beiden bij mekaar intrekken, wel veel samen optrekken. Maar we leven apart. De kinderen en ik hebben al een portie samenleven gehad, ik kan echt genieten van het rijk voor mij alleen hebben. Voor Dave is dat prima zo. Ik ben blij dat ik de liefde ken, heel puur, op een heel rustige manier. Schrijf maar op dat Liesbet echt happy is! (jaf)

Van Hemelen bv Industrieweg 4 2330 Merksplas Tel. 014 26 60 72

Erika Janssens, Secretariaat-Talen Klein Seminarie

“Zelfs onze Sint is al verdwenen…”

ANTWERPEN “O, voor ik het vergeet,” klinkt het nog voor Erika Janssens goed en wel van start gaat, “heb jij de contactgegevens van…” - het bleek om een gezamenlijke kennis te gaan, van wie ze ooit nog les had gehad en die nu blijkbaar in haar buurt in Antwerpen woont. “Ik kwam die vaak tegen in de straat en dan kwam er altijd een plezante babbel van. Als een van mijn kinderen erbij was, begon hij steevast verhalen te vertellen van uit mijn schooltijd op het Klein Seminarie. Ik was een heel brave leerling, zei hij ooit, wat door mijn zoon op enig gelach werd onthaald… Ik heb hem nu al ettelijke maanden niet meer gezien en zou eigenlijk willen laten weten dat hij me altijd mag contacteren als dat om een of andere reden nodig zou zijn!” De vraag tekent Erika ten voeten uit. De zorg voor anderen is immers een rode draad door heel haar professionele en sociale leven. Evenals doorheen ons zoveelste gesprek nu er weer vijf jaren zijn verstreken sinds ze de middelbare schooldeur dichttrok dertig jaar geleden.

Erika groeide op in de Lindendreef, hartje Hoogstraten. Ze liep er ook school, aanvankelijk in het Spijker, daarna in het Klein Seminarie waar ze het middelbaar afsloot met een diploma Secretariaat-Talen om haar grote droom waar te maken. Ze koos resoluut voor een zorgberoep en ging aan de slag als verpleegkundige op de intensieve (“niet op de spoed, zoals jullie wel eens verkeerdelijk hebben geschreven”) in het Sint Vincentiusziekenhuis in het centrum van Antwerpen. Hoogstraten heeft ze dan ook al enkele decennia verruild voor de grootstad. Ze woont er “in een jongensnest” met haar echtgenoot Steven en hun twee zoons Lander en Siemen in hun gerenoveerde woning in Berchem.

Stabiel

Vijf jaar geleden hielden we ons gesprek noodgedwongen digitaal. Door de covid pandemie was het op dat moment niet zo maar mogelijk om met mekaar af te spreken in een of ander lokaal etablissement. Op de intensieve afdeling van het ziekenhuis stond ze met haar collega’s op de eerste rij in de strijd tegen corona. Dat had veel gevergd van alle betrokkenen, zo getuigde ze. Een verdubbeling van de beddenbezetting op enkele dagen tijd, beschermingsmateriaal, isolatiekamers, dagelijkse aanpassingen in “een afdeling vol Covid-19 patiënten” met thuis de zorg voor de veiligheid van het eigen gezin. “Eerlijk, ik heb afgezien. Het was mentaal niet te onderschatten, ook fysiek, zweten onder al die lagen bescherming en hyperventileren achter dat masker dat tot uren na je shift afgetekend staat in je wangen en neus. Amper tijd om te eten en te drinken. Jezelf nog meer con -

Erika Janssens: “Op vakantie, bewust genieten, je leeft maar één keer!”

centreren dan anders om zeker geen fouten te maken… Het allerzwaarst was de eenzaamheid van de patiënten die in kunstmatige coma lagen te vechten voor hun leven. De wanhoop in de stem van de echtgenote, zoon, dochter die op vaste tijdstippen mochten bellen voor een update over de toestand van hun geliefde, maar waar ze zich totaal geen beeld van konden vormen wegens geen bezoek toegelaten. Het enkel mogen aanraken van hun familielid in zijn laatste uren, in volledige bescherming en dan nog maar gedurende maximaal toegelaten tijd… Het wegbrengen van een lichaam naar het mortuarium, ‘ingepakt’ volgens de richtlijnen…”

DHM: Hoe verging het jou en je gezin

sinds ons vorige gesprek?

Op het eerste gezicht kan ik alleen maar een saai verhaal brengen - alles lijkt immers nog hetzelfde, dezelfde partner, hetzelfde gezin, huis en job. Geen spectaculaire dingen dus. Hoe ik me daarbij voel? Goed, als het stabiel is, ben ik tevreden. Dat is zoals op mijn werk eigenlijk: als de patiënt op de intensieve in een stabiele toestand is, loopt het prima. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik nog geen mensen verloor die me dierbaar zijn, dat het leven mij nog altijd graag ziet.

Ik heb dan ook een job waarin ik dat voortdurend kan vergelijken met de miserie in de levens van anderen. Ziekte, vereenzaming. Dat treft veel oudere mensen in de stad. Het is schrijnend om te zien hoe vaak patiënten weinig of zelfs geen contactpersonen kunnen opgeven bij een opname. ‘Ik heb wel kinderen, maar die zie ik eigenlijk nooit meer’, je hebt er geen idee van hoe vaak wij dat te horen krijgen. Al komt het dan soms nog wel tot een vereniging aan het ziekenhuisbed. Maar er zijn veel patiënten die nooit bezoek krijgen, die op niemand kunnen terugvallen. Intriest. Maar je mag daar nooit over oordelen, je kent niet het verhaal dat daar achter zit. Wat is er allemaal gebeurd in hun leven, hoe komt het dat de dingen zo gelopen zijn? Ook heel wat jonge mensen zijn vereenzaamd, vaak heeft dat te maken met een verslavingsproblematiek.

Anders in het leven

DHM: Jouw werk beïnvloedt je kijk op het leven, niet?

Ja, als verpleegkundige zie je immers heel wat passeren. Geluk is voor niemand

vanzelfsprekend, er hangt zoveel aan vast dat het nooit een evidentie is, dat besef ik maar al te goed. Ik mag mij dus echt wel heel gelukkig prijzen als ik dat vergelijk met vele anderen. Niet iedereen ziet dat, die confrontatie heb ik voortdurend door mijn werk. Het maakt dat ik de dingen veel kan relativeren. Koester wat je hebt, maar verkijk je er niet op. Ik doe mijn werk graag, werk hard en krijg er een behoorlijk loon voor, maar wil niet al te materialistisch in het leven staan. Dat probeer ik ook mijn eigen kinderen mee te geven.

Ik zie overigens wel hoe de jongere generaties, de twintigers anders in het leven staan. De lat ligt voor hen veel hoger dan voor mij destijds. Dat heeft wellicht te maken met de beeldvorming die zij krijgen via social media en allerlei influencers. Zij willen eerst leven, het werk komt wel daarna. Ze willen nu meteen een stuk bouwgrond, een volledig gerenoveerd huis, wereldreizen, alles nu al hebben en doen. Wat ze soms niet beseffen, denk ik, is dat zo ook hun stressfactor zovele malen groter is.

Of klink ik nu al heel oud? (lacht) Ik herinner mij dat het voor ons anders liep. Ik ben de eerste jaren verschillende keren verhuisd, kleine kamers, tweedehands -

meubeltjes, eerst wat sparen, hard werken, je daarna proberen te settelen. De dingen kwamen in ieder geval trager.

DHM: Dat klinkt een beetje alsof je een generatiekloof ervaart. Die zal er wel voor een stukje zijn, al valt dat al bij al nog goed mee. Ik kan gelukkig nog altijd goed overweg met jongeren, ook in mijn vriendenkring zitten nogal wat jonge mensen. Ik probeer heus wel open-minded te zijn, ik besef ook dat ik nog heel wat van hen en van hun opvattingen kan leren.

Het meest duidelijk is dat natuurlijk op digitaal vlak. Alles is computergestuurd tegenwoordig, terwijl ik daar niet mee ben groot geworden. Jongeren van nu hebben het nooit anders gekend, voor hen is dit dus vertrouwd zodat ze er sneller mee weg zijn. Zij durven ook meteen te klikken, instellingen te wijzigen, ze zullen wel zien wat dat meebrengt. Voor mij is dat een continu leerproces. Zo moesten wij door fusies werken met een nieuw, uniform computerprogramma dat het toelaat om patiënten naadloos op te volgen wanneer ze naar een andere campus moeten. Daar zijn de twintigers of dertigers sneller mee weg dan ikzelf. Dan steek ik heel wat op van de tips die ze mij aanreiken.

Ik ben ook mentor voor stagiairs en ervaar daarbij keer op keer dat hun opleiding al flink verschilt van de mijne. Er is een sterke evolutie in de medische sector, sommige basisprincipes bleven weliswaar dezelfde maar worden nu heel anders aangebracht. Dan leer ik dus eerst van hen, in plaats van andersom, een beetje de omgekeerde wereld. (lacht) Ik probeer dan ook wel te laten zien dat een andere aanpak uiteindelijk even goed kan werken voor de patiënt.

Siemen en Lander. “En wat wil je als ouder meer dan je kind gelukkig zien worden?”

Conflictvermijder

DHM: Een job in de zorgsector vergt heel wat sociale vaardigheden, niet? Dat klopt, nu was dat eigenlijk altijd een van mijn sterkste kanten. Mijn sociale vaardigheden komen goed van pas - omgaan met mensen van alle leeftijden, achtergronden, meningen. Ik merk bij mezelf wel dat ik een conflictvermijder ben, dat heeft allicht goede en minder goede kanten. Het maakt dat ik altijd ga voor een bemiddelende rol in een moeilijke situatie, of dat ik soms zal zwijgen voor de lieve vrede. Is dat altijd een goeie zaak, wellicht niet… (neemt even de tijd) Discussies vragen energie, bij mij blijft dat dan plakken, ik ben er slecht van. Ik ben een gevoelsmens, wil niet zelf het slachtoffer van een conflict worden, want de reactie komt achteraf bij mijzelf dubbel zo hard binnen.

Zorgen is mijn tweede natuur, dat zit in mij. Ervoor zorgen dat anderen het goed hebben. Ik heb daar ook antennes voor, je wil niet weten hoe vaak ik de verhalen

van anderen te horen krijg. Ik trek dat aan, mijn man zegt me dat ook wel eens. Tegelijk is het een eer om dat vertrouwen te ervaren, en kan het ook een stukje belastend zijn. Maar ik heb al dikwijls hoe belangrijk het kan zijn voor iemand om een berichtje te krijgen op het juiste moment. Er zijn voor mensen, luisteren, helpen wanneer dat kan. Het is dus echt geen toeval dat ik een beroep als zorgverlener heb gekozen.

DHM: Je werkt ondertussen 26 jaar op de intensieve afdeling in Sint Vincentius. Doe je dat nog altijd even graag? Ik ben héél graag verpleegkundige aan het bed van een kritiek zieke patiënt. Supergraag. Je maakt binnen een team van zorgverleners mee het verschil tussen leven en dood, in acute situaties voor zowel oude als erg jonge patiënten. Hoewel dat zeer stresserend lijkt, moet je in alle omstandigheden optimaal functioneren, kalm blijven en het volste vertrouwen hebben in jezelf, je collega’s, de arts om zo rustig en efficiënt mogelijk alles onder controle te houden. Ook als er stress is, dan zul je dat aan mij niet snel merken. Het zou maar fout lopen wanneer er op dat moment paniek zou zijn. Nog eens, ik doe dit werk nog altijd even graag.

Er is wel een maar. Dat heeft te maken met de wetgever die kleinere ziekenhuizen verplicht om te fusioneren en op te schalen en noem maar op. Er moeten meer expertisecentra komen, niet alle disciplines en apparatuur moeten in elk ziekenhuis zijn, er moet ingezet worden op een hoger rendement. Dat begrijp ik ook wel. Eerder hadden wij al een fusie tot ZAS, ziekenhuis aan de Stroom. Nu wil men nog verder gaan, zelfs onze Sint is al verdwenen. We zijn nu dus niet langer het Sint-Vincentius ziekenhuis…

In Antwerpen wil men evolueren naar twee grote campussen ten Noorden en ten Zuiden van de stad. De kleinere ziekenhuizen laat men inkrimpen, het personeel wordt dan verkast naar de grotere campussen waar de personeelstekorten zo worden opgevuld. In die grote campussen zijn de belangrijkste diensten, traumazorg, cardio- en neurochirurgie, oncologie. Die vergen ook het meeste geld, zodat het personeel van elders naar daar gestuurd wordt waar de bedden uiteindelijk ook het meest zullen opbrengen. Dat is een economische redenering.

Kwaliteit

DHM: Met grote gevolgen voor jou persoonlijk? Enkele maanden geleden kregen wij in een teamvergadering te

horen dat wij als intensieve een derde van de bedden moeten sluiten. Als er daardoor te veel personeel is, moeten die elders aan de slag. Ik ben daar drie dagen niet goed van geweest, dat is zo confronterend, zulke verhuis mag je nooit gedwongen opleggen aan mensen. Ik doe mijn job doodgraag, dan gaat het om de inhoud van die job én om de mensen met wie je dat doet. Mijn job is elke dag thuiskomen in een team. Het is dus afschuwelijk om nu te zien dat zulk team uiteenvalt. Ik moet nog pakweg twintig jaar werken, ben honkvast, liep school in Sint-Vincentius, zat op kot in deze straat, doorliep hier mijn stages, vond er een job in een heel goed draaiend en hecht team waarmee je elke dag opnieuw het verschil maakt voor je patiënten… en zou nu dus elders, op een andere manier opnieuw moeten beginnen? Dat is denkwerk, hoor…

De toekomst ziet er dus niet goed uit voor mijn ziekenhuis. Het gebouw zal wel blijven, de invulling zal op termijn anders zijn, gericht op de noden die op ons afkomen - dat betekent allicht dat hier psychiatrie, revalidatie, geriatrische opvang zullen blijven. Wat ons voorlopig nog overeind houdt is dat wij het laatste ziekenhuis in het centrum van Antwerpen zijn met een volledige spoedafdeling. Dat kunnen ze niet zomaar sluiten. Maar hoe lang nog? Een jaar, vijf… acht jaar? In mijn persoonlijke afwegingen maakt dat wel een verschil. Wat voor werk zal ik waar kunnen doen? Ik woon en werk nu op fietsafstand, mijn hele sociale leven heeft zich hierrond ontwikkeld. Deze onvoorspelbaarheid maakt mij bang, boos ook, en dat is een heel onaangenaam gevoel.

DHM: Zou je hetzelfde werk elders kunnen doen? Ik denk niet dat ik ooit in een andere intensieve afdeling zou willen werken. Dat is een persoonlijke afweging, anderen zijn daar rationeler in. Voor een gevoelsmens ligt dat niet zo simpel. Je hoort in de wandelgangen allerlei geruchten en speculaties, want we zitten allemaal in datzelfde schuitje. Stel nu dat ze het volledige team zouden verplaatsen naar een andere campus, zou dat een oplossing zijn voor mij? Ik ben er nog lang niet uit. En ik heb geen plan B. Ik zal als verpleegkundige altijd werk vinden, daar gaat het niet om. Maar daar moet je met volle goesting voor kunnen kiezen. Ik besef wel dat de toekomst door de vergrijzing ligt in de ouderenzorg, zowel thuis als in een woonzorgcentrum. Maar ben ik er nu al aan toe om die stap te zetten?

De realiteit is dat de organisatie van de geneeskundige zorg momenteel in de handen is van managers die eigenlijk geen rekening houden met de mensen op de werkvloer. Alles moet groter, meer rendabel. Wordt het dan ook beter voor de pati -

ent? In een kleiner ziekenhuis ken je mekaar, je werkt allemaal op dezelfde manier, kent mekaars routine, neemt de tijd om de zorg voor de patiënt ook af te werken. Dan lever je kwaliteit. In een grotere constellatie dreigt het om de rendabiliteit en de bezettingsgraad te gaan, dan dreigt de patiënt een nummer te worden, en dat zal ten koste gaan van de kwaliteit van het werk.

Covid

DHM: Tijdens de coronapandemie kregen de zorgverstrekkers veel waardering, bleef dat zo?

Ik doe nog altijd shifts, draai mee in weekends en op feestdagen, doe nachtwerk en doe dat werk voor een behoorlijk loon. De appreciatie daarvoor werd destijds heel nadrukkelijk verwoord en onder de aandacht gebracht. Nu nog hoor je mensen wel eens zeggen: ‘knap hoor, ik zou het niet kunnen…’. Maar eigenlijk geldt dat voor ieder beroep, denk ik.

Corona is niet weg, dat merken wij nog elke dag. Al was het een rustige winter wat dat betreft, maar we kenden wel een heel zware griepwinter. Dat is misschien nog altijd een gevolg van de pandemie toen: we leefden langere tijd meer geïsoleerd in onze gezinnen, er waren minder sociale contacten, terwijl de virussen zich blijkbaar wat schuilhielden om nu dus sterker te voorschijn te komen. Het zal wel geen toeval zijn dat we geconfronteerd worden met een zware griep, met mutaties van covid, met mazelen, tbc. Zulke ziektes hebben de kans gekregen om weer in opmars te komen.

We zijn wel geruster in corona, gaan er anders mee om. Er wordt niet meer getest, we werken symptomatisch zoals bij andere infecties en ziekten die we zouden kunnen doorgeven, ook dan wordt de patiënt geïsoleerd en beperken we zo het risico. Corona is er, we leven er mee. Een beetje zoals griep - het staat niet elk jaar in de kranten hoeveel doden er zijn hierdoor. We kunnen ons ook niet blijven overbeschermen zoals toen. Risico’s goed inschatten en er naar handelen, dat werkt prima doordat wij in ons land een schitterende gezondheidszorg hebben.

Thuiskomen

DHM: Hoe stelt je gezin het? Goed, en daar kan ik alleen maar gelukkig om zijn. Mijn man

Steven leerde ik kennen als vaste ambulancier van ons ziekenhuis. Dat werkregime was niet altijd simpel, soms was hij veel ononderbroken weg en dan weer lang thuis. Hij schakelde over naar het werk als dispatcher voor de ambulance, met nog shiften. Momenteel werkt hij als dispatcher voor uitzonderlijk vervoer, alle zware transporten van de firma Heavy Group en Gosselin op het Belgisch grondgebied. Hij legt daar de puzzel voor heel wat vervoersopdrachten van windmolens - vaak naar de industrie hier in Hoogstraten. Waar, hoe, wanneer moet dat gebeuren, hoe is het wegdek, welke bruggen, bochten, rotondes, verkeerslichten, grachten en noem maar op. Een boeiende job die veel expertise vergt en die maakt dat ik een rijdende GPS als man heb, want hij lijkt grote delen van ons wegennet te kennen als zijn broekzak. Daarnaast is hij nog vrijwilliger ambulancier. Zo fungeert hij trouwens in het VRT programma ‘112 Hulp is onderweg’, dat vorig jaar werd uitgezonden en momenteel herhaald wordt. Zelfs mijn ouders worden daar hier in Hoogstraten over aangesproken - hoe kan het dat die mensen weten dat dit mijn man is? Zo zie je dat Hoogstraten altijd een beetje thuiskomen zal blijven. (lacht)

En dan zijn er onze zonen. Lander wordt 17 in augustus, hij volgt Sportbegeleiding in het 5de middelbaar in een school op linkeroever. Een heel sportieve kerel, 1m87 en dus al lang een kop groter dan zijn mama… Een crème van een gast, hij komt er wel, hij staat heel gelukkig in het leven en dan is school soms wel wat bijzaak. Een plantrekker dus, maar hij kan enorm met mensen omgaan en heeft een stel goeie vrienden. De jongste is Siemen, die wordt 14 in augustus. Hij volgt Stemtechnieken in het KTA da Vinci in Kontich, een kleinschalige school waar hij zelf voor gekozen heeft. Een pittig traject is dat voor hem, door leerproblemen heeft hij begeleiding nodig. Hij vergelijkt zich dan soms met anderen die er minder voor moeten doen en toch betere punten halen. Maar hij gaat er wel voor, krijgt gelukkig ook de nodige zorg en aandacht. Destijds schakelde hij over van een gewone school naar Freinet, toen hebben we hem helemaal zien openbloeien, kreeg hij meer zelfvertrouwen, het maakt nu ook dat hij zelf dagelijks de verplaatsing naar Kontich doet met het openbaar vervoer. En wat wil je als ouder meer dan je kind gelukkig zien worden?

Een getal

DHM: Binnen twee jaar word je vijftig: is dat iets waar je tegenop kijkt?

Daar heb ik het niet moeilijk mee, eerlijk gezegd. Het is ook

In Werchter, Hoogstraten is met de Equal idiots niet ver af.

maar een getal. Ik voel wel dat ik geen twintig meer ben, maar ik hoef er verder niet veel mee bezig te zijn. Ik kan nog altijd genieten van enkele festivaldagen en de drukte van de 75 000 mensen op de wei van Werchter, al heb ik wel meer recuperatietijd nodig achteraf. Ook met de nachtshiften zie ik dat: als ik vroeger een dag of twee nodig had om weer het vertrouwde ritme te vinden, dan zijn dat er nu vier of vijf. Dat zijn dagen dat je rondloopt met het gevoel van een jetlag. Mijn lichaam gaat daar dus anders mee om. Maar toch wil ik dat blijven doen zo lang ik me daar fysiek en mentaal goed bij voel.

Ik probeer bewust om open-minded in het leven te staan, vernieuwingen en de tijdgeest rustig op mij af te laten komen. Ook al leven we nu misschien in moeilijker tijden, met toch wel bedreigende zaken. Ik wil mijn kinderen meegeven dat ze nooit zomaar oordelen over andere mensen, hoe ze er ook uitzien of wat ze ook zeggen. Want ieder heeft een eigen verhaal, een eigen rugzak, en je mag je niet het recht toe eigenen om daar zomaar over te oordelen. Die verscheidenheid aan mensen, opvattingen, culturen zie je natuurlijk meer in een grootstad als Antwerpen dan hier op de boerenbuiten waar ikzelf destijds opgroeide. Die grote cultuurverschillen zijn er een dagdagelijks gegeven, ik kan me voorstellen dat dit hier niet zo is, of toch niet in die mate.

Gunfactor

DHM: Wat zou de 18-jarige Erika te vertellen hebben over keuzes die je maakte?

Op die leeftijd wist ik al heel goed wat ik echt wou gaan doen, welke studies daarvoor nodig waren. Ik heb voor een carrière gekozen en ben dat blijven doen. Wow, ik ben op professioneel vlak effectief geworden wat ik voor ogen had toen. En als mens? Ik denk dat ik niet zo hard veranderd ben, de 18-jarige zou nog veel in mij herkennen. Toen had ik ook al dat bezorgde en zorgende, draaide ik mee in een sociaal netwerk, had ik dezelfde normen en waarden als basis.

Zoals velen probeer ik om een goeie balans tussen werken en genieten te vinden. Er is een periode in je leven waar je helemaal gaat voor een carrière, en waar je allerlei projecten voor je uitzet waaraan je het geld wil besteden dat je zo verdient. Misschien is dat wel iets waar ik in veranderde, nu de kinderen wat groter zijn en er wat tijd vrij komt, heb ik een wat grotere gunfactor voor mezelf, denk ik. Bewust genieten, je leeft maar één keer. Toen de jongens allebei op kamp waren, zijn Steven en ik voor de eerste keer met ons tweeën op vakantie geweest.

Vier dagen, maar dat heeft zo’n deugd gedaan! En ik merk ook dat ik meer kan genieten van rust - daar was ik als 18-jarige zeker niet mee bezig.

Maar ik blijf een harde werker, draai 80% van mijn werktijd shiften, geef nog altijd wel eens wat extra tijd aan andere zorgjobs waar de vraag naar vrijwillige inzet groot is. Tegelijk ga ik ook nog even graag naar concerten, festivals, blijf ik genieten van een etentje met vrienden. Sinds een paar jaar heb ik weer volop leren genieten van cultuur. Ik heb een museumpas, merk bij mezelf zo’n honger naar meer kennis over geschiedenis en kunst, allerlei cultuurvormen. Daar heb ik nu ook de tijd voor, en dat had ik als 18-jarige niet voorspeld. Al had ik dat toen bijvoorbeeld dank zij de jaarlijkse citytrips met de school ook wel leren smaken. Maar in dat opzicht is het een andere Erika dan toen.

Stadsmus

DHM: Je bent volop een stadsmus geworden, weg van de rust in de Noorderkempen?

Ja hoor, ik zou het stadsleven niet meer willen missen, integendeel. Ik hou enorm van het rijke aanbod aan activiteiten, musea, plaatsen dat je in de stad vindt. Heerlijk is dat, het sociale leven, de drukte, de makkelijke aansluitingen met bus of trein. Het enige dat wel aan me knaagt is de afstand naar mijn vroegere thuis. In afstand is Antwerpen niet ver weg, maar het kost je wel heel veel tijd om die afstand nu te overbruggen. Daarnet, op een doordeweekse zondag, deed ik er meer dan 50 minuten over om hier te geraken. Voor mijn ouders, die tachtigers zijn, is dat soort van verplaatsingen niet meer vanzelfsprekend, en met de toenemende verkeersdrukte en de grote werken wordt dat er de volgende jaren niet makkelijker op. Zelf heb ik het gevoel niet voldoende tijd te hebben om er vaker te zijn voor mijn ouders.

Vreemd genoeg zeggen mijn eigen kinderen, die opgroeiden in de stad, dat ze voor zichzelf eerder een toekomst zien buiten de stad. Een huis met een tuin. Zelf maakte ik de omgekeerde beweging, want ik had hier in Hoogstraten een heerlijke jeugd, om daarna te ontdekken dat het stadsleven helemaal mijn ding is. We wonen in een vrij rustige straat, onlangs verbleven we in een hut in de buurt van Borgloon, te midden van weilanden en bossen, geen wifi, geen tv, recht de natuur in. We zijn geschrokken van de echte stilte daar.

Het sociale wezen in mij maakt het eigenlijk zelden stil. Altijd bezig met dingen te regelen, te doen. Zelfs ’s nachts staat mijn brein nooit stil, lijkt het wel. Ik droom heel veel en kan me die dromen ook allemaal herinneren. Ik kan elke morgen wel een boek schrijven. Maar dat is dus niet iets dat ik onder controle heb of dat ik opzettelijk doe. Ik sla blijkbaar voortdurend dingen op, filter die, al weet ik niet waarom of hoe. Wat zegt dat eigenlijk over mij?

DHM: In het begin van dit gesprek zei je dat je een stabiel en zelfs saai verhaal had, al is er toch wel onzekerheid over hoe je loopbaan verder zal verlopen. Maar al bij al mochten we opnieuw babbelen met een gelukkige Erika?

Heel zeker. In mijn leven geef ik misschien veel, of probeer dat te doen, maar er is ook heel veel dat ik daarvoor terugkrijg. Ik doe veel met mensen die ik graag zie, doe er alles aan om relaties en contacten te onderhouden met al wie mijn levenspad kruist - van Hoogstraten tot in Antwerpen, jonge twintigers, collega’s van vroeger en nu, familie, vrienden, allerlei types en soorten… Ik zie veel mensen graag, zo simpel is dat. (mdl)

Stijn Jacobs, ASO Klein Seminarie

“Ik

ben echt wel een trouwe hond,

zeker…?”

Stijn Jacobs

BRECHT We spreken af in een Hoogstraats café voor onze zesde babbel sinds Stijn Jacobs dertig jaar geleden de deur van het Klein Seminarie achter zich dicht trok. Van thuishaven Minderhout ging het later naar Brecht, via studies handelsingenieur ging het linea recta naar de Amerikaanse multinational ExxonMobil, waar hij er ondertussen een flinke carrière heeft opzitten. “Bye”, hoor ik hem nog net zeggen wanneer hij een Zoommeeting afsluit. “Nog aan het werk?” “Ja,” klinkt het, om er onmiddellijk met een brede glimlach aan toe te voegen: “maar zoals je ziet, staat er ook een pintje naast. Ik hou het evenwicht goed in de gaten hoor, een mens moet ook genoeg genieten in het leven, toch?”

DHM: De eerste vraag van altijd: hoe verging het jou en je gezin de afgelopen vijf jaar?

Ik heb geleerd om het evenwicht tussen werk en thuis op een gezonde manier te bewaken. Het werk slorpt een groot deel van mijn uren op, maar dan is het echt wel family first. Dat is ook wel nodig, we hebben een zoon van 15 en twee dochters die 12 worden. De kroost is nog niet echt aan het puberen, ze gaan nog graag met ons op trot. Al heeft Jules ondertussen al een eerste fuif achter de rug en zal hij dus stilaan wel in een iets oudere modus gaan… En de hormonenspiegel van de meiden zal zeker nog wel omhoog gaan, daar moeten we misschien nog eerder ons hart voor vasthouden.

Vorig weekend maakten we een uitstap naar Brussel, in de Koninklijke Serres was er genoeg spectaculairs om hun aandacht vast te houden, maar de fietstocht met alle highlights in het centrum was minder aan hen besteed. ‘Dat waren de langste vier uren van m’n leven, pa’ klonk het achteraf. (lacht) Anderzijds houden ze er gelukkig wel van om in de natuur te zijn, we maakten reizen in Schotland, Thailand, Noorwegen en dan is het fantastisch om te zien dat ze dan alleen mekaar nodig hebben om te genieten. Het zijn natuurliefhebbers, geen strandliggers. Volgende zomer maken we een rondreis door Vietnam, dat zit dus ook wel snor.

Zulke dingen deden wij niet met onze ouders, in de generaties voor ons gebeurde dat gewoon minder. Wij maken er een

punt van om de kinderen een stuk van de wereld te laten ontdekken. Ik zou het spijtig vinden dat ze zouden opgroeien en te weinig van de wereld zouden zien. We zullen zeker dingen als AFS of Erasmus stimuleren wanneer ze daar aan toe zijn.

Laat ze maar de wijde wereld in vliegen, daarna zullen de duiven wel weer op hun kot belanden…

Kooitje

DHM: En hoe loopt het met het werk

Nog altijd getrouwd met Esso?

Euh ja, toch wel. Ik ben een trouwe hond,

zeker? Ik ben al die jaren trouw gebleven aan mijn werkgever, al zijn er toch ook wel crisissen en kantelmomenten geweest. Om je een idee te geven: toen ik er begon werkten er 3000 mensen, nu zijn dat er nog 500. Als ik dat uitzet op een x en y as, dan gaat die curve wel flink naar beneden. Dat ik er kan blijven werken tot aan mijn pensioenleeftijd is dus niet evident. En er zijn best wel interessante uitstapregelingen geweest de voorbije jaren, de deur naar buiten werd opengezet met financieel voordelige voorwaarden. Maar ik heb alles afgewogen en er voor gekozen om te blijven. Mijn ‘gouden kooitje’

Met het gezin stonden er o.m. reizen naar Noorwegen en Lapland op het programma, de kinderen zijn natuurliefhebbers, geen strandliggers…

of golden handcoughs bieden mij de zekerheid waar ik me goed bij voel.

Zulke crisismomenten maken wel dat je de eigen prioriteiten kritisch bekijkt. Ik heb al die jaren in dezelfde firma hard gewerkt, de nodige promoties gekregen. Je leeft echter niet om alleen maar te werken… Maar ik ben er wel trots op dat we al die jaren de kansen gekregen én gegrepen hebben, voldoende verdiend hebben om nu goede financiële vooruitzichten te hebben.

DHM: Wat voor werk doe je?

Ik ben supply chain business process manager, da’s een hele mondvol natuurlijk. ExxonMobil voert jaarlijks miljoenen verschepingen uit per container, tanker, vrachtwagen en trein is zo een van de grootste transporteurs wereldwijd. Alles moet volledig automatisch op mekaar afgestemd zijn. Die processen wereldwijd laten werken via IT, dat logistieke apparaat dus digitaal aansturen is eigenlijk mijn werk. Dit is ook echt in de lijn van wat ik studeerde: de vertaling van de operationele realiteit naar IT.

Dit werk doe ik nu zo’n twee jaar, en het moet echt niet gekker of meer worden. Nog elke dag zijn er dingen te leren, zijn er verrassingen en onverwachte uitdagingen. Je moet diverse teams over heel de wereld van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat - er zijn grote tijdsverschillen - aansturen. Dat is best ingewikkeld. Maar die dagelijkse ‘marteling’ geeft ook voldoening, en dat houdt een mens bezig. Stel dat het minder moet, dan kan dat in dit bedrijf, die jobrotatie is trouwens

een van de redenen waarom ik hier gebleven ben. Niets is uitgesloten, en dat is een veilig vooruitzicht.

Dansen

DHM: Hebben de opgroeiende kinderen je kijk op dingen veranderd? Natuurlijk. Je ziet ze opgroeien en veranderen. Je creëert ook een groot stuk sociaal leven als het ware op de rug van je kinderen; door de contacten aan de schoolpoort of bij de hobby’s van de kinderen, leer je mensen in het dorp kennen. En doordat je opgroeiende kinderen hebt, leer je toch wel voorzichtiger te plannen. Je houdt rekening met de volgende levensfasen waarvoor je voldoende moet kunnen voorzien. Want er komen hoe dan ook andere nodengrotere kinderen eisen meer, gaan ook studeren, pakweg vijf jaar geleden was ik daar niet zo mee bezig hoor. Nu wel. Daar groei je in mee.

Het is plezant om te zien hoe de kinderen hun draai vinden. Zelf hebben Tinneke en ik geen uitgesproken hobby - we sporten wat om fit en gezond te blijven, maar niks in clubverband. Onze kinderen zitten met volle goesting in de Chiro, ik zie onze Jules daar trouwens nog leider worden als hij dat kan combineren met de tijd die zijn studies zullen vergen. Onze dochters geraken ook veel energie kwijt in hun dansvereniging Syrah, waar Tinneke trouwens deel uitmaakt van het bestuur. De meisjes kunnen niet op hun gat blijven zitten, zo simpel is dat, wanneer hun dessertje op is, staan die al naast de tafel te dansen.

Jules volgt Economie - Wiskunde in het St-Michielscollege in Schoten. Daar leggen ze de lat behoorlijk hoog, maar hij werkt er wel voor. Maar hij lijkt misschien wat op mij, er moet een beetje druk op zitten om echt te presteren. Louise en Jozefien doen meer uit eigen beweging. Volgend jaar gaan zij wellicht naar Maris Stella in Malle. We zien wel nog een verschil tussen de twee: Louise zal nog wel eens iets nalaten als ze weet het nog niet echt moet; Jozefien legt zichzelf meer op - zij werd ‘pi kampioen’ in haar school en kent 185 cijfers na de komma. En dat doet ze niet omdat wij daar achter hebben gezeten…

Corona

DHM: Voor veel mensen is er een leven voor en na corona. Geldt dat ook voor jou?

In 2018 zou ik een expat assignment in Singapore krijgen. Wij zouden dus met het gezin verhuizen voor langere tijd, en daar dan ook gebruik van maken om die kant van Azië te ontdekken. Alles was in kannen en kruiken, alles geregeld en de mentale klik helemaal gemaakt. In laatste instantie ging dat evenwel niet door, wat toen een enorme bummer was, maar achteraf bekeken een gelukkig toeval bleek toen corona ginder zo hard toesloeg. De lockdown daar was veel ingrijpender en dwingender dan hier bij ons. Onze overheid heeft hier geprobeerd om alles goed te managen, daarbij sloegen ze weliswaar enkele keren de bal mis, maar elders deden ze de dingen niet veel beter. Het bewees ook nog maar eens wat voor robuust en uniek gezondheidsapparaat ons eigen landje heeft, daar kunnen de meeste andere landen een puntje aan zuigen.

De eigenlijke coronaperiode was best

Stijn met met Louise links en Jozefien rechts

wel ingrijpend. Voor mijn werk moest ik om de haverklap reizen, van de ene dag op de andere was dat gedaan en was ik altijd thuis. Welnu, dat thuiszitten was niks voor mij. Ik werd daar niet goed van, heb het nodig om voor mijn werk effectief op m’n werk te zijn. Ik ben een social butterfly, ik heb dan ook gevraagd om naar kantoor te mogen om er te werken. Dat werd gelukkig toegestaan. Ik besef hoezeer ik die uitlaatklep en de contacten met collega’s nodig heb. De rit naar en van het werk zijn ideale momenten om te upchargen en te downloaden, de voorvallen op het werk bespreek ik met collega’s, daar heb ik het dan thuis niet meer over.

Maar tegelijk ontdekte ik dat door meer thuis te zijn ook de band met de kinderen veranderde. Zeker met de dochters kwam er een nauwere band. En zelfs nu ik terug meer naar het buitenland moet, is die betere band gebleven. Dat was zeker een positieve uitkomst van de toenmalige coronabeperkingen.

Het toont aan dat een crisis mogelijkheden biedt. Tinneke geeft les aan de hogere jaren van Stella Matutina in Wuustwezel. Noodgedwongen moesten de lessen toen van thuis uit, zij heeft dat afstandsonderwijs toen heel knap uitgebouwd. Zo zie ik dat zij momenteel ook AI volop omarmt en gebruikt voor haar lessen. Met AI kun je eigenlijk de kwaliteit van je lessen verbeteren - opdrachten uitdagender maken, thema’s actualiseren, visuals toevoegen en noem maar op. Wanneer je daar niet voor wegloopt maar er open voor staat en mee aan de slag gaat, is dat zowel een efficiënte tool als een vernieuwende insteek. Dat ondervind ik ook zelf dagelijks op de werkvloer.

Vijftig

DHM: Binnen twee jaar word je vijftig: iets waar je naar uitkijkt of tegenop kijkt?

Het voelt alleszins anders aan dan toen ik 40 werd, dat was enkele maanden na de dood van ons ma. Die verjaardag voelde eerder bittersweet aan, ik heb dat heel bescheiden gevierd. En nu dus 50, ik kijk er niet tegenop, al herinner ik me hoe de achttienjarige Stijn iemand van 50 echt wel oud vond… Ik reken mij zo onderhand heus niet meer bij de jeugd, ik voel mij eerder nog jongvolwassen of zo. (lacht)

Ik heb onderhand al wat jaren op de teller, dat verandert je. Ik heb al een beetje levenservaring, het maakt dat ik misschien beter kan coachen en begeleiden dan toen ik jonger was. Als ik zie hoe iemand boos of gefrustreerd geraakt wanneer iets minder goed gaat, kan ik al wat

makkelijker dingen aanreiken om daar beter mee om te gaan. Het leven maakt je voor een stuk een ervaringsdeskundige op sommige vlakken, dit maakt dat je misschien meer empathie kunt opbrengen. En dat geeft een stukje voldoening.

DHM: Het overlijden van je moeder liet sporen na, hoe stelt je vader het? Ons pa wordt 77, en die is echt wel op. Na de dood van ons ma had hij zijn leven heel knap weer op de sporen gezet, maar enkele jaren terug heeft hij na een hartfalen en een wekenlange coma een flinke knauw gekregen. We zijn toen in een worst nightmare scenario beland. Hij zou niet meer opnieuw gereanimeerd worden, alle apparatuur werd afgezet, maar tegen alle verwachtingen in overleefde hij het. Maar hij kon helemaal niks meer, niet praten, niet lopen, noem maar op. Na het ziekenhuis werd het revalideren in de Mik in Brasschaat - en het ongelooflijke gebeurde. Hij was de zalm in de stroom, werd alle dagen wat beter tot hij na een jaar weer thuis in Merksplas kon gaan wonen!

Maar dat kon niet blijven duren, er bleek sprake van dementie, dat maakte een opname op een bepaald moment noodzakelijk. Omdat er toen geen andere optie was, kwam hij korte tijd in Deurne terecht. Maar het spreekwoord van oude bomen en wortels bleek veel waarheid te bevatten. Hij kon daar niet aarden. Toen er een plek vrijkwam in de Brem in Rijkevorsel kon hij gelukkig daar naartoe. Terug in eigen streek te zijn, zijn eigen dialect te horen, met mensen samen te zijn waarvan hij sommigen nog kende, maakte dat hij wat meer op z’n gemak was.

Mijn moeder stierf op haar 67, vader werd goeddeels hulpbehoevend toen hij

Met een deel van het team op het hoofdkantoor in Diegem waar een F1 wagen staat aangezien ExxonMobil een hoofdsponsor is van het RedBull team.

73 was - als bijna vijftiger leer ik daaruit dat ik nog moet proberen te genieten van het leven nu dat nog kan.

Achttien

DHM: Als je de 18-jarige Stijn zou tegenkomen, hoe zou die kijken naar jouw leven, werk, de keuzes die je maakte?

Da’s een moeilijke vraag… (neemt even de tijd) Ik denk dat de 18-jarige Stijn zou vragen waarom ik altijd in België gebleven ben. Want ik was weliswaar ontzettend vaak in het buitenland, maar telkens voor korte tijd en altijd vanuit de thuishaven hier. Ik vermoed dat de jonge Stijn niet verwachtte dat ik als prille twintiger zo’n rechtlijnig traject zou volgen. Al heb ik voor mezelf het gevoel dat de dingen behoorlijk volgens plan gelopen zijn - job, huwelijk, gezinsleven, vaderschap vanaf mijn 33.

Vermoedelijk zou de 18-jarige zich ook afvragen waarom ik geen zelfstandige geworden ben. Want dat had ik natuurlijk wel van thuis meegekregen. Maar op mijn achttiende dacht ik wellicht nog de hele wereld aan te kunnen, nadien kom je met de twee voeten op de grond, en dan ga je ook beseffen dat een safe haven z’n charmes heeft.

DHM: Heb je het gevoel dat je ouder bent in jaren, maar eigenlijk nog altijd dezelfde persoon bent?

Toch wel. De omstandigheden en ervaringen veranderen een mens, maar de wezenlijke trekken zitten er altijd wel in. Van thuis uit heb ik geleerd dat je niet bang moet zijn om je handen vuil te maken en dat dit waardevol is. Ik heb nooit neergekeken op anderen, ik besef ten volle dat iedereen evenwaardig is, ieder heeft eigen kwaliteiten. Dat meen ik heel oprecht. Mijn vrouw speelt daar zeker ook een rol in: zij noemde mij in het begin

van onze relatie een beetje een stoeffer, niet omdat ik neerkeek op iemand, eerder omdat ik zo zelfzeker overkwam. Ik denk dat ik in ieder geval wat nederiger ben geworden.

Als jonge gast was het simpel: ik werd afgemeten aan de schoolresultaten, die best wel goed waren. Ik was een groepsbeest, lag sociaal goed. Dat waren de ijkpunten op grond waarvan je wist goed bezig te zijn. Door het leven leer je dat er nog veel andere zaken toe doen. Werken bij Exxon confronteerde mij bijvoorbeeld met een boel andere mensen die een stuk intelligenter zijn dan ik. En minder leuke ervaringen leren je meer begrip te hebben voor andere capaciteiten.

Dorpsmens

DHM: Staat Hoogstraten nog op je persoonlijke kaart? Reünies met dorpsgenoten, medeleerlingen…?

De band met Hoogstraten ging grotendeels verloren. Ik heb vroeger altijd gezegd dat als ik ooit de lotto zou winnen, ik terug naar hier zou verhuizen - Minderhout, Wortel, Hoogstraten. Dat gevoel is in de loop der jaren wel gesleten. Hoewel…

Onlangs ben ik bij de podcasts van Proper Geknipt blijven hangen. Dan hoor je weer Hoogstraats, je kent een groot deel van die mensen en de dingen waarover ze het hebben. Tinneke zegt al dat er nu geregeld weer wat Hoogstraatse woorden in mijn taalgebruik sluipen. Die podcastst zijn zo’n beetje een reconnect geworden, denk ik.

Ik had wellicht gedacht dat Hoogstraten meer mijn thuisbasis zou blijven dan achteraf is gebleken. Maar de dorpsmens in mij is gebleven. Ik heb al zo dikwijls gedacht om nog eens naar Minderhout kermis af te zakken, maar het kwam er om een of andere reden nooit van. En ik blijf wel terugkijken op een heel fijne jeugd. Ik ging graag naar school, zowel Scharrel als het Seminarie vond ik fantastische scholen, ik heb er veel geleerd én plezier gemaakt met topgasten. Aan mijn jeugdjaren hier hou ik dus alleen maar warme herinneringen over.

Telkens ik hier terugkom, ervaar ik ook een warmte die je niet zomaar elders terugvindt. Mensen zeggen hier toch nog iets makkelijker goeiedag op straat, er is meer een gevoel van herkenning. Hoogstraten is wel een stad geworden, maar gelukkig nog genoeg een dorp gebleven. Dat collectieve hunkeren naar het dorpsgevoel is mooi, vind ik. Misschien

Met Jules op zijn eerste Pukkelpop vorige zomer

zijn de Spilzakken daar zo’n mooi voorbeeld van, dat je die liedjes zovele jaren later nog altijd meedraagt, lijkt mij geen toeval. Zelf zou ik niet kunnen aarden op een plek waar iedereen alleen maar op zichzelf leeft.

DHM: En als je ten slotte alles zou samenvatten, dan… …zou het slot niet anders klinken dan de vorige keer, vijf jaar geleden. Ik leid het leven dat ik wil leiden, en prijs mezelf gelukkig dat dit zo kan. Voor mij is het goed zo. Ons gezin draait prima, wij stellen het goed met mekaar en met de kinderen. Houden zo.

Professioneel denk ik soms aan m’n plafond te zitten, maar ik blijf alle dagen leren en vooruitgang boeken. Wat de toekomst brengt, weet ik niet, maar ik sluit niks uit - zowel binnen als buiten Exxon. Financieel zitten wij goed, voor een hogere verloning hoeft er geen promotie meer te zijn. Tinneke heeft ervoor gekozen om 4/5 les te geven, is ook graadcoördinator op de school, dat maakt de job weer net wat uitdagender. Wij hoeven naar niks te kijken, maar werken er hard voor, terwijl er nog zeker genoeg kwaliteitsvolle momenten zijn. Wij hoeven ons geen zorgen te maken over morgen, en daar ben ik echt wel trots op. (mdl)

Jozefien met haar certificaat van Pi kampioen

Gert Rombouts, Hout VITO

”Ik zeg altijd: ge moet gulzig leven!”

HOOGSTRATEN

Toen we vijf jaar geleden bij Gert Rombouts op bezoek waren had het land juist een tijd platgelegen. Het kapsalon was twee maanden gesloten geweest maar toch had Gert zich geen moment verveeld. Intussen is zijn trein al lang weer vertrokken en dendert hij in volle snelheid door het leven. “Was er maar eens een achtste dag in de week”, lacht hij. Gelukkig vinden we nog een moment voor alweer een boeiende babbel over de honderden interesses, De Haarbazaar, de podcasts, het ondernemersbloed en zelfs de Spilzakken en Stybar. Met Gert aan tafel is altijd een cocktail van grappen, sociale thema’s en het filosofisch sérieux. En wat horen we op het einde van ons gesprek? De kappersstoel staat deze zomer in Carcassonne…

DHM: Amaai Gert, ge gaat er nogal op vooruit. Van Meer naar Minderhout en nu al jaren vast in Hoogstraten, waar gaat dat eindigen?

Dat weet niemand, maar zijt maar gerust dat ik overal heel content ben geweest en nog altijd ben. De switch die ik jaren geleden gemaakt heb om van houtbewerker kapper te worden is voor mij nog altijd een van de beste keuzes in mijn leven geweest. Vijf jaar geleden, tijdens corona, heb ik mijn oude ervaringen nog eens kunnen bovenhalen. Het salon was twee maanden dicht en mijn nonkel zocht iemand om veranda’s mee te gaan zetten. En dat deed ook nog wel eens deugd! Een

ferme zaak trouwens: Vanden Bergh veranda’s in Essen!

DHM: Ik dacht dat jullie toch ondersteuning gekregen hadden voor de verplichte sluiting van het salon. Dat was inderdaad zo, ook mijn collega’s in Haarbazaar Minderhout vielen zonder werk. Covid heeft er flink ingehakt. Maar ik wilde geen kapper zijn die op facebook zit te klagen hoe slecht wij het wel zouden hebben. Ik bleef niet bij de pakken zitten. Mijn nonkel vond geen werknemers en ik had plots een zee van tijd. Er waren mogelijkheden om het perfect legaal te organiseren. Waar een wil is, is een weg!

Men kon combineren en ik kan je verzekeren dat ik het niet gestolen heb. Ik heb er hard voor mogen werken. Het was voor beiden een win-win. Maak u geen zorgen, uiteindelijk was ik toch weer blij dat ik terug naar binnen kon en achter mijn stoel kon staan.

Klasse

DHM: Tijdens ons laatste gesprek deed je wat mysterieus over nieuwe plannen waar je nog niets over wilde vertellen. In die periode had ik nog mijn barbierszaak in de kledingzaak “Bruurs”, in de mannenafdeling. Daar ligt de basis van

‘Haarbazaar Deluxe’, een droom waar ik al een hele tijd mee rondliep. Een Belgische barbierszaak, dat bestond nog niet in Hoogstraten en daar zou wel potentieel in kunnen zitten. Dus ging ik op zoek naar zo’n oude kappersstoel die ik na lang zoeken vond in Luxemburg. Ik had intussen al specifieke opleidingen gevolgd en ging bij gerenommeerde collega’s in de leer.

Toen ik er helemaal klaar voor was moest ik natuurlijk nog een locatie zoeken, en die vond ik uiteindelijk in de kledingzaak van Bruurs. Dat werd een heel fijne samenwerking waar spijtig genoeg een einde aan kwam op een manier die ik liever anders had gezien. De mannenafdeling verhuisde terug naar haar oorspronkelijke plaats aan de kant van het begijnhof. Vijf jaar geleden, tijdens ons gesprek, wist ik dat al wel, maar ik had toen nog één jaar om daar te blijven en intussen een andere oplossing te vinden. Ik kon daar toen nog weinig over verklappen. Alleszins een mooie tijd waar ik zeer erkentelijk naar terugkijk.

DHM: En dan trek je naar één van de mooiste huizen van Hoogstraten. Een droomlocatie?

Absoluut, dit is een schitterend pand dat geschiedenis uitstraalt. Het huis stond al een tijdje leeg en wie Gert kent, weet dat hij, eens hij z’n zinnen erop zet, niet meer loslaat. Toen ik hier met de makelaar binnen kwam, ben ik toch wel even moeten gaan zitten. Er was nog heel wat werk aan maar het decor was prachtig. Heel dat huis straalt klasse uit, en dus was ik heel content toen de huurovereenkomst getekend was.

Zonder Anniek stond ik nergens, bekent Gert en als ze er samen met het gezin op uit trekken is het feest. Anniek en Gert met de kinderen Plien en Cato aan zee.

Aan de linkerkant heb ik als eerste mijn barbierszaak ingericht. Voor het interieur ben ik op zoek gegaan naar meubels en accessoires die naar mijn mening in zo’n salon moeten passen. Het is een totaalbeleving: op tijd en stond kan een man zich hier al eens in verliezen. Iets drinken, aangename muziek, een goeie babbel, het interieur. Je zou het bijna vergeten, je haar of baard wordt ook nog verzorgd! Begonnen als een eenmanszaak, vervolgens naar een vennootschap geëvolueerd. We zijn hier nu vier jaar bezig en het geheel wordt ontzettend goed onthaald. Dat maakt mij een heel gelukkig en content man.

Kiekenkot

DHM: Is er een band met het kapsalon en de winkel hiernaast, want ik heb je daar ook al eens zien knippen?

Dat pand hiernaast, in hetzelfde gebouw, stond al heel lang leeg. Ik denk vanaf 2019. Dat was vroeger het zogenaamde ‘kiekenkot’, café Poulet. Mijn grote schrik was dat er op termijn weer het zoveelste verloederproject haar intrek zou nemen. Iets waar we in Hoogstraten niet op zitten wachten. Zeker niet op deze locatie!

En ja hoor, alweer groeide er het zoveelste idee. Weliswaar in het verlengde van wat Haarbazaar Deluxe uniek maakt. Zo zijn we, Hans en ikzelf, plannen beginnen maken om hier ook iets leuks van te maken. En zo is ‘Loostermans’ geboren. Loostermans is de naam van de eerste eigenaar-bewoner van dit pand. Het is een conceptstore geworden met artikelen speciaal gericht op de mannen, geproduceerd in België, dan wel Europa. Bij Loostermans koop je niets, je beleeft er des te meer!

De samenwerking moest een meerwaarde betekenen voor zowel Haarbazaar Deluxe als Loostermans anders had ik ook wel Mylène kunnen verkopen. (lacht) Het is geen evident verhaal, een verhaal dat trager verloopt dan we gehoopt hadden maar absoluut een concept waar ik voor 100% in geloof. Er staan enkele ingrijpende conceptwijzigingen op de agenda omdat Loostermans een toekomst verdient! Ik heb daar ook mijn eerste barbierstoel staan, zo kan ik ook daar de mensen het

OMSLAGVERHAAL

mes op de keel zetten!

Mag ik een lans breken voor onze plaatselijke economie? We hebben het geluk dat er, zowel op de Vrijheid als op andere locaties, veel plaatselijke KMO’s actief zijn. Stuk voor stuk mensen die hun hart, ziel en vaak ook hun spaarpot in hun onderneming steken. Deze kleine KMO’s zijn niet alleen de grootste werkgever in ons land, ze zijn de ruggengraat van onze samenleving!

Onlangs, met de braderij, hoorde ik mensen klagen dat er niets te beleven viel en dat de stadsmarketing op niets trekt. Kan zo zijn maar dan denk ik… Kijk eerst eens in eigen boezem. Internet is absoluut niet meer weg te denken. Als we allemaal langs deze kanalen gaan kopen, wat schiet er dan voor onze middenstanders nog over? Dan doen we het zelf toch naar de knoppen. Andere, vaak niet Belgische zaken, lopen de kantjes eraf en dragen nul komma nul bij aan de Belgische, laat staan Hoogstraatse economie. Nog niet gesproken over de beleving met Kerstmis, braderijen, opendeurdagen en noem maar op. Daar zijn de mensen zich soms een beetje te weinig van bewust, denk ik.

Zoektocht

DHM: Ook Hoogstraten kampt met problemen zoals winkelpanden die lang leeg blijven staan. De horeca blijkt daarentegen wel te floreren. Het ene kan echter niet zonder het andere. Winkels en horeca hebben mekaar nodig. De mensen moeten zich heruitvinden, denk ik. Neem nu de mobiliteit in Hoogstraten. Iedereen klaagt en zaagt erover en het is inderdaad een serieus

We zullen hem ook eens knippen, lachten vriend aan huis Dzenek Stybar, Gert Thielemans en Maarten Leemans tijdens de podcast Proper Geknipt waarbij Stybar het allemaal eens goed mocht uitleggen.

probleem. Het eerste dat ik dan vraag is: hoe zijt gij hier? Tachtig procent van de klanten die hier komen zijn met de auto, hé. Dan denk ik dat we allemaal een stuk van het probleem zijn. Wij staan niet in de file, wij zijn de file. Zo is dat ook met ons koopgedrag. We klagen dat winkels sluiten maar we kopen massaal op internet. Daar zouden we allemaal eens wat meer bij stil moeten staan.

Om het positief af te sluiten: de hoogste tijd om hier samen, met het stadsbestuur, de schouders onder te zetten zodat Hoogstraten op de kaart kan blijven staan. We mogen best trots zijn op wat hier te beleven is!

Op de veldcross van Loenhout liep Gert Rombouts de toenmalige Minister van Justitie Paul Van Tichelt tegen het lijf en wist hem te overtuigen om ook eens in de stoel plaats te nemen en zich eens proper te laten knippen.

DHM: Gij zijt inderdaad een echte ondernemer geworden, Gert. Maar je weet het dan ook nog te combineren met heel wat creativiteit. Je salon straalt warmte, kunstzinnigheid en charme uit.

De inrichting van mijn kapsalon was ook een heel plezante zoektocht. Heel het interieur ben ik her en der gaan zoeken en volledig naar mijn smaak ingericht. Die ene kappersstoel komt uit Maastricht, de andere ben ik gaan halen in Duitsland. Dat zoek ik allemaal op internet. Ook het interieur hier is allemaal tweedehands. Alles heeft een verhaal. Die kast bijvoorbeeld is een sigarenkast, een humidor, en komt uit Gent. Die andere kasten komen uit Herk-de-stad in Limburg, die toog komt uit een café in Brussel en die lampen aan het plafond uit Amsterdam. Dat zoeken is altijd heel plezant, het bieden ook maar dan… als je het dan moet gaan halen, dan vraag je je wel eens af waar je mee bezig bent. Achteraf moet dat allemaal wat bij elkaar passen. Ik durf te zeggen dat ik dat kan! Hier komen soms toeristen binnen, gewoon om naar het interieur te kijken. Er zijn zelfs al trouwfoto’s genomen hier in het salon.

DHM: Blijft er bij die ondernemer nog iets over van die vrolijke zorgeloze jonge gast van vroeger?

In de meeste momenten ben ik nog altijd wel de vrolijke, maar inderdaad niet altijd zorgeloos. Jij noemt dat dan serieuzer. Ik voel me er nog altijd heel goed bij. Misschien is dat ook wel wat eigen aan de leeftijd. Elke dag laad ik wel een beetje

nieuwe bagage. Ik word 49 maar ik vind dat schoon. Ik zou nooit willen ruilen met wat is geweest. Ik zeg wel eens tegen Anniek: als ik vandaag zou overlijden dan moet je weten dat ik een goed leven gehad heb, met veel plezier maar ook hard werken. Ik hou van de gezelligheid en op stap gaan om een pintje te drinken met vrienden.

Proper Geknipt

DHM: Ik zie nochtans op sociale media dat je tegenwoordig niet het huis uit moet voor een pintje of zelf een whisky. In Proper Geknipt passeert heel wat schoon volk van Hoogstraten de revue, er wordt heel wat afgelachen en zelfs de wereld verbeterd. Hoe ben je eigenlijk bij die podcast gekomen ? Op zeker moment komt Gert Thielemans, die hier ook regelmatig zijn haar laat knippen, hier binnen. Hij wilde op dat moment een podcast opnemen maar het schoot niet op. In de kappersstoel wordt natuurlijk veel gebabbeld, vaak serieuze gesprekken. En zo is dat idee gekomen. “We gaan het gewoon hier eens proberen”, stelde ik voor We spraken Maarten Leemans aan voor de geluidsopnames en die hapte direct toe. Vervolgens vroegen we Luc Dockx als eerste in de stoel om alles uit te testen.

Het concept van ‘Proper geknipt’ was geboren en is nog altijd hetzelfde. In het eerste deel wordt er geknipt en gebabbeld, meestal over de persoon zelf. Daarna gaan we aan tafel en maken we de wereld beter, dat denken we toch. Allerlei maatschappelijke problemen komen aan bod en ja, het kan soms hard gaan. Meestal is dat recht evenredig met het drankgebruik. (lacht aanstekelijk) Het is wel heel plezant. Intussen hebben we toch al een 40 podcast op ons actief.

DHM: Daar zitten toch al heel wat kleppers tussen, te beginnen al met je grootste favoriet, de Stybar. Ja de Zdenek, die is hier vriend aan huis. Wie is daar geen fan van geweest? Onlangs hadden we ook Paul Van Tichelt, ex-minister van Justitie. Die was ik tegengekomen op de cyclocross in Loenhout en ik ben er op afgestapt, zo van ‘ jou moet ik hebben’. En hij ging daar vrij rap op in. Eerlijk is eerlijk, het was met een duwtje in de rug van Hans Vanderhallen. Hij heeft ons ook geholpen om Gert Verheyen te strikken. Lieven Van Gils staat ook nog op ons verlanglijstje maar ik ben gerust. Die leest dat nu in De Hoogstraatse Maand en kan me hiervoor contacteren. (lacht) Als hij z’n best doet, ontvangen we hem graag in onze stoel.

wel en wee van de

was het ook dit keer grappen en lachen.

Verder hebben we een hele reeks van plaatselijke figuren zoals Luc Meyvis, Jens Broes, Jantje Stoffels, Frederik Pollet, Kevin Kegeleers, Bart Rombouts, Arnold Van Aperen, Don Verboven, enz. Je vindt ons op Spotify, ook op alle andere podcast-kanalen. Die podcast ligt een beetje in dezelfde lijn als wat jullie met De Hoogstraatse Maand doen. Ik hoop heel erg dat de stadsdiensten er iets mee doen en dat ze het bewaren. Ik zie het als waardevol archief en het is bovendien nog heel gezellig ook. Beluister het binnen vijftig jaar nog maar eens.

Ik vind zoiets heel plezant. Ik ben ervan overtuigd dat we hiermee een steentje bijdragen aan de cultuur in Hoogstraten. Wellicht ook de reden dat we dit jaar de cultuurprijs gewonnen hebben. Er is geen verdienmodel aan het hele verhaal en laat me eerlijk zijn, mijn bijdrage in die podcast is miniem. Anderzijds drinken ze de oren van m’n kop maar hey… het zorgt voor naambekendheid voor Haarbazaar, Loostermans én Hoogstraten! De technische kanten zijn voor mijn kompanen Maarten en de Gert. Zij verdienen de bloemen.

Gat in de nacht

DHM: Ge zegt zelf dat ge het heel druk hebt, maar zo’n podcast maken vraagt toch ook heel veel tijd. Dat gaat dan wel allemaal. Da’s zeker! We hebben er onlangs wel

paal en perk aan gesteld. Het liep wel eens uit de hand en daar was ik zelf dikwijls de grootste schuldige van. Zoals onlangs met Don Verboven. Wij hebben vroeger samen in Meer in de klas gezeten en als je die dan in een podcast kan hebben is dat heel fijn. Dat wordt dan op de duur buurten en lullen tot een gat in de nacht. Ik denk dat we toen om half vijf ’s morgens de stekker er uit getrokken hebben. Gert en Maarten waren al lang naar huis. Nu hebben we afgesproken: we nemen op van acht uur tot elf uur ’s avonds en we proberen om middernacht het licht uit te doen. Dat gaat waarschijnlijk niet altijd lukken maar we gaan dat proberen.

DHM: Heb je nog wat volk op je verlanglijstje staan?

Jaja, we hebben nog wel wat ambities. Guido Belcanto zou ik graag willen strikken maar daar zal ik wellicht niet veel aan mogen knippen (lacht). Vorig jaar zijn we live gegaan met de Spilzakken. Dat was het hoogtepunt uit ons bestaan! Toen ik ’s avonds thuis kwam, heb ik tegen Anniek gezegd: ik ben klaar om te sterven, iets plezanter of schoner zal ik niet meer kunnen doen. En dat meen ik. Natuurlijk niet om dood te gaan, maar we gaan nooit meer kunnen maken wat we daar gemaakt hebben. Dat was magisch. Iedereen zong daar mee en iedereen kende die teksten van die liedjes rats van buiten. Ik ben er zeker van: als je daar binnen tien, vijftien jaar over babbelt,

Op zaterdag 9 november 2024 liep Le Cirq knalvol voor de podcast en het optreden van De Spilzakken. Een geweldige avond voor alle aanwezigen en zeker voor de initiatiefnemers van Proper Geknipt. Nu mag ik sterven, lachte Gert.

de mensen die daar bij waren zullen dat nog levendig kunnen navertellen. En dat is ook plezant te weten dat je er zelf een stukje van geweest bent.

Spilzakken

DHM: Hoe heb je de Spilzakken nog kunnen overtuigen om dat te doen? Jef Martens heb ik eerder in de stoel gehad en dat was de eerste podcast die we uitgezonden hebben Toen hebben we dat aangekaart. We hebben hem er toen van overtuigd dat zo’n podcast een archief is en dat de Spilzakken daar eigenlijk niet in mogen ontbreken. En zo is die idee voor een live uitzending gegroeid. Als zij daar dan toch zijn voor een gesprek zou het natuurlijk ook interessant zijn dat ze nog eens een paar liedjes zouden zingen. En de Jef heeft de andere Spilzakken kunnen overtuigen. Ze hebben toen vier nummers en een bisnummer gezongen.

We hebben de sociale media ingeschakeld en zijn kaarten beginnen verkopen via internet. Er zouden 250 mensen binnen kunnen voor de podcast en die kaarten waren in minimum van tijd de deur uit. Maar dan kregen we natuurlijk de reactie dat alleen de mensen die op sociale media actief zijn kaarten hadden kunnen kopen. Niet alleen wij, ook de Jef kreeg naar zijn voeten. ”Jullie hebben daar niets van laten weten en nu hebben wij geen kaarten”, hebben we dikwijls moeten horen. Wij hebben het opgelost door de podcast te houden voor die 250 mensen met een ticket en daarna de deuren open te zetten voor het optreden van de Spil -

zakken. De opbrengst hiervan hebben we geschonken aan een goed doel. Ik denk dat er uiteindelijk een 400 mensen in de Cirq zaten. Het was gi-gan-tisch. Niet te doen. Het zal waarschijnlijk ook het allerlaatste optreden van de Spilzakken geweest zijn. Daar ben ik heel fier op. Dat is een extra pluimpje op onze hoed! (lacht)

Bakermat

DHM: En hoe zit het intussen met je Haarbazaar in Minderhout. Bestaat dat salon nog altijd? Je mag gerust zijn, het is altijd al in goede handen geweest van Tinne en Monique. Ik werk er ook nog, veelal op maandag.

Tinne heeft vorig jaar, na tien jaar, te kennen gegeven ermee te stoppen. Dat heeft me zeer gedaan maar ook dat is het leven zeker? Heel spijtig maar intussen is er Dien die in de plaats gekomen is. In die tussenperiode ben ik tijdelijk ingesprongen op woensdag- en vrijdagavond. Die “tijdelijk” is een jaar geworden, ik heb dus mijn werk wel gehad. Nu verdwijn ik terug naar de achtergrond en krijgen de dames alle vertrouwen van me. Komt helemaal goed, ben ik van overtuigd!

Neen jong, bij Haarbazaar ligt de bakermat van mijn kapperscarrière. Dat kan en wil ik niet loslaten. Bovendien, de dames zijn krakken in hun vak en hebben een groot hart voor onze klanten en “hun” salon.

DHM: Had je dan nog tijd voor je familie en eventueel nog je hobby’s zoals fietsen, lopen en de schuttersgilde?

Spijtig genoeg minder dan dat ik zou willen. Ik ben hoofdman bij de Sint-Jorisgilde in Meer maar daar komt binnenkort een einde aan. Eerlijk gezegd, naast het familiale is dit het grootste offer dat ik moet brengen. Volgend jaar mag ik 20 jaar hoofdman zijn van deze prachtige vereniging. Druk of niet druk, dan wordt het inderdaad tijd dat er iemand anders komt. Bovendien, ik kan het niet meer doen zoals ik denk dat ik het zou moeten doen. Vergis u niet, tot in mijn kleine teen ben ik gildebroeder, zelfs hoofdman! Mijn hart zit er 100 % vol van.

Meestal gaat het gezin voor en zelfs dat is niet altijd waar. Ik heb maar één grote zegen en dat is dat mijn vrouw Anniek het de moeite waard vindt om me te begrijpen. Zonder haar was er niets van ons gezin en misschien ook van mezelf.

Zij werkt nog altijd in het buitengewoon onderwijs “De 3Master” in Tielen als orthopedagoge. Een fulltime job met nogal wat verantwoordelijkheid en dus ook een drukke uurrooster.

Ons jongste dochter Plien is intussen al 15 en kan goed zelfstandig haar plan trekken. Zij zit op het Spijker in het derde jaar ASO en is in haar vrije tijd veel bezig met Dansa en Gelvoc. Ze is heel goed bezig: Verstand van de mama, karakter van de papa! De oudste dochter Cato doet het ook heel goed. Zij woont intussen met haar vriend Frits op een appartementje in Mortsel. Ze werken beiden als onderwijzer in een lagere school in Antwerpen. Kortom, ook daar zijn we trots op! Ze doen het allemaal beter dan ik het ooit gedaan heb op school. Stil en bescheiden kijk ik toe hoe ze hun eigen pad bewandelen. (lacht)

Carcassonne

DHM: En heb je verder nog persoonlijke plannen, Gert ?

Gezond blijven en op termijn minder werken, denk ik. Gelijk iedereen kom je zo telkens in een andere fase van het

DE WERELD VAN

leven. Mogelijks komen er ooit wel eens kleinkinderen. Daar wil ik dan echt van genieten. Ge kunt het allemaal niet voorzien, toch ben ik content met alles wat ik al gedaan heb.

We spraken net over het hoofdman zijn van de gilde. Er zijn er velen die deze verantwoordelijkheid nemen op hun zestig, als ze op pensioen gaan. Als ik op pensioen ga, moeten ze mij misschien niet te veel meer vragen hoor. Dat is het moment om op de rem te gaan en te genieten van alles wat nu te weinig aandacht krijgt. Een huizenhoog cliché, maar toch.

Ze gaan lachen als ze dit lezen maar ik ben nog altijd lid van de Windklievers. Meerijden lijkt me niet te lukken. Ik tracht één à twee keer per week op de rollen te trainen om nog mee te kunnen. Heerlijke groep, effenaf! In die ploeg is er een geweldige vriendschap, fietsen is bijzaak. Daarom roep ik hen bij deze uit tot beste (en enige) fietsclub waar ik ooit lid van was!

Het was er afgelopen jaar niet altijd even plezant. Denk maar aan het overlijden van Hans Van Loon. Zoiets hakt er bij ie -

dereen in. Bijzonder en mooi te zien dat Hans bij alle organisaties of werk waar hij bij betrokken was, door iedereen op eenzelfde manier beleefd wordt als een warme persoonlijkheid, graag gezien en een verbindingsfiguur. Binnenkort is het alweer een jaar geleden maar wees gerust, Hans is door niemand vergeten.

DHM: En hiermee is de week weer netjes neergelegd, zou Ivan De Vadder zeggen. Wat brengt de zomervakantie nog ?

We trekken terug naar Zuid-Frankrijk en ik neem deze keer mijn kappersstoel mee. Wij gaan met het gezin al verschillende jaren naar Carcassonne en hebben daar intussen al heel wat vrienden gemaakt. Dit jaar is het daar een groot feest in de sfeer van de jaren 50 en kreeg ik de eer om daar op het dorpsplein mijne stoel te zetten en voor de gezelligheid te knippen en scheren onder de platanen. Als ik tenminste geen petanquebal tegen mijne kop krijg. Dat is geweldig, hé. Dat zijn dingen die ge maar één keer kunt doen. Ik zeg altijd: ge moet gulzig leven. Het wordt dus een schitterend verlof. En zijt maar zeker dat we er aan toe zijn. Tot binnen vijf jaar. (jh)

De klas Clash van ‘95

VANUIT HET STADHUIS

Bestuursakkoord en de brandweer van Meerle toegelicht

Welke toekomst hebben onze kerkgebouwen?

GEMEENTEBELEID De publieksbanken zaten aardig vol tijdens de gemeenteraadszitting van eind mei. Dat viel ook fractieleider Tom Gabriëls van samen! op, die de aanwezigen bedankte voor de betrokkenheid en de talrijke opkomst: “Misschien moeten we binnenkort maar eens een tribune laten bijbouwen, als die evolutie zich doorzet,” voegde hij daar nog lachend aan toe. Dat publiek kreeg een presentatie over de plannen die de meerderheidspartijen voor de volgende jaren vastlegden in het bestuursakkoord, inclusief meer details over het openhouden van de brandweerkazerne in Meerle. Verder tekende de stad in samenwerking met de kerkbesturen een toekomst uit voor onze kerkgebouwen en hebben we het nog over maaltijden aan huis, sport en deelfietsen.

Bestuursakkoord

Hoewel meerderheidspartijen samen! en Hoogstraten LEEFT hun bestuursakkoord al een maand voordien bekend maakten, gaf het college tijdens de gemeenteraadszitting van eind mei nog een samenvattende presentatie. De schepenen lichten er de grote lijnen van hun eigen beleidsdomeinen toe. Op de inhoud gaan we hier niet meer uitgebreid in, die kon u al lezen in de vorige Hoogstraatse Maand.

Over een aantal elementen kwamen wel wat meer details, zoals de plannen voor het cultuurhuis. “Op cultuurbeleving

inzetten doen we in elk dorp, maar we werken ook verder aan het cultuurhuis op de site van de Pax”, zegt schepen van cultuur Arnold Wittenberg (Hoogstraten LEEFT) daarover. “En we kijken naar kansen door samenwerking met het onderwijs. We zetten niet iets voor één iemand, maar we kijken hoe we infrastructuur een maximale bezetting kunnen geven. Zowel in de daguren als in de avonduren, met het verenigingsleven, met eigen diensten en met het onderwijs.”

“Ik denk dat er nu een ambitieus bestuursakkoord op tafel ligt, dat we komende weken en maanden verder zullen verfijnen tot een meerjarenplan met timing,

De mestkar is een meer dan vertrouwd beeld in onze dorpskernen…

acties en budgetten,” besluit burgemeester Rombouts (samen!). “Ik hoop dat we ook vanuit deze gemeenteraad samen Hoogstraten nog meer kunnen doen leven en dat we dus samen die hoge ambities kunnen waarmaken. Ik nodig alle gemeenteraadsleden en inwoners alvast uit om daar hun schouders mee onder te zetten.”

Onderstrepen

De raadsleden van de meerderheidspartijen blijken daar alvast helemaal klaar voor. Fractieleider Tom Gabriëls van samen! en de verkozenen van Hoogstraten LEEFT nemen na de presentatie nog het woord om te onderstrepen waarom ze volledig achter het akkoord staan. “Onze fractie is bijzonder trots op wat we hier vandaag met onze collega’s van Hoogstraten LEEFT hebben voorgelegd,” zegt Gabriëls. “We zijn niet alleen trots op de inhoud, maar vooral op de manier waarop het akkoord tot stand is gekomen: in een geest van vertrouwen, samenwerking, een gedeelde ambitie dat Hoogstraten leeft, groeit en samen verbindt. Dit akkoord ademt uit wat wij als fractie altijd hebben nagestreefd: een stad waar iedereen zich welkom, gehoord en geholpen voelt. Een bestuur dat durft te kiezen voor samenwerking, voor eenvoud en voor rechtvaardigheid.”

Ook raadslid Katrien Brosens van Hoogstraten LEEFT is enthousiast. “Onze fractie is heel blij dat we met onze coalitiepartner de komende jaren mogen werken aan onderwerpen die ons, hen en de inwoners van Hoogstraten na aan het

VANUIT HET STADHUIS

hart liggen. Bovendien zijn het punten waar we ons ook in ons verkiezingsprogramma sterk voor hebben gemaakt.” Elk van haar partijgenoten neemt daarna nog het woord om een aantal zaken aan te stippen die voor Hoogstraten LEEFT belangrijk zijn in het bestuursakkoord.

Vaag

“Ik krijg het er helemaal warm van, als je dat allemaal zo hoort.” reageert raadslid Fons Jacobs van oppositiepartij Anders. “Daar kan je toch eigenlijk weinig op tegen hebben. Maar wij hebben toch een aantal bedenkingen.” Jacobs noemt het akkoord op verschillende punten vrij vaag geformuleerd en stelt zich bijvoorbeeld vragen bij de haalbaarheid van de zuidelijke randweg via de Houtelweg en het weren van traag en zwaar vervoer uit de dorpskernen.

City marketing, evenementen en toerisme lijken belangrijker dan klimaat en begroting

Fons Jacobs (Anders)

Verder is hij kritisch over de manier waarop het akkoord omgaat met het thema landbouw. “Wat betreft land- en tuinbouw wordt vooral de loftrompet gestoken over de Hoogstraatse aardbei, maar we mogen niet vergeten dat er in een vrij recent verleden nog heel wat andere problemen op tafel lagen, zoals stikstof, mest, grote varkensstallen en kippenstallen. Is dat allemaal opgelost? We vinden er in elk geval niks over terug.” Ook klimaat en financiën krijgen voor Anders te weinig aandacht. “Afgaande op de ruimte die de thema’s krijgen in het akkoord, lijken voor dit bestuur citymarketing, evenementen en toerisme belangrijker te zijn dan klimaat en begroting. Er is zelfs geen schepen van klimaat: dat wordt dan wat verdeeld over de verschillende beleidsdomeinen, zonder overkoepelende visie.”

Ook het cultuurhuis blijft voor Anders een heikel punt. “We lezen dat voor de realisatie van een centraal cultuurhuis met podiumzaal op maat van Hoogstraten een totaalvisie wordt uitgewerkt, met een eisenprogramma inclusief mobili -

Geen bestuursakkoord van één avond of een half A4’tje

Tinne Rombouts (samen!)

teit, investerings-, uitbatings- en onderhoudskosten. Hebben we dat een jaar of zes geleden niet al gedaan? Volgens ons liggen er stevige dossiers in de kast. Is dat allemaal verloren werk, en vooral heel veel weggesmeten geld?”

Richting

“U noemt dit bestuursakkoord vaag, maar ik heb zonet al uitgelegd dat het een basis vormt voor het meerjarenplan, dat wel concrete acties, timing en budgetten zal bevatten,” reageert burgemeester Rombouts. “Je kan een bestuursakkoord schrijven op één avond en misschien ook op een half A4’tje, maar wij zijn echt wel grondig te werk gegaan en hebben ook al heel wat gesprekken gevoerd met de diensten. Als alles nog niet tot in de puntjes is uitgewerkt, dan is dat ook omdat we samen met andere betrokkenen willen kijken hoe we bepaalde zaken kunnen vormgeven om tot de beste oplossingen of besluiten te komen. Het is niet onze bedoeling om van bovenaf al beslissingen te nemen zonder anderen te betrekken.”

Ook schepen Arnold Wittenberg (Hoogstraten LEEFT) ziet dat zo. “Er is zeker ruimte voor flexibiliteit en dat zien we niet als een zwakte, maar als een uitnodiging tot samenwerking. Voor mij is het belangrijk dat een bestuursakkoord richting geeft, dat de neuzen van de hele ploeg in dezelfde richting staan.”

Klimaat en landbouw

“Wat het klimaat betreft, wil ik nog eens herhalen dat we heel duidelijk erkennen dat daar uitdagingen liggen,” reageert burgemeester Rombouts nog op de kritiek van Anders. “We kijken daarbij niet enkel vanuit klimaat, maar we zoeken effectief naar de opportuniteiten en win-wins, over de verschillende beleidsdomeinen heen, om die dan ook geïntegreerd te kunnen aanpakken.”

Over landbouw neemt de bevoegde schepen Mariëlle Schalk graag nog even het woord. “Er zijn inderdaad grote uitdagingen, ook op het vlak van stikstof en water. Maar de landbouw is zich aan

Schepen Mariëlle Schalk ziet zeker een toekomst voor de land- en tuinbouw in Hoogstraten: ”Er zijn grote uitdagingen, ook op het vlak van stikstof en water, maar de sector is zich aan het heruitvinden.”

het reorganiseren, zich opnieuw aan het uitvinden. En ik weet dat onze sector dat kan, want dat doen wij al jaar en dag. Er is veel flexibiliteit onder de land- en tuinbouwers en iedereen is aan het kijken hoe hij de toekomst tegemoet gaat. Op het gebied van stikstof wordt elke vergunning getoetst aan het kader en ik zie dat er toch wel echt enthousiasme is om ook daaraan te werken. Net als water trouwens, ik heb daarover al vergaderingen gehad waar ik echt wel vorderingen zie om trots op te zijn. Er is dus zeker een toekomst voor de land- en tuinbouw in Hoogstraten en ik kan alleen maar zeggen dat ik me daarvoor enorm voor zal inzetten de komende jaren.”

Zeker een toekomst voor de land- en tuinbouw in Hoogstraten

Mariëlle Schalk (samen!)

Brandweer Meerle

Bij de toelichting over het bestuursakkoord neemt burgemeester Rombouts (samen!) ook de gelegenheid om wat dieper in te gaan op de beslissing om de brandweerkazerne van Meerle toch open te houden. Tijdens de afgelopen bestuursperiode was immers met de brandweerzone afgesproken dat die

VANUIT HET STADHUIS

zou sluiten wanneer de centraler gelegen nieuwe kazerne aan de Minderhoutse Desmedtstraat zou openen. “Alle studies en adviezen ten spijt moet koste wat kost de kazerne van Meerle openblijven,” stelde oppositiepartij Anders daarover vast. “Wat zal dat kosten en wie gaat dat betalen? En wat zal de concrete meerwaarde zijn?”

“Die keuze hebben we gemaakt omdat veiligheid voor ons een kerntaak is van het lokaal bestuur, waarvoor we ook niet afhankelijk willen zijn van het buitenland,” antwoordt de burgemeester. “In het verleden is inderdaad een locatiestudie gemaakt om te kijken hoe we op ons grondgebied onze brandweerzorg beter kunnen organiseren, vooral omdat onze aanrijtijden voor bepaalde gebieden aan de lange kant waren. Daaruit bleek dat het, door de geografie van onze gemeente, eigenlijk onhaalbaar is om één locatie aan te duiden om alle aanrijtijden te halen. Daarom schuiven we nu al op van de Sint-Lenaartseweg naar het noorden én daarom gaan we gedeeltelijk naar een beroepskorps, dat vooral overdag in de weekdagen actief is.” Met ‘het buitenland’ doelt de burgemeester overigens op afspraken met Nederlandse korpsen om bij te springen als hun aanrijtijden korter zouden zijn.

Vrijwilligers

Rombouts vervolgt: “Maar onze vrijwilligers spelen ook een heel belangrijke rol en dat zal zo blijven. Overdag, maar zeker ook in de avonden, nachten en weekends, want dan rekenen we volledig op hen. We schakelen nu over naar één brandweerkorps, met twee uitruklocaties: in Minderhout en in Meerle. Op die manier garanderen we de aanrijtijden in het noorden ook tijdens de avonden, nachten en weekends. In Meerle behouden we één brandweerwagen, waardoor ook onze vrijwilligers uit die regio de kans hebben om het eerste voertuig dat uitrukt mee te bemannen. Op die manier houden we hun motivatie hoog én vergroten we dus ons recruteringsgebied, want voldoende vrijwilligers vinden blijft een grote uitdaging. Alle andere voertuigen, ook voor de specifieke hulpverlening, vertrekken in de toekomst wel degelijk vanuit de nieuwe kazerne in Minderhout.”

“Binnen de brandweerzone is dit al besproken en ook daar begrijpt men nu de meerwaarde voor de recrutering van

vrijwilligers in het noorden. De collega’s van de andere gemeenten kunnen akkoord gaan met het openhouden van Meerle als eerste uitrukmogelijkheid, maar ze verwachten wel dat de stad dan de kosten draagt voor het extra combinatievoertuig in Meerle. Dat wordt ons vanuit de zone ter beschikking gesteld voor 25.000 euro per jaar. Daarnaast zal de stad instaan voor het kazernegebouw in Meerle, waar we dan natuurlijk wel minder ruimte nodig hebben dan nu. Met de nieuwe kazerne in Minderhout valt de 12.500 euro huur weg die de zone nu betaalt voor Meerle. Dat zijn dus de kosten, en ik hoop daarmee alle andere speculaties de kop in te drukken.”

Wie het overigens zelf voelt kriebelen of mogelijk geïnteresseerden kent: het brandweerkorps is steeds op zoek naar nieuwe vrijwilligers. Meer informatie vind je op de website www.hvztaxandria. be/brandweer-worden of via de brandweerpost van Hoogstraten.

Kerkgebouwen

Elke gemeente moet binnen een half jaar na de start van de nieuwe gemeenteraad een kerkenbeleidsplan voorleggen. Dat plan beschrijft het huidige gebruik van elke parochiekerk, maar legt vooral ook de toekomstvisie vast: een kerk krijgt ofwel een A-statuut (de huidige bestemming voor de eredienst blijft maximaal

De kerken van Wortel en Minderhout krijgen een andere bestemming, de andere blijven behouden voor de katholieke erediensten.

behouden), een B-statuut (herbestemming of nevenbestemming wordt op korte termijn onderzocht) of een C-statuut (mogelijke her- of nevenbestemming op langere termijn).

Voor kerken met een B- of C-statuut wordt beschreven hoe de toekomstige invulling kan worden gerealiseerd en hoe men dus een andere bestemming aan de kerk kan geven, of de kerk behalve voor erediensten ook voor andere zaken kan gebruiken. Verder beschrijft het plan elke kerk, met haar cultuurhistorische waarde, beschermingsstatuut en bouwkundige toestand. Het Hoogstraatse kerkenbeleidsplan werd opgesteld in overleg tussen de stad, de pastorale eenheid Sint-Franciscus, het centraal kerkbestuur en de kerkfabrieken.

Het kerkenbeleidsplan geeft een uitgebreide beschrijving van de 7 kerken op het grondgebied en geeft alle kerken een A-statuut, behalve de Sint-Clemenskerk in Minderhout en de Sint-Jan Baptistkerk in Wortel. Die gebouwen krijgen met hun B-statuut dus op korte termijn een andere bestemming. Dat hangt ook samen met de samenvoeging van de parochies van Hoogstraten, Minderhout en Wortel vanaf 2025.

Minderhout en Wortel

De kerk van Minderhout wordt sinds 1 september niet meer gebruikt voor erediensten. De stad, die eigenaar is, start binnenkort met een traject om een nieuwe bestemming voor het gebouw te zoeken, als onderdeel van een ruimer traject dorpskernvernieuwing waarin bijvoorbeeld ook de pastorij, de noodkerk in de Schoolstraat en de bibliotheek worden meegenomen. Gelovigen kunnen voor doopsels, huwelijken en uitvaarten intussen ook gebruikmaken van de kapel van O.L.V. van den Akker in de Kapeldreef, en in de meimaand en op 15 augustus vindt er een eucharistieviering plaats.

De kerk van Wortel wordt sinds vorig jaar enkel nog gebruikt door de Roemeens-orthodoxe gemeenschap. Zodra die officieel erkend is door de Vlaamse regering, wordt de kerk officieel aan de katholieke eredienst onttrokken en aan hen overgedragen. De aanvraag daarvoor is lopende en de gemeente gaf alvast een positief advies. Het kerkenbeleidsplan bespreekt wel de slechte staat van het interieur: “De wand- en gevelafwerking komt op meer-

VANUIT HET STADHUIS

dere plaatsen los door infiltrerend vocht. De buitenschil moet dringend aangepakt worden om verdere schade aan het interieur te voorkomen.” De stad raamde de restauratie in 2018 op 1.760.000 euro, maar volgens het kerkenbeleidsplan zal de kostprijs ondertussen een veelvoud daarvan zijn. Intussen is het wachten op subsidies om het restauratiedossier verder uit te werken.

Invulling

Raadslid Fons Jacobs (Anders) noemt het document niet echt een beleidsplan, maar eerder een uitgebreid verslag over de geschiedenis en het gebruik van de kerken. “Er wordt hier en daar verwezen naar mogelijke subsidies, maar er wordt nergens gezegd wat er gebeurt als die subsidies niet verkregen worden. Soms is er sprake van nood aan onderhoudswerken, maar is dat niet verder uitgewerkt. Wat onze fractie betreft, ontbreekt het hier aan een beleidsvisie en concrete plannen.”

“Dit kerkenbeleidsplan ligt nochtans in lijn met de voorgaande versies,” reageert burgemeester Rombouts (samen!). “Voor Wortel is duidelijk wat de toekomstige invulling is, en bekijken we momenteel samen met de orthodoxe gemeenschap welke afspraken we maken voor het onderhoud. Ook voor Minderhout lijkt de doelstelling me heel duidelijk. Daar willen we met de inwoners en verenigingen bekijken wat de beste

invulling is die we aan de kerk kunnen geven. Ook daar bekijken we momenteel hoe we het onderhoud in de toekomst moeten aanpakken.”

Maaltijden

De stad schrijft een overheidsopdracht uit voor de uitbating van de keuken op de zorgcampus Stede Akkers (het woonzorgcentrum en het lokaal dienstencentrum) en voor de maaltijdbedeling aan huis. Voor de fractie Anders lijkt dat het aangewezen moment om toch nog eens te overwegen om de keuken met eigen personeel te bemannen, als dat een gunstig effect zou hebben op de kwaliteit of de kosten.

Daarnaast vindt de partij de beschrijving van de opdracht wel heel specifiek, “tot een beschrijving over welke boter gebruikt moet worden, en dat er Tuc-koekjes moeten zijn bij de kerstfeestjes”, en vraagt ze zich af of de levering aan huis niet zou kunnen omschakelen van koelverse naar warme maaltijden. Nu maakt immers maar een 30-tal inwoners gebruik van het aanbod.

Schepen van zorg en welzijn Mariëlle Schalk (samen!) nuanceert. “Momenteel maken we in het woonzorgcentrum zelf verse soep, waar onze bewoners altijd heel tevreden over zijn. We bekijken of we ook de hoofdmaaltijd en het dessert in het woonzorgcentrum kunnen laten bereiden. Voor de thuislevering zal dat

om praktische redenen wel een koude lijn blijven, maar eigenlijk loopt dat goed en is iedereen daar wel tevreden over. Op die manier kunnen mensen de maaltijd ook opwarmen wanneer het hen goed uitkomt, bijvoorbeeld nadat ze overdag een toertje zijn gaan fietsen.”

Basket

Oppositiepartij N-VA+ kwam tijdens de gemeenteraad met het voorstel om in Hoogstraten een 3x3 basketbalterrein aan te leggen. Volgens raadslid Jef Bluekens zou dat een makkelijk haalbaar project moeten zijn. “Ik weet niet wie dat tijdens de Olympische Spelen bijvoorbeeld op tv heeft gezien? Het is in elk geval een vrij spectaculaire sport. Een 3x3-terrein neemt niet zoveel plaats in en momenteel zijn er ook Vlaamse subsidies voor beschikbaar.”

Schepen van sport Arnold Wittenberg wil dat zeker bekijken. “Ruimte voor kinderen en jongeren is voor ons een belangrijk gegeven, en ruimte specifiek voor tieners of iets oudere kinderen is daarbij één van de uitdagingen waar zo’n 3x3 wel in lijkt te passen. Als we de komende maanden of jaren een terrein ontwikkelen, dan doen we dat met een ruime blik rond jeugd en sport en dan kunnen we zeker bekijken of dit een optie is.”

Deelfietsen

Een tijd geleden verschenen er al deelauto’s in Hoogstraten, en daar komen binnenkort ook nog deelfietsen bij. Het idee is dat zo in elk deeldorp een volwaardig ‘Hoppin-punt’ ontstaat: een goed toegankelijke bushalte waar je het openbaar vervoer kan combineren met andere mogelijkheden om het laatste stuk van je traject af te leggen. Of waar je gewoon een deelfiets kan oppikken om je op een duurzame manier te verplaatsen.

In Hoogstraten komen er 24 elektrische deelfietsen van Hoppy, de organisatie die zal instaan voor het onderhoud en het dagelijks wisselen van de batterijen. Elke fiets heeft een tracker en kan ook achtergelaten worden bij een andere Hoppy-locatie. In Hoogstraten zal je de fietsen in de toekomst kunnen vinden bij de bushaltes Karel Boomstraat, Minderhout Kerk, Wortel Dorp, Meer Meerleseweg, Meerle Kerk, en aan het klooster in Meersel-Dreef. (twi)

bevestigt de nood aan betere waterkwaliteit

Spring mee voor proper water tijdens de Big Jump!

WATERHUISHOUDING Op zondag 13 juli organiseert Natuurpunt Markvallei opnieuw de Big Jump in de Mark in Meersel-Dreef. Deze jaarlijkse actie heeft bij ons afwisselend plaats aan de Belgische en de Nederlandse kant van de Mark en is onderdeel van een groter Europees initiatief dat aandacht vraagt voor de slechte waterkwaliteit in onze rivieren en beken. Vorig jaar kon er niet gesprongen worden omdat de waterkwaliteit slecht was - te ongezond om te zwemmen. Is er beterschap? En hoe zijn de resultaten van het recente onderzoek Watermonsters voor onze streek?

Deze Big Jump vindt traditioneel plaats op de tweede zondag van juli. Over heel Europa springen duizenden mensen die dag letterlijk en/of symbolisch in het water om aandacht te vragen voor gezonde waterlopen. Want proper water is van levensbelang - voor mens, dier én natuur. Helaas blijkt uit metingen dat het nog lang niet goed gaat: in 2023 voldeed in Vlaanderen slechts 1 van de 195 waterlopen aan de Europese normen voor waterkwaliteit. In Wallonië gaat het iets beter, maar ook daar is er nog werk aan de winkel.

meer geboekt. Daarom blijft actie broodnodig.

Watermonsters

Recent werd het burgerwetenschapsproject Watermonsters opgezet. Onder leiding van Natuurpunt, Waterland, Bond Beter Leefmilieu, De Standaard en de KU Leuven namen duizenden vrijwilligers waterstalen om de aanwezigheid van de E.coli-bacterie te onderzoeken.

kwetsbaar. Vorig jaar werd de Big Jump zelfs afgelast vanwege een te hoog E.coli-gehalte.

De resultaten van het burgeronderzoek ”Watermonsters” zijn voorzichtig hoopgevend. De grote rivieren en bevaarbare waterwegen scoren immers goed. Maar de kleine rivieren en beken doen het jammer genoeg nog altijd slecht. Dat blijkt ook in de Noorderkempen het geval te zijn.

Twintig jaar geleden was er hoop voor de Mark: het water werd merkbaar schoner. Maar sindsdien is er weinig vooruitgang

De meetresultaten op verschillende meetpunten in de Mark zijn goed of aanvaardbaar. De zijrivieren hebben in het brongebied nog goede waarden maar verder stroomafwaarts zijn de meetreBurgeronderzoek Watermonsters

Deze bacterie komt van nature voor in de darmen van mens en dier, maar sommige varianten kunnen ziekten veroorzaken. Vooral kinderen, ouderen en mensen met een verzwakt immuunsysteem zijn

Vorig jaar week de Big Jump uit naar Ulvenhout. De uiteindelijke

viel toen evenwel figuurlijk in het water omwille van een te

aanwezigheid van de E.coli-bacterie.

Ook in Hoogstraten werd deelgenomen aan het burgeronderzoek Watermonsters, zoals hier bij een staalname in de Heerlese Loop.

Een fragment uit de kaart met de resultaten van de genomen waterstalen. Hoe donkerder het bolletje, hoe meer de E.coli-bacterie er werd aangetroffen.

sultaten ronduit slecht. In de Mark zelf lijken de waarden terug beter omwille van de verdunning. De soms slechte kwaliteit is te wijten aan het feit dat op het platteland niet alle woningen op de riolering zijn aangesloten of aan illegale lozingen. In Vlaanderen blijkt 12% van de woningen niet aangesloten op de riolering, vooral op het platteland is de aansluitingsgraad te laag. Die niet aangesloten huishou -

dens maken dat meer dan de helft van de meetpunten geen goede waterkwaliteit heeft. Dit speelt ook bij ons. In Hoogstraten zijn 12,7% van onze woningen niet aangesloten. Buurgemeente Rijkevorsel (8%) doet het beter, net als Brecht en Ravels. Merksplas scoort dan weer beduidend slechter en zorgt ook mee voor de slechtere waterkwaliteit in de Mark.

De laatste doet de deur dicht...

1. Nieuw bedrijf in de Putten waar de kinderen van de Meerpaal naar gingen kijken

2. Marleen De Meyer leidt er het Nederlands-Vlaams Instituut

3. Sport die al in de familie zat van Mon Meeusen

4. Multinational waar Stijn Jacobs werkzaam is

5. Ander woord voor ’slim samenwonen’

6. Naam van een reeks tentoonstellingen over jonge architecten

7. Zij brengen in de kleuterklas geschiedenis tot leven

8. Erika Janssens groeide er op

9. Zij ging als derde over de meet in Hoogstraten (voornaam)

10. Piet en Gert namen het erbij tijdens de 1000 km voor KOTK

11. Bloem waarvoor de moeder van Walter een voorliefde had

12. Spektakel dat de verwachtingen meer dan inloste in Meersel-Dreef

13. Liesbet Geerts is er verslaafd aan

14. Zeldzame bloem typisch voor de Meerse Markvallei

15. Wielrenner, vriend aan huis bij de mannen van Proper Geknipt (achternaam) (jc)

IJ’ is één vakje.

Mail het woord uiterlijk dinsdag 12 augustus door naar woord@demaand.be en maak kans op een cadeaubon van Hoogstraten voor de waarde van 20 euro. Of stuur naar: DE HOOGSTRAATSE MAAND, Begijnhof 27, 2320 Hoogstraten. Vergeet niet uw naam en adres te vermelden.

Springen

Dat Natuurpunt Markvallei samen met Vereniging Markdal ook dit jaar weer samen met onze Nederlandse buren een Big Jump organiseert is dus niet verwonderlijk, het blijft nodig om ieders aandacht te vragen voor deze problematiek. Schoon (schoner) water is geen luxe, we kunnen simpelweg niet zonder...!

Iedereen is dan ook welkom om op zondag 13 juli om 15 uur samen in de Mark te springen, ter hoogte van het natuurgebied De Aschputten in Meer (Hoogstraten). Of er effectief gesprongen mag worden, hangt uiteraard af van de waterkwaliteit. Maar ook zonder sprong is de locatie zeker een bezoekje waard - perfect bereikbaar met de fiets en vlak bij het fietspad langs de Mark. En wie nog even doortrapt, kan onderweg genieten van de kermis in Meersel-Dreef!

Praktisch: Zondag 13 juli 2025 - start vanaf 14 uur, Big Jump om 15 uur aan de Mark, bij natuurgebied De Aschputten (Boskantweg, Meer - Hoogstraten). (ao)

2323 Hoogstraten

Zulke vorm van verdichting past nochtans binnen de aanpak van actuele stedenbouwkundige vraagstukken. De groeiende vraag naar betaalbare woningen voor jongeren en het streven naar behoud van natuur vragen om creatieve oplossingen. Verdichting binnen bestaande dorps- en stadskernen is noodzakelijk, maar mag niet ten koste gaan van het historisch straatbeeld.

Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen werd deze vorm van bewoning door alle huidige coalitiepartners de hemel in geprezen in hun verkiezingsprogramma’s.

Voorbeelddossier

Met de Hoogstraatse Maand nemen we de proef op de som. We bekijken het dossier in de Achtelsestraat waar een alleenstaande vrouw droomt van deze toekomstbestendige woonvorm. Een voorbeelddossier dat in de architectenwereld en zelfs van de Vlaamse Bouwmeester veel lof opleverde.

Het dossier toonde aan dat subtiele verdichting het karakter van een vrijstaande villa in een groene woonwijk kan behouden, terwijl er toch meer woningen en een rijkere leefomgeving ontstaan. Kortom: slimme koppeling van woonentiteiten op één perceel biedt een antwoord op de uitdagingen van vandaag en morgen, en creëert een prettige, sociale en duurzame woonomgeving.

Slim samenwonen op één perceel? Ja, maar…

WONEN Op steeds meer plekken worden woonprojecten ontwikkeld waarbij verschillende woonentiteiten slim aan elkaar gekoppeld worden binnen de grenzen van één perceel. Deze aanpak zorgt niet alleen voor efficiënt ruimtegebruik, maar stimuleert ook een rijke sociale mix. Verschillende leeftijdsgroepen wonen samen op het terrein, wat leidt tot een levendige woonomgeving, sociale controle en een constante bezetting van het perceel. Dromen we hier ook van in Hoogstraten? In theorie wel, de praktijk wijst anders uit…

Maar niet in Hoogstraten! Het plan voor dit co-housing project blijkt immers zes jaar lang administratief tegengehouden door de gemeente. Waar liep het mis? En wat zegt dat over het woonbeleid in Hoogstraten?

Samen en apart

Carine Sledsens (68) woont al jaren alleen in haar ruime woonst in Hoogstraten. De kinderen zijn het huis uit en de woning voelt te groot voor één persoon. Vanuit die gedachte groeide het idee om haar huis en de tuin van 2.000 m2 te delen.

Samen met architecten Thomas Faes en haar dochter Marie van Kerckhoven werkte ze een vernieuwend plan uit: het huis en het perceel zouden in drie entiteiten worden gesplitst. Carine zou zelf kleiner gaan wonen, terwijl twee gezinnen of koppels elk hun eigen deel zouden krijgen, met volledige privacy en een eigen tuin en dit op een boogscheut van het centrum.

Aanvankelijk werd het idee enthousiast onthaald. De toenmalige manager van ruimtelijke ordening bij de stad Hoogstraten, Steven Schatteman, omschreef het als “”een toekomstgericht en progressief project “, dat op een verstandige manier verdicht zonder inbreuk te doen op de bouwlijn en het landschap. Gesterkt door dit positieve signaal werkten Carine en de architecten hun plannen verder uit.

Maar…

Maar toen kwam corona en ging op zijn beurt manager Schatteman met pensioen. Het project viel stil. Na de pandemie probeerden Carine en haar team het project opnieuw op te starten, maar toen bleek het plan niet meer mogelijk op deze locatie. Ambtenaren vonden het te dicht bij de landbouwzone.

De plannen werden aangepast naar een tweewoonst, maar dat bleek financieel

“Er zijn meer singles, meer kleine gezinnen. Die hebben behoefte aan andere kwalitatieve woonvormen.”

Tafelzetting

Tafelzetting is een reeks tentoonstellingen over jonge architecten uit Vlaanderen en Brussel, geproduceerd door het Vlaams Architectuurinstituut en DE SINGEL. Elke editie stelt een jonge ontwerppraktijk zichzelf voor op het plein voor DE SINGEL. Ze doen dit met een kleurrijke set tafels die de tentoonstelling dragen en dienstdoen als straatmeubilair, telkens in een nieuwe opstelling.

In Tafelzetting #11 presenteerde het jonge ontwerpbureau GRAFT zijn werk op het voorplein van DE SINGEL in Antwerpen. Het voorgestelde werk was het project van Carine Sledsens in de Achtelsestraat in Hoogstraten. Ook de Vlaamse bouwmeester Erik Wieërs bewierookte dit toonaangevend project in Hoogstraten.

GRAFT bestaat uit architecten Thomas Faes en Marie van Kerckhoven. Naast hun eigen bureau werkten ze respec-

niet haalbaar. De grond was te duur, en het project werd te zwaar voor één gezin om dit samen met mij te dragen,” legt Carine uit.

Op basis van deze financiële realiteit werd het oorspronkelijk plan opnieuw voorgelegd aan de gemeente. De gemeente ging akkoord met de 3 wooneenheden, met als voorwaarde dat het ontwerp “geverticaliseerd” zou worden. De architecten wisten mits kleine aanpassingen het basisidee van de oorspronkelijke reconversie te behouden. Om snelheid te winnen in de realisatie van het project werden gesprekken gestart met enkele aannemers. Toch viel het project stil, omdat het uiteindelijk als onvoldoende winstgevend werd beschouwd. De klassieke tendens van het bouwen van drie woningen op een rij bleek moeilijk los te laten - terwijl de initiatiefnemers juist kozen voor een meer flexibele, ecologische en organische architectuur.

Waarna het hele dossier stilviel. De moed om dit project nu nog verder uit te bouwen en weer op zoek te gaan naar mogelijk geïnteresseerden, vindt Carine momenteel niet meer. “ De onderhandelingen, al het denkwerk hebben veel energie gekost. Het geloof in dit soort verdichting blijft groot, het blijft

tievelijk bij Marie-José van Hee architecten en Bovenbouw Architectuur. Hun prille oeuvre getuigt van een kritische houding tegenover de Vlaamse wooncultuur, met bijzondere aandacht voor de relatie met het landschap. (pm)

echter een zwaar kostenplaatje en misschien al bij al te hoog gegrepen!”

Vernieuwing

Volgens Carine speelt deze verdichting nochtans sterk in op de veranderende samenleving. “Er zijn meer singles, meer kleine gezinnen. Die hebben behoefte aan andere kwalitatieve woonvormen. Maar als je iets nieuws wilt, stuit je vaak op regels en weerstand.”

Haar verhaal is een oproep tot reflectie en vernieuwing. De uitdagingen van vandaag - vergrijzing, betaalbaarheid, veran -

Het plan met de drie wooneenheden en de ruime tuin

Gelijkvloers

derende gezinssamenstellingen - vragen om een beleid en stakeholders die durven te innoveren en samen met inwoners zoeken naar oplossingen die werken voor iedereen.

Ze hoopt dan ook dat dit project kan dienen als inspiratie: “Ik hoop dat er in Hoogstraten ruimte komt voor innovatie, voor co-housing, voor betaalbare woonoplossingen. En dat ik hier kan blijven, samen met goede buren.”

Het verloop van haar dossier lijkt exemplarisch voor de uitdagingen waar veel gemeenten mee te maken krijgen. Co-housing kan een antwoord bieden op de groeiende vraag naar betaalbare, duurzame woonruimte - maar zonder

Eerste verdieping

visie en durf blijft het bij dromen op de tekentafel.

Flexibel

Een en ander roept vragen op. De reactie van de gemeente was aanvankelijk positief, maar door veranderende prioriteiten, nieuwe interpretaties van regels door een nieuwe bewindsploeg en het ontbreken van een flexibele aanpak voor innovatieve woonprojecten, werd het plan uiteindelijk afgewezen.

Het stadsbestuur wil de principes van ”meer doen met minder ruimte” op maat toepassen, rekening houdend met de lokale context, en wil open staan voor het ondersteunen van initiatieven die bijdra -

gen aan de leefbaarheid en het sociaal weefsel van Hoogstraten. Zo lezen we toch in hun communicatie.

In de praktijk blijkt het echter vaak moeilijk om vergunningen te krijgen voor dergelijke projecten. Dit leidt tot frustratie bij initiatiefnemers van co-housingprojecten die zich gesteund voelen door het bovenlokale beleid, maar in de uitvoering tegen obstakels aanlopen.

Deze situatie illustreert dan ook de noodzaak aan een duidelijke, flexibele en handhaafbare aanpak voor alternatieve woonvormen, zodat initiatieven die wel binnen de regels willen werken ook echt kansen krijgen. (pm)

TOPAANBIEDINGEN

ERKENDE CARROSSERIE alle merken

Erkend hersteller I Verhuur I eigen takeldienst

+75 jaar GARAGE GEUDENS nieuwe en 2e handswagens

BEDANKT voor uw vertrouwen!

315 71 76

Geniet binnen twee weken van jouw droombadkamer

Als maatwerk, kwaliteit en professionaliteit elkaar ontmoeten, creëer je prachtige totaalprojecten.

“Alles werd volgens planning geleverd en zeer goed afgewerkt door ervaren medewerkers. We zijn zeer tevreden ” - Arno

Meerseweg 183 - Hoogstraten

Tel: 03 315 75 31 - info@vdberg.be - www.vdberg.be

Dat is waar we bij installatiebedrijf van den Berg voor gaan.

Na de start van de werken geniet jij binnen twee weken al van je nieuwe badkamer. Daarnaast zorgen wij ook voor verwarming, airco en zonne-energie volledig op maat van jouw woning.

Installatiebedrijf VAN DEN BERG

De verschillende doelen van Mon Meeusen

Van caféleven tot sportarena, van tegenslag tot inzet voor anderen

SPORT ARMOEDEBESTRIJDING Het leven van Mon

Meeusen uit Meerle speelt zich in grote lijnen af rond ‘doelen’. Lange tijd en in grote maten doelen om met de boog op te schieten. De laatste jaren rond wat men ‘goede doelen’ noemt. Lange tijd was hij boogschutter, begeleider van jonge boogschutters en bezieler van de G-Sport in het boogschieten. Sinds enige tijd is hij de bezieler van de Foodshop van ’t Verzetje in Meerle, Meersel-Dreef en Meer.

Jonkman

Mon werd geboren op Jal, als een van zes kinderen in een warm en actief gezin. Zijn ouders waren harde werkers in het landen tuinbouwbedrijf en betrokken bij het sociale leven. Mon groeide op in het ouderlijk huis waar hij tot zijn zesendertigste bleef wonen. Hij was de enige van de kinderen die niet trouwde, wat hem titel van ’jonkman’ bezorgde. Hij voelde zich altijd sterk verbonden met zijn thuis en zijn familie.

“Ik heb de tuinbouw van mijn ouders verdergezet als zelfstandige tot mijn 28ste. Tot in februari 1990, wanneer een zware storm een groot deel van mijn werk vernielde. Opnieuw investeren zag ik niet zitten, stond er alleen voor. In plaats van opnieuw van nul te beginnen in de tuinbouw, besloot ik de buitenwereld in te trekken en werd vrachtwagenchauffeur. Een beroep dat me een nieuwe identiteit gaf, maar dat later ook zijn tol eiste.”

Ongezond leven

Het beroep van vrachtwagenchauffeur eiste inderdaad zijn tol. De lange uren onderweg, de onregelmatige nachten, onregelmatig eten en het constante zitten hadden een grote impact op zijn gezondheid. “Tot mij 32ste woog ik nooit meer dan 60 kilo, maar een cortisonebehandeling voor mijn knieën en een gebrek aan beweging zorgden ervoor dat ik op korte tijd verdubbelde in gewicht.

En daarbij ook nog eens ongezond leven hé, veel roken, veel drinken. Ik genoot van mijn vrijheid, was een zware weekenddrinker, bekend in vele cafés in het Meerse en omstreken. Mijn weekend begon op vrijdagmiddag. Ik ging graag uit tot in de vroege uurtjes, hing nogal eens de straffe gast uit. Nooit dronken met de auto naar huis gereden, maar het is wel eens gebeurd dat de politie me naar huis bracht. Ik kende die mannen nogal goed.” (lacht)

Dat duurde tot hij een ernstige waarschuwing kreeg. “Mijn gezondheid liet het afweten - lever- en miltproblemen, hartklachten - en de dokters maakten heel duidelijk dat er verandering nodig was.” Mon wilde best de waarheid onder ogen zien, ook al was de impact stevig. “Van de ene dag op de andere stopte ik met roken en drinken. Mijn leven nam een drastische wending richting gezondheid en bewustzijn…”

Een van de mooiste herinneringen van Mon, op het EK in Portugal in 2008, met hem als bondscoach (helemaal links). “In Punta Umbria in 2008 telde het Belgische team één individueel kampioen, de teams ‘compound cadet mix’ en ‘heren recurve cadet’ haalden eveneens goud, en daarnaast nog een zilveren medaille en tweemaal brons. Het meisje onderaan op de foto is Garcia Gonsalves van Punta Umbria en supporter. Zij is intussen actief bij het Portugese team.”

Sponsortocht van De Klimtoren

Op vrijdag 4 april wandelden meer dan 300 kleuters en leerlingen van basisschool De Klimtoren uit Meerle mee tijdens een sponsortocht. De hele school zette haar beste beentje voor, van de allerkleinsten tot de oudste leerlingen, onder de enthousiaste begeleiding van hun leerkrachten. De tocht werd in goede banen geleid door juf Katrien en juf Yitse, die samen de organisatie op zich namen.

Deze actie bracht maar liefst 4. 688 euro op, een bedrag dat met veel trots werd verdeeld over de twee initiatieven: ’t Verzetje en Het Stenen Kindeke (fonds dat ondersteuning aan kinderen en jongeren die financiële barrières ondervinden in hun onderwijstraject). En of die blij waren met zoveel solidariteit! (jaf)

Boogschieten

In die periode herontdekte Mon de boogsport. Vanaf zijn 25ste was hij ermee bezig als hobby. Daarvoor was hij lange tijd ruiter geweest bij de Landelijke Ruiters. Maar boogschieten zat in de familie - zijn vader, broer en jongste zus beoefenden de sport al.

“Zonder echte begeleiding groeide ik stilaan door en na tien jaar was ik top in de Kempen. Met een goede trainer had dat sneller gekund, maar die was er in de club helaas niet. Marcel Verbaeten bracht me in het nationale milieu en ik begon zelf uit te zoeken hoe ik jonge schutters kon trainen en begeleiden. Zoals Jim -

compound-boog

my Batholomeeusen, die hier begon te schieten en wel meer wedstrijden wilde dan hier rond de kerktoren. Zo gingen we met die jonge gasten steeds meer op verplaatsing naar grotere wedstrijden, van lokale tot internationale tornooien in Nederland, Duitsland, Frankrijk en zelfs Engeland. En zo leer je snel bij.”

Jeugdbondscoach

Mon werd al gauw bekend als jeugdbegeleider en zette zich ook in voor de opstart van een volwaardige jeugdcompetitie, iets wat tot dan toe niet bestond. “Als het bij voetbal kan, waarom niet bij boogschieten?” was zijn stelling. Binnen een jaar kreeg hij het voor elkaar.

Van 2002 tot 2009 was hij bondscoach van de Belgische jeugd in het boogschieten. “Als bondscoach jeugd ben ik in heel Europa, Noord- en Zuid-Amerika en Azië geweest op internationale wedstrijden. We behaalden met hen 47 medailles, een record dat tot op vandaag niet is geevenaard. In die functie ben ik ook nauw betrokken geweest bij de opstart van de jeugd-olympische spelen. Ik heb vier vergaderingen mogen meemaken met het Internationale Olympisch Comité in Parijs. Hoe gaan we starten, wat gaan we doen…. En samen met zeven andere Belgen hebben wij eigenlijk de krijtlijnen mogen helpen uitschrijven.”

G-Sport

Na een zwaar werkongeval in 2008, door een val van een kraan liep hij 18 breuken in arm en pols op. Daarbovenop kwam er een ziekenhuisinfectie, met als gevolg een zeldzame spier- en zenuwziekte. Hij verloor 70% van de kracht in zijn rechterarm, en 30% in zijn linker. “Ik heb 4 jaar niet kunnen schieten, maar ontwikkelde aangepaste toestellen om het terug te kunnen. Met een compoundboog die op mijn beperkingen afgestemd was.” Mon werd elf keer Belgisch kampioen in de G-sport, behaalde acht keer zilver en vier keer brons.

Daarnaast zette hij zijn schouders onder de integratie van G-sporters binnen de boogschuttersfederatie. Hij werkte aan de vereenvoudiging van de categorieën en hielp mee internationale normen afstemmen. Zo konden ook mensen met mentale of fysieke beperkingen deelnemen aan wedstrijden op hun niveau. Zijn werk was pionierswerk, vaak onzichtbaar, maar van groot belang.

‘Doorgeefluik’ Hoogstraten

Noord

Na zijn pensionering engageerde hij zich voor armoedebestrijding. “Ik had een hartritmestoornis gehad en moest met vervroegd pensioen. Ondertussen was Hervé hier tegenover mijn huis in de Lieve-Vrouwestraat gestart met zijn ‘Door-

geefluik’ Hoogstraten Noord. Een VZW die ook in de noordelijke dorpen Meerle, Meer en Meersel-Dreef voedselbedeling deed aan hulpbehoevende gezinnen. Ik had dat zowat bekeken en gemerkt dat ze daar wel hulp konden gebruiken en ben dus mee aan de slag gegaan. Dat liep een tijdje, maar de VZW raakte nooit erkend voor wat ze deden, raakte in de problemen en ging ter ziele. Maar de hulpbehoevenden verdwenen natuurlijk niet.”

“Toen heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en ben met Frederik Pollet gaan praten, de voorzitter van ’t Verzetje. Samen met het bestuur van ‘t Verzetje hebben we er onze schouders onder gezet om, onder de vleugels van ’t Verzetje deze keer in deze dorpen een voedselbedeling op touw te zetten, geheel volgens de regels.”

Foodshop ’t Verzetje

’t Ver-Zet-je vzw is een groep vrijwilligers die bestaat uit mensen met en zonder armoede-ervaring. Een van de activiteiten is de Foodshop, waar gratis voedsel wordt bedeeld aan wie het financieel moeilijk heeft. Tot voor kort kon men alleen in Hoogstraten terecht voor de

Foodshop, nu komt die elke dinsdag naar het lokaal dienstencentrum in Meer en op woensdag naar het dienstencentrum in Meerle. Vrijdagvoormiddag opent de Foodshop in het KLJ-lokaal in MeerselDreef. De voedselbedeling in Hoogstraten is op woensdagnamiddag en zaterdagvoormiddag.

Mon werd een van de drijvende krachten. Met een team van twintig vrijwilligers verdeelt hij jaarlijks zestien ton voedsel aan zo’n zestig gezinnen in wat ze de 3 M-dorpen noemen. “Daar voel ik me heel goed bij, we zijn hier met heel wat vrijwilligers, vormen een goed team. Waarom de mensen hulp nodig hebben, daar oordelen wij niet over. Dat ze hulp krijgen is belangrijk. En we babbelen veel.” In zijn gesprekken benadrukt hij telkens opnieuw het belang van luisteren, begrip tonen en samenwerken. “Zolang mensen meningsverschillen kunnen uitspreken, kunnen we vooruit.”

Mon is nu 63. Zijn leven is geen opeenvolging van successen, maar van keuzes, wendingen en herwonnen kracht. Van caféleven tot sportarena, van tegenslag tot inzet voor anderen - zijn verhaal toont hoe één persoon het verschil kan maken.

“Wat ik vandaag doe, voelt als een natuurlijke voortzetting van alles wat ik ooit geweest ben,” besluit hij. “Ik wil mensen helpen. En dat mag blijven.” (jaf)

Koekhoven

Rijkevorsel

www.krisvoeten.be info@krisvoeten.be

Antiek - Brocante - Verzamelobjecten - Snuisterijen ook inkoop antiek - meubelen - kleingoed - lusters -

Autobanden René Van Hasselt an Hassel

Langenberg 15 2323 Wortel Tel. 03 314 57 32 GSM 0477 30 71 22 www.autobandenvanhasselt.be

STOFFELS

Kippenwinkeltje

Voort 2 - 2328 MEERLE - Tel. 03 315 70 16 Pluimvee.sto els@skynet.be www.kippenwinkeltjesto els.be

Uw adviseur voor kredieten & verzekeringen zowel voor particulieren als KMO’s bevoorrechte partner van Van Hu el Verzekeringen Vrijheid 74 2320 Hoogstraten 03 314 46 10 vanhu el@dvv.be

Walter en Jeanneke Michielsen houden van Engelse tuinen

Elektrieker voor het leven met een passie voor bloemen

TUINEN Walter Michielsen (82) en Jeanneke (81) baten nog steeds Michielsen Elektriciteit uit in het centrum van Minderhout. Zij verdienen zo - boven op hun karig pensioen als zelfstandige - een centje bij om hun tuinreizen te betalen. Walter heeft immers een grote passie voor Engelse tuinen. De voorbije 30 jaar bouwde hij zijn 600 m² grote tuin uit tot een waar bloemenparadijs door af en toe een zeldzame plant aan te kopen maar vooral door te ruilen. Het hele jaar door kijken ze vanuit hun keuken op de kleur- en vormenpracht.

Walter en Jeanneke waren onlangs 60 jaar getrouwd. Het boeket dat ze kregen van de gemeente staat nog voor het keukenraam. ‘Al de bloemen die daarin zitten, staan ook in onze tuin,’ zegt Walter trots. Het koppel heeft drie dochters: Lief (60), Connie (59) en Jeanneke (58), 11 kleinkinderen, 3 plus kleinkinderen, en het 14de en 15de achterkleinkind zijn op komst. ‘Het huis is te klein om ze allemaal tegelijk te ontvangen. Voor feesten huren we een zaal,’ zegt Jeanneke. Er komt in huize Michielsen sowieso veel volk over de vloer. Iedereen die een klusje te doen heeft, weet Walter wonen.

Eerst

werken, dan den hof in

Terwijl we het interview afnemen, komt iemand vragen of Walter straks nog even kan langskomen. Maar eerst moet hij nog langs bij een andere klant in Meer.

Na zijn dagtaak duikt hij iedere dag nog even zijn tuin in. Dat is voor hem pure meditatie. Alle kopzorgen schuift hij dan opzij. Zelf word ik ook blij van de kleurenpracht om me heen. Hij neemt me mee naar zijn trots. De gang met rozenbogen en clematissen die hij vorig jaar aanlegde.

‘Mijn liefde voor dahlia’s heb ik van mijn moeder.’

Het meest fier is hij op de boog met roze bloemen. De clematissen staan volop in bloei en de eerste rozenknoppen ook.

De dahlia’s van moeder

Walter is pas dertig jaar geleden met de bloementuin begonnen. Hij heeft de liefde voor bloemen van zijn moeder. Zij had een voorliefde voor dahlia’s. Hij heeft zelf een 20-tal verschillende soorten.

‘Omdat ik niet zo goed ben met namen, trek ik foto’s van alle soorten. Die krijgen een nummer en ik noteer ook hoe hoog

‘In den hof laat ik alles achter mij…’

ze worden. En als ik de knollen voor de winter uit de grond haal, krijgen ze allemaal het overeenkomende nummer. Als ik dan ga ruilen met andere liefhebbers dan kan ik hen de bloem tonen en ook vertellen waar ze die kunnen zetten in een border. Zelf heb ik ze in potten staan in mijn gaanderij tussen de rozenbogen,’ vervolgt Walter.

Engelse tuinen

Hij haalt zijn inspiratie uit de Engelse tuinen. Hij is een bewonderaar van Christopher Loyd die Great Dixter, een wereldvermaarde cottagetuin, ontwierp en talloze boeken schreef. Jeanneke en Walter nemen regelmatig deel aan reizen van Tuinseizoen. Zij kennen intussen de meeste koppels die aan die reizen deelnemen.

Hun voorkeur gaat uit naar de Cotswolds in het westen van Engeland. Ze zijn een van de meest schilderachtige plattelandsgebieden met een prachtige mix van pittoreske dorpjes, honingkleurige cottages, heuvelachtige weilanden en vele wandelpaden.

Maar ook in Nederland, Vlaanderen en Frankrijk bezochten ze al vele tuinen.

Onlangs nog die van de graven van Salm Salm. Daar kocht hij nog 3 soorten dahlia’s die hij nog niet in zijn bezit had. Het kopen van zeldzame planten is trouwens niet zo vanzelfsprekend. Onlangs had hij zijn oog laten vallen op een heel donkere alstroemeria’s of incalelies (bloemen die je vaak in boeketten terugvindt) uit Engeland. Dochter Connie deed de bestelling en maakte de ponden over. Maar de bestelling is niet doorgegaan omwille van een uitvoerverbod.

Al die pracht

Hij heeft echter nog heel wat unieke bloemen. Hij toont met trots de guirlande d’amour die bloeit in de late zomer. Een speciaal voor een goed doel gekweekte roos waarvan de opbrengst gaat naar armenzorg. Aan iedere plant of struik is wel een verhaal verbonden. Walter zegt wel dat hij de namen niet kan onthouden, maar tijdens mijn bezoek passeren er toch een hele hoop de revue. Het doet me aan mijn moeder denken, die ook zou genoten hebben van al die pracht om haar heen.

In de lente waren er de tulpen. Nu staan er volop rozen en clematis, pioenrozen, allium, toortsen, vingerhoedskruid, strelitzia of paradijsvogelbloem. Van zo -

dra die zijn uitgebloeid, maken ze plaats voor gele, witte, en roze trompetplanten of brugmansia’s en ook de Afrikaanse lelies of agapanthussen staan al klaar.

En vanachter…

Achter de bloementuin is er nog een serre, een groententuin, kleinfruit en een composthoek. Een serre is onontbeerlijk om de planten te laten overwinteren die niet tegen de vorst kunnen zoals de hartlelies, de datura’s, de paradijsvogelbloemen. Daar staat, verscholen voor het oog, ook de citroenboom die tegelijkertijd bloeit en groene en rijpe gele citroenen draagt. ‘Geen enkele citroen is zo lekker als die recht van de boom’, zegt Jeanneke.

Het klein fruit staat in een kooi zodat de vogels niet met de bessen aan de haal kunnen. Als de oogst is geplukt gaat het net eraf en kunnen de vogels zich tegoed doen aan de insecten. De compost maakt hij gebruiksklaar met een zelfgemaakte zeef.

Het koerke

Naast de tuin is er nog een koertje met een kruidentuin en een grote verzame -

TUINEN

ling orchideeën. Op de muur staan een massa potten cymbidium of aardorchideën. Zij hebben geen luchtwortels zoals de populaire phlaenopsissen. Daarvan staan ook tientallen planten op het rek tegen de wand van het koerke. Zij bloeien 6 tot 8 weken in de winter en het voorjaar. Even denk ik dat hij me naar nog een tuinkamer gaat leiden. Maar het is een grote spiegel die de illusie schept dat er achter het koertje nog een tuinkamer is. ’Die heb ik meegenomen bij de kledingszaak Van Hecke. Als mensen aan het verbouwen of opruimen zijn en ik ergens iets zie dat ik kan gebruiken dan neem ik het mee,’ klinkt het.

Geen opgave

Zelf hebben we ook een grote tuin. Ik besef dus maar al te goed hoeveel tijd er kruipt in het onderhoud. Voor Walter lijkt dit echter geen opgave. Hij geeft me nog enkele tips mee. ‘Voor het snoeien gebruik ik een cut en hold snoeischaar. Water geef ik ondanks de steeds vaker voorkomende droogteperiodes enkel aan planten in potten. Ik gebruik geen stalmest meer omdat ik zelf geen aanhangwagen heb en het veel zwaarder werk is om dat uit te spreiden in den hof. Ik zweer bij gedroogde mestkorrels die ik meng in de grond. Omdat je anders na regenweer te veel geurhinder hebt.

Na al die jaren heb ik nog weinig onkruid in den hof. De brandnetels en muur zijn het hardnekkigst. Tot voor kort gebruikte ik nog sproeistoffen om de paadjes onkruidvrij te houden maar nu heb ik op den pad worteldoek gelegd. Dat is niet schoon, maar daar komt nog schors over.’

Ooit houdt het op

Terwijl we nog wat gezondheids- en familienieuws uitwisselen sluit Jeanneke af: ‘Den hof is helemaal zijn ding. Als hij voor mij

komt te sterven, stopt het. Tuinieren is niets voor mij.’

Dan hopen wij voor hen dat zij nog vele jaren in goede gezondheid mogen leven en er intussen iemand opstaat om deze rijke verzameling voort te zetten. Wij hebben alvast gevraagd of we ieder seizoen een keertje terug mogen komen genieten van al die bloemenpracht. (HR)

Aardbeien & kersen

Vers van de teler

Christianen - Van Dyck Klein Eyssel 22a - 2328 Meerle www.christianen-vandyck.be

Tijdens het kersenseizoen vanaf vrij 20 juni tot ± eind juli open op: woe do vrij tussen 14u - 18u zat tussen 10u - 15u

Trappen tegen kanker

FIETSTOCHT De 14de editie van de 1000 km voor Kom op tegen Kanker bracht maar liefst 7.362.000 euro op. De bijdrage van de Hoogstraatse deelnemers stijgt jaar na jaar. Naast individuele deelnemers in verschillende ploegen en in het internationale peloton, had ook het Seminarie dit keer een ploeg, VITO telde zelfs 2 deelnemende teams. Er waren in totaal 1329 teams, waaronder 105 internationale fietsers.

Kristof Bouvé

“Oh zo mooi, een kippenvelmoment”

Initiatiefnemer en coördinator Kristof Bouvé kan om gezondheidsredenen niet meer fietsen, dus zorgt hij voor de organisatie. Hij was één van de eersten die zich engageerde om mee te fietsen met de 1000 km voor ‘Kom Op Tegen Kanker’. Dat was in 2017 toen hij aansloot bij ‘het team van Tom’. Een jaar eerder was hij in gaststad Mol gaan kijken naar zijn vriend Tom Monden. Kristof reed de jaren erna altijd mee, gemotiveerd door het overlijden van zijn moeder aan kanker, tot hij in 2021 een operatie moest ondergaan waardoor hij niet langer lange fietstochten mocht doen. Sindsdien werkt hij mee achter de schermen. In 2024 kwam er naast de 2 ploegen van Tom ook een VITO-ploeg bij en nu in 2025 zelfs een tweede.

Kristof: “Op donderdag fietsten de pelotons naar gaststad Buggenhout, op vrijdag ging het richting Essen, de woonplaats van An Scheepers, een van de deelnemers. Op zaterdag ging het naar Peer en op zondag was Brugge de gaststad. In Essen waren er heel wat supporters. In elke middagstad wordt aan enkele mensen gevraagd om hun verhaal te doen. Ik mocht ook het podium op om nogmaals mijn eigen verhaal te vertellen. Katrin Christianen was ook een van de supporters en ik vertelde ook het verhaal van haar echtgenoot, Hans Van Loon, die onlangs overleed bij het fietsen. Daarna mocht ik het startschot geven voor de terugrit naar Mechelen van de gele ploeg waarin An Scheepers en Dirk Lauryssen meereden.

Deze editie werd een emotionele tocht met het overlijden van Ludo Dierckxsens, de wegkapitein van het rode peloton, waar op die dag Dylan in mee fietste. In tegenstelling met de andere dagen was er geen muziek toen. Alle ploegen kwamen wel binnen onder luid applaus.

Op de laatste dag was er een pakkend eerbetoon op de Grote Markt in Mechelen. De presentator vroeg om het muisstil te maken. Toen het rode peloton binnen kwam gereden werd het applaus heel stilletjes opgebouwd en op het moment dat de ploegkapiteins over de streep reden, was er plots een luid en indrukwekkend applaus. Oh zo mooi, een kippenvelmoment. Het zou zo maar kunnen dat we met Vito volgend jaar met 3 of 4 ploegen deelnemen. Wie zin krijgt om deel te nemen, mag het mij altijd laten weten.”

Katrin Christianen

“Dit moet ik doen - in de plaats van Hans”

Katrin Christianen is al enkele jaren lid van de Hoogstraatse Wielertoeristen (HWT). Na het overlijden van Hans Van Loon, haar echtgenoot en vader van 3 zonen, fietste ze mee met het

VITO team. Net zoals Hans het jaar voordien deed, reed ze 250 km. Ze doet zelf haar verhaal.

Katrin: “In 2024 startte Kristof Bouvé voor Vito een team om deel te nemen aan de 1000 km voor Kom Op Tegen Kanker. Hans vond dit een prachtig initiatief en ging naar de startvergadering. Aanvankelijk wilde hij de kans geven aan andere collega’s, maar toen bleek dat er nog deelnemers nodig waren, besloot hij om zelf de 250 km mee te rijden.

Ik was heel trots op hem. Zelf was ik op fietsweekend met mijn club HWT en vond het jammer dat ik er niet bij kon zijn om hem aan te moedigen. Gelukkig stonden zijn zus Kris en haar vriendin Leen hem op te wachten in Mechelen. Voor hen had dit ook een bijzondere betekenis, want ze hebben beiden

borstkanker overwonnen. Toen ik Kris na Hans’ overlijden zijn fietstruitje gaf als herinnering, was dat een bijzonder emotioneel moment…

In april gingen we nog samen fietsen op Mallorca. Buiten zijn ritjes met de Windklievers had Hans niet veel extra getraind. Hij genoot met volle teugen van zijn deelname, de sfeer, de organisatie, de supporters… En fysiek had hij het goed verteerd.

Ik ga regelmatig wandelen met enkele vriendinnen die ook op Vito werken en polste of er opnieuw gereden zou worden voor KOTK. Diezelfde week stond Kristof aan mijn deur met de vraag of ik zin had om in Hans zijn plaats mee te rijden. Ik heb er even over nagedacht, maar diep van binnen wist ik het wel. Dit moet ik doen. Net als Hans koos ik voor 250 km. Omdat er dit jaar 2 teams waren, moest er 11 000 euro ingezameld worden. Ik was overdonderd door de steun. Zoveel mensen hebben gestort. Daarnaast hebben we ook soep en koffiekoeken verkocht op Vito.

Het was wel een intense week. Op 27 mei was Hans zijn verjaardag. Op die dag werd op Vito een mooie zitbank ingehuldigd ter nagedachtenis van Hans. En op 29 mei reed ik de 250 km voor Kom Op Tegen Kanker.

Na de bevoorrading in de namiddag werd een minuut stilte gehouden. Het bericht kwam binnen dat Ludo Dierckxsens overleden was. Net als Hans zo onverwacht

en tijdens het fietsen. Bij de rest van de rit heb ik veel gedacht aan de echtgenote en de kinderen.

Die dag heb ik mijn verhaal meerdere keren gedeeld. Na het bericht van het overlijden van Ludo kwamen mensen me aanspreken. Dat was hartverwarmend. Ik reed voor Hans, voor het team en voor alle mensen die strijden met deze verschrikkelijke ziekte. Ik ben dankbaar dat ik dit mocht doen.”

Piet Van Bavel en Gert Heylen “De

zadelpijn nemen we erbij”

In Orléans werd de start gegeven voor het internationale peloton voor een rondrit van 250 km. Op vrijdag ging het van Orléans naar Compiègne en op zaterdag kwam de groep aan in Lille. De laatste dag sluit de internationale groep aan met de rest van de organisatie. Van Lille ging het naar Brugge en zo ook naar Mechelen.

Een unieke belevenis voor getrainde fietsers die zich wel eens willen onderdompelen in de sfeer van een meerdaagse wielerronde.

Piet Van Bavel (4e deelname) en Gert Heylen (5e deelname) zijn stilaan vertrouwde gezichten in dat internationale peloton. Ze vertellen: “Het is de combinatie van een sportieve uitdaging, de unieke sfeer bij de deelnemers en toeschouwers en het rijden voor een goed doel,

wat ons allen zeer nauw aan het hart ligt en wat ons zo aanspreekt.

Het overlijden van wegkapitein Ludo Dierckxsens was een domper op de feestvreugde. De verbondenheid en de solidariteit in de verschillende pelotons werd nog maar eens duidelijk bij dit verschrikkelijk voorval.

Het prachtige parcours in Frankrijk, de intense beleving onderweg, het inzamelen van een recordbedrag voor kankeronderzoek,… Het doet ons alweer uitkijken naar een volgende editie. De zadelpijn en de stramme spieren nemen we er zonder verpinken bij.” (rob)

BLOEDAFNAMES 2025 HOOGSTRATEN

Rode Kruislokaal, Slommershof 18 17.30 - 20.30 uur vr 1/8 en wo 6/8 vr 14/11 en vr 21/11

_____ MEER

Refter school De Meerpaal, Terbeeksestraat 6 17.30 - 20.30 uur wo 24/9 -3/12

_____ MEERLE

Parchiezaal Ons Thuis, Gemeenteplein 2 17.30-20.30 uur ma 25/8 - 8/12

Afspraak maken via donorportaal.rodekruis.be of gratis telefoonnummer 0800 777 00

De Zundertseweg, Meer

“Echt in het dorp maar zonder de drukte”

WONEN De Zundertseweg in Meer zet ons op het eerste gezicht op een dwaalspoor - is de eigenlijke weg naar Zundert immers niet de John Lijsenstraat? Klopt natuurlijk, de Zundertseweg blijkt een verbindingsweg tussen de Gestelsestraat en de hogergenoemde John Lijsenstraat, die regelrecht richting Zundert loopt. Zelf telt ze nog één zijstraat: de Melkerijstraat.

De herkomst van de naam ‘Zundert’ blijkt overigens niet volledig met zekerheid vast te stellen. De oudste schriftelijke vermelding ‘Sundera’ dateert van het einde van de twaalfde eeuw. Het zou gaan om een samenstelling van ‘zuid’ en ‘grond’ of ‘aarde’. Onze Zundertseweg is van recentere datum. Op de Ferrariskaart, die uit de achttiende eeuw stamt, vinden we de straat al wel terug. Toen liep ze nog helemaal door in de richting van Zundert en was ze veel minder dicht bebouwd dan nu.

Gedurende de negentiende eeuw veranderde het traject van de straat nauwelijks. Tegen het einde van die eeuw werd er een nieuwe gewestweg aangelegd, die later de naam John Lijsenstraat kreeg. Deze zorgde voortaan voor een vlottere verbinding tussen Meer en Zundert. Als gevolg daarvan werd de Zundertseweg ingekort en duidelijker afgebakend. Later werd ze omgedoopt tot Zundertsebaan en halverwege de twintigste eeuw kreeg ze haar huidige naam: Zundertseweg.

En het is goed volk dat er woont, zo konden wij ondervinden…

Danny Van Aperen en Kathleen Van Den Broeck

“In de stad zou ik mij nooit thuis kunnen voelen”

Danny Van Aperen en Kathleen Van Den Broeck wonen al bijna 25 jaar in deze straat en hebben beiden een speciale band met Meer. Kathleen is 52 jaar en groeide op in Minderhout. Haar grootouders woonden in Meer en zelf heeft ze daar ook enkele jaren gewoond. Op haar 16de leerde ze Danny kennen, het was meteen grote liefde. Ze trouwden en woonden eerst boven de melkerij in Meer. In 2001 verhuisden ze naar hun huidige woning waar ze allebei met veel plezier wonen. Het koppel heeft drie kin -

Het straattraject op de Ferrariskaart in de 18de eeuw

deren. “Maartje is onze oudste dochter, Daan is onze zoon, en Diewke is de jongste dochter. De twee oudsten werken, de jongste studeert nog.”

Transport

Danny is 54 jaar en bracht zijn jeugd door in Meer. Toen hij 12 was, verhuisde het gezin naar Meerle. Zijn ouders zijn Jos Van Aperen en Paula Vorsselmans. “Toen ging ik op internaat bij de Jezuïeten in Turnhout. Tijdens het vijfde en zesde jaar wilde ik eigenlijk stoppen met studeren en gaan werken. Maar mijn vader vond het belangrijk dat ik een diploma behaalde en bleef me motiveren. Daar ben ik hem nu nog steeds dankbaar voor. Het was zeker niet de leukste periode

uit mijn leven, maar achteraf gezien was het goed voor mijn algemene ontwikkeling. Omdat het een strenge school was, moest er ook echt gestudeerd worden. Ik leerde er voor mezelf opkomen en werd zelfstandiger.”

Danny begon na zijn legerdienst te werken als mecanicien, het beroep van zijn vader. Zijn grootvader zat in de transportsector. Toen hij voelde dat dit toch niet zijn roeping was, begon hij in 1998 zijn eigen transportbedrijf D&M Transport. Daar werkte hij 13 jaar lang voor de firma De Rijcke, die hier in de transportzone veel opslag deed. “Daarna reed ik voor een transportbedrijf dat vrachtvervoer deed van en naar Duitsland. Toen was ik soms dagenlang van huis. Nadien

ben ik dichterbij gaan werken voor Verkooijen in Hoogstraten. Dat doe ik ondertussen al 9 jaar.”

In de transportsector is de concurrentie met chauffeurs uit Oost-Europa nu heel zwaar, zeker op de lange afstanden. “Met onze lonen kunnen we daar niet tegenop. Maar op de korte afstanden kunnen we het verschil nog wel maken met een goede service en stipte leveringen.”

Kleuters

Kathleen geeft sinds 1993 les in de kleuterschool. “Toen ik begon, moest ik eerst jaren van de ene naar de andere school om les te geven. Het was toen een erg onzekere job en het duurde lang voor ik vast benoemd werd. Doordat er in de kleuterschool van Meer iemand op pensioen ging, kwam daar een plaats vrij en ben ik daar begonnen. Na enkele jaren als klasjuf te hebben gewerkt, was ik een hele periode zorgjuf, dan bood ik extra ondersteuning aan kinderen die dat nodig hadden. Later, toen er een acuut lerarentekort was in de lagere school, heb ik een jaartje deels in eerste leerjaar les gegeven. Sindsdien heb ik de ‘instappertjes’ onder mijn hoede, de peuters van 2,5 jaar die voor het eerst naar school komen.”

Het onderwijs is al flink veranderd. “Ik vind het fijn en belangrijk om de jongeren algemene waarden en normen bij te brengen. Maar in die 32 jaar is er heel wat veranderd in onze maatschappij en dat is ook voelbaar op school. Een bijkomende uitdaging is dat er steeds meer anderstalige kinderen bijkomen. De communicatie met hun ouders verloopt soms moeizaam, waardoor we af en toe een tolk moeten inschakelen.”

En na de drukke werkdag “is het goed om ’s avonds thuis tot rust te komen in onze straat. Elke schooldag is het maar tien minuutjes wandelen van en naar het werk, wat ontspannend is. Ik moet me immers nooit zorgen maken over files of verkeerslichten. Wij wonen hier vlakbij het dorp, maar zonder de drukte van het doorgaand verkeer. De sfeer in de straat is gemoedelijk, wat prettig is en een veilig gevoel geeft.”

“In onze straat is er een vaste kern van een vijfentwintigtal mensen die altijd aanwezig is op activiteiten die door vrijwilligers georganiseerd worden. We hebben zelfs een groepsapp voor de straat. Die ontstond in de jaren 1990, toen hier een golf van diefstallen was. We probeerden elkaar via die weg te waarschuwen. Zo groeiden we echt naar elkaar toe en vormden een hechte groep. Tijdens de coronaperiode, toen niemand het huis uit mocht, kwamen we ’s avonds samen op straat om voor

het zorgpersoneel te zingen en te klappen. Dat was erg fijn. Nu wordt de app nog gebruikt om activiteiten aan te kondigen of te zeggen dat iemand iets verdachts heeft gezien. Ook melden we zo een overlijden of een huwelijk in onze straat. We lopen niet de hele tijd bij elkaar binnen, maar telkens we iemand uit de straat tegenkomen, is er een spontane en oprechte babbel. Dat missen we soms wel in de winter.”

Files

Danny is veel onderweg in het drukke verkeer. “Als ik dan vastzit in de files rond Antwerpen, denk ik spontaan aan onze straat en besef ik: wat heb ik toch geluk dat ik op de rustige boerenbuiten woon. In de stad zou ik mij nooit thuis kunnen voelen.” Voor hobby’s hebben ze niet zo veel tijd. Kathleen houdt van wandelen, fietsen en zingen. “Ik zing in twee koren in Merksplas: Voices, een gospelkoor, en het stembevrijdingskoor RockM, dat rock- en popnummers brengt. Een achttal jaar geleden stelde een vriendin voor om eens mee te gaan naar het gospelkoor. Ik deed het zo graag dat ik nu zelfs in twee koren zing. Zo oefen ik wekelijks bij het gospelkoor en om de twee weken bij RockM. We treden ook op, bijvoorbeeld met een ontbijtconcert in Merksplas, bij Ferm of op de kerstmarkt in Hoogstraten. Ook hebben we al twee keer samen met Barbara Dex in de kapel in Merksplas gezongen.”

En fietsen? “Op onze elektrische fietsen kunnen we samen genieten van een rustige knooppuntentocht van 30 à 40 km, meestal richting Nederland. We nemen elke jaar ook deel aan de fietstocht van de Schakel.” Danny: “Eigenlijk is ook vrachtwagen rijden nog altijd een hobby voor mij, ik doe het nog steeds met heel veel plezier, ook al moet ik soms heel vroeg uit de veren. En natuurlijk genieten we allebei van ons gezinsleven, van elkaar en van de kinderen.”

Ann Dictus

“Gezellig samenzijn met de geburen”

Ann Dictus is 39 jaar en woont sinds 2012 in de straat, samen met haar man Igor Sevenans en hun twee dochters, Julie en Esmee. “Ik ben afkomstig uit Meer. Eerst kochten we hier een stuk bouwgrond en twee jaar later was ons huis klaar. Ik werk op het secretariaat van twee scholen: de lagere school Sint-Lucia en kleuterschool Het Moleke in Rijkevorsel. Ik vind het nog steeds een hele toffe job.”

Ze maakt met Karen Beyers en Ilse Laurijssen deel uit van het feestcomité. Ze organiseren jaarlijks een nieuwjaarsreceptie en een barbecue. Ilse doet dit al zo’n 15 jaar, oorspronkelijk met de buurvrouwen Louisa Stoffels en May Nouws. In 2018 zijn Ann en Karen erbij gekomen.

“De bedoeling is gewoon om gezellig samen te zijn met de mensen van de straat, met een hapje en een drankje”, begint Ann. “De nieuwjaarsreceptie organiseren we in een weekend van januari, in de garage van Johan Oostvogels. Iedereen brengt dan zijn eigen drankje mee en we voorzien kleine hapjes aan tafel.”

“In de zomer is er dan een barbecue in de tent achter ons huis” gaat Ilse verder. “Vorig jaar experimenteerden we met een frietkraam. We beginnen meestal rond 17 uur en het eindigt rond 1 uur ’s nachts. Vroeger hadden we ook een springkasteel, omdat er toen nog redelijk wat jonge kinderen waren. Nu zijn er niet veel kleintjes meer in de straat. Het is tof om op deze manier een goed contact te onderhouden met onze buren. Helaas konden we dit tijdens de coronajaren niet waarmaken. We kwamen toen wel dagelijks om 20u. buiten om de zorg te steunen.”

Philippe Nicolai en Ilse Laurijssen

“Als kind konden we gewoon op straat spelen”

De 50-jarige Philippe Nicolai is afkomstig uit Brecht. Het koppel woont hier inmiddels al meer dan 20 jaar. “Toen Ilse en ik in 2000 besloten om op zoek te gaan naar een geschikte bouwplaats, was mijn grootvader net overleden. Ikzelf had wel graag in Brecht willen wonen, ook omdat dat wat centraler gelegen is en dichtbij mijn ouders. Maar omdat Ilse vlak bij haar ouders kon gaan wonen in de Zun -

dertseweg en wij beiden ook regelmatig naar Nederland moeten voor ons werk, besloten we om hier ons huis te bouwen. Ik werk als ploegbaas bij bouwbedrijf Vlassak-Verhulst in ’s-Gravenwezel. Onze firma doet zowel nieuwbouw als renovatie van villa’s in heel België en Nederland. We hebben ons huis helemaal zelf gebouwd, ook al was dat een project van vier jaar. Tijdens de bouwwerken kwamen er regelmatig buren langs om een kijkje te nemen en een praatje te maken. Dat was een leuke manier om de andere mensen in onze straat beter te leren kennen. Als hobby fitness ik regelmatig om in conditie te blijven. Bij de achterburen probeer ik ook de thuiswedstrijden van KFC Meer bij te wonen. Onze zonen Sander en Brent, nu 20 en 18 jaar oud, hebben hier ook enkele jaren gespeeld.”

Ilse Laurijssen woont al haar hele leven in de straat. “Mijn ouderlijk huis is enkele huizen verderop, mijn moeder Julia woont er nog. In 2004 ben ik samen met mijn man Philippe Nicolai hier komen wonen, nadat we zo’n vier jaar bezig waren met de bouw. Ondertussen hebben we ook twee zonen, Sander en Brent. Het is

Philippe Nicolai en Ilse Laurijssen

hier echt een gezellige straat en ik wilde er eigenlijk nooit weg. Vandaar dat we hier zijn blijven wonen.” Zij werkt al 25 jaar in Breda “bij een bedrijf dat medische producten voor ziekenhuizen en labo’s verkoopt, ik leid er het team van customer service.”

Ilse wandelt en jogt af en toe met vriendinnen. “Voor de rest hou ik mij bezig met mijn werk en het gezinsleven. Daarnaast ben ik ook mantelzorger voor mijn moeder die enkele huizen verderop woont. Gelukkig krijgen we regelmatig hulp van Ferm en thuisverpleging zodat ze nog lang in haar huis in de Zundertseweg kan blijven wonen. Al die zaken samen maken dat ik momenteel in een behoorlijk drukke periode van mijn leven zit.”

Doordat ze hier haar hele leven al heeft gewoond, kent ze iedereen in de buurt. “Vroeger stonden hier veel minder huizen en was het verkeer veel minder druk dan nu” mijmert Ilse. “Toen konden we als kind gewoon op straat spelen zonder voortdurend op het verkeer te hoeven letten. Dat was een zalige tijd.” Philippe en Ilse voelen zich helemaal thuis. “Wij hebben goede buren en zitten dicht bij het dorp en de autostrade. We zouden hier dan ook niet meer weg willen.”

Frank Janssen en Karen Beyers “We wonen hier echt zalig ”

Karen Beyers woont er al 15 jaar met haar man Frank Janssen en hun twee kinderen, Ferre en Sten. “Mijn man komt uit Meerle en ik ben afkomstig van Essen. Toen we op zoek waren naar een huis was wonen in Meerle zeker een optie, maar was voor mijn ouders toch wat ver. Daarom kozen we ervoor om hier te gaan wonen en daar hebben we nog geen seconde spijt van gehad. We hebben hier allemaal een mooie tuin en dat zo dicht bij het centrum - dat is echt een luxe.” Karen werkt bij het Bisdom van Antwerpen, waar ze instaat voor de boekhouding en de financiële administratie.

Frank Janssen komt uit Meerle. “Eerst woonden we samen in Wuustwezel, maar daarna zijn we beginnen uitkijken naar bouwgrond. In Wuustwezel was dat redelijk prijzig. Zo zijn we in Meer terechtgekomen en het is hier heerlijk rustig wonen - en toch vlak bij de dorpskern. Ik werk in Hoogstraten als ploegbaas bij Gebr. Van Den Bogerd, een bedrijf in de wegenbouw. Dat betekent: elke werkdag vroeg uit de veren om met de vrachtwagen materiaal mee naar de werf te nemen. Daar werk ik meestal met de graaf-

kraan, waar we dan een nieuwe riolering leggen of boordstenen plaatsen.”

De vrije tijd van het gezin gaat vooral naar de hobby’s van hun twee kinderen Ferre en Sten, resp. 15 en 12 jaar oud. “Onze zoon Ferre zit bij een voetbalacademie die in de Nederlandse competitie speelt en Sten gaat volgend jaar bij de U15 van Meer spelen” verduidelijkt Karen.

Frank fietst regelmatig van en naar zijn werk in Hoogstraten. “Zo heb ik toch regelmatig beweging, want eigenlijk ben ik niet zo sportief,” lacht hij. “Vroeger heb ik nog meegedaan aan tractor pulling - rijden met een zware tractor en een sleepwagen. Dat is ondertussen al een hele tijd geleden. Naar een wedstrijd gaan kijken lukt helaas niet meer, want de kinderen zijn zo druk bezig.”

Karen wandelt graag, “daarnaast ben ik catechist voor de eerste communie in Meer. Dit jaar waren er vijftien communicanten, maar we merken wel dat het aantal elk jaar een beetje daalt. Door activiteiten samen te doen, proberen wij een groepsgevoel te creëren. Zo knutselen we met de groep of organiseren een broodmaaltijd, als symbolische verwijzing naar het laatste avondmaal. Daarnaast zijn er ook enkele gezinsvieringen om hen voor te bereiden op hun eerste communie.”

Na een drukke werkdag is het heerlijk thuiskomen in een rustige omgeving.”We wonen hier echt zalig en kennen al heel wat mensen uit de straat. Ik probeer ook mijn steentje bij te dragen aan de gemoedelijke sfeer die hier heerst door mee te werken aan de organisatie van de nieuwjaarsdrink en de BBQ. Ons team is goed op elkaar ingesteld en het is dan ook tof om te doen.”

Niels Aerts en Floor Adriaenssen

“We voelden ons meteen welkom”

Niels Aerts en Floor Adriaenssen zijn waarschijnlijk de nieuwste inwoners van deze straat.

Niels is geboren en getogen in Meer, zijn ouders, Marc Aerts en Greet Janssen, wonen even verderop in de Meerleseweg. Floor komt uit Malle, maar haar familie en vrienden wonen in Rijkevorsel, voor haar was het geen probleem om naar Meer te verhuizen.

Het koppel is nu bijna vier jaar samen. In het begin woonden ze samen in het ouderlijke huis van de grootouders van Niels, ook gelegen in de Meerleseweg.

“Twee jaar geleden zijn we al eens naar dit huis komen kijken,” zegt Niels. “Maar toen waren we nog niet echt op zoek naar een woning, en was het ook nog wat duurder. Vorig jaar waren we wél actief op zoek en zagen we dit huis op een website staan. Toen hebben we snel beslist om hier te komen wonen. In juni kregen we de sleutel. Daarna hebben we de badkamer gerenoveerd en een nieuwe vloer gelegd.”

Gesetteld

“De meeste vrienden van Niels zijn gesetteld en in Meer gebleven, het is fijn om hier een goede vriendengroep te hebben” vult Floor aan. “De familie en ook de zus van Niels wonen allemaal in Meer. Meestal gaan we te voet bij zijn ouders op bezoek, want in vogelvlucht is dat maar 500 meter, vlakbij de watermolen.”

“Het is heel rustig wonen, je zit echt in het dorp, maar zonder de nadelen van de drukte. Sinds we hier wonen heb ik zelfs mijn fiets niet meer gebruikt, omdat we meestal te voet naar het dorp of vrienden gaan, en dat is eigenlijk heel leuk. Achter ons huis hebben we een mooi uitzicht op de natuur en op de tuin. Dat zijn allemaal tuintjes van andere bewoners, normaal gezien blijft dat altijd groen.”

“Ze zeggen dat het hier met de kermis heel druk kan zijn, maar daar merken wij niets van - omdat we dan zelf ook meestal op de kermis zijn. Neen, we hebben geen nadelen ondervonden aan deze stek. De mensen in de straat zijn heel vriendelijk, ook al kennen we er nog niet zo veel. Door onze drukke bezigheden hebben we er nog niet veel tijd voor gehad.”

“Elk jaar organiseren de bewoners hier twee activiteiten, een barbecue in de zomer en een nieuwjaarsdrink. Helaas konden we daar nog niet aan deelnemen. Maar we voelden ons wel meteen welkom, de buren nodigden ons al uit voor de barbecue toen we hier net kwamen wonen. Dat vonden we heel lief en we zijn daar erg dankbaar voor.”

Bananen

De autoweg is niet veraf. Niels: “De oprit is dicht bij, en dat is superhandig om naar Antwerpen of Breda te rijden. Ik werk als kwaliteitscontroleur van fruit dat met containers per schip uit Zuid-Amerika hier naartoe komt. Het bedrijf waarvoor ik werk is gevestigd in Meer, maar ik moet regelmatig naar Antwerpen en Vlissingen voor de visuele controle van vooral bananen.”

“Wij lossen de vracht bananen die zo’n drie tot vier weken onderweg zijn geweest per schip. Daarna keuren we ze en maken de exportpapieren in orde. Dat duurt nog een extra week. We maken onderscheid tussen klasse 1 en klasse 2 bananen, en bepalen welke geschikt zijn voor de snelle verkoop. Eigenlijk is er maar één ras dat naar Europa wordt geëxporteerd en dat is de Cavendish. De meeste bananen komen uit Ecuador, Peru, Colombia en Guatemala.”

“Nadien gaan de bananen naar de rijperij. Daar wordt een laag ethyleen over de bananen gespoten, waardoor ze allemaal op hetzelfde moment geel worden. Dat is een natuurlijke rijpingsstof die de bananen zelf ook aanmaken om te rijpen, net zoals bijvoorbeeld een avocado. Niemand hoeft dus schrik te hebben om een

lekkere banaan te eten, want het is een volledig natuurlijk proces.”

Plantentuin

Floor werkt als HR-partner in het AZ Klina ziekenhuis in Brasschaat. “Onder HR-partner verstaan we o.a. alles wat te maken heeft met aanwervingen, de

loopbaan van onze 2.200 medewerkers, sollicitaties en het welzijn van het personeel. Wij ondersteunen de leidinggevenden om hun team tevreden te houden en organiseren van alles voor hen. Bij moeilijke gesprekken, zoals evaluaties, bieden we ook begeleiding. Het is fijn om met mensen te werken, en het is een leuke job.”

Hoewel ze allebei fulltime werken, vinden Niels en Floor het belangrijk om voldoende tijd vrij te maken voor hun hobby’s. “We spelen samen tennis,” vertelt Niels. “In de winter spelen we indoor in tennisclub De Vrijheid in Hoogstraten, aan de Achtelsestraat - tegenwoordig heet dat Noord Tennis Padel. In de zomer spelen we op de gravelterreinen van TC De Langenberg in Wortel. Ik speel ook regelmatig volleybal.”

Floor probeert op haar beurt regelmatig te lopen om haar conditie op peil te houden. “Onlangs deed ik nog mee aan de 10 Miles in Antwerpen. Ik liep de wedstrijd uit in 1u41, maar het was toen wel erg warm. Ik heb me ook ingeschreven voor de halve marathon. Daarnaast ga ik regelmatig dansen bij ‘t Spagaatje in Hoogstraten. We zijn ’s avonds dus weinig thuis. En in het weekend gaan we

Floor onderweg bij de Ten Miles

graag op stap met vrienden.”

Aan het einde van de babbel volgde nog een verrassend nieuwtje. Niels heeft Floor twee maanden geleden ten huwelijk gevraagd. “Ik heb natuurlijk volmondig ‘ja’ gezegd. Dus binnen een jaar gaan we trouwen in de Plantentuin in Merksplas.” Wij wensen het jonge koppel alvast veel geluk toe! (JL)

langs kunst en erfgoed

Kurjeus!

KUNST FIETSTOCHT In een wereld waar de groten der aarde ons al niet zo fraai toekomstbeeld trachten te verrenneweren, waar de grond onder onze voeten vaak te heet is en waar fake-news het echte nieuws onderuit haalt, in die wereld prijzen wij ons gelukkig met Zjos Vinckx, een baken van leut in roerige tijden. Zo’n mannen moeten we gaai slagen. We kennen hem als de begeesterde verhalenverteller die ons met zijn Theater Pasgeverfd keer op keer verbluft. Maar vandaag zijn we uiteraard heel curieus naar zijn nieuwste boreling ‘Kurjeus’.

Jos Vinckx, ook -of zelfs beter- gekend als Zjosfinks, neemt ons dit keer niet mee op sleeptouw met zijn sappige verhalen over vergeten helden of bloederige affaires maar leidt ons langs een boeiend fiets- of wandelparcours. Het wordt een trip langs kunst, erfgoed en mooie natuur, alles in één pakket en te beleven naar eigen goeddunken van 15 tot en met 29 augustus, van zuid naar noord in onze (nog) mooie gemeente Whoeogstroate. Op 13 historische locaties is telkens ook beeldende kunst te zien. In totaal tonen 50 kunstenaars hun werk. Verder zijn er ook twee optredens gepland met oa Jan De Bruyn en Tegennenoam.

In de Gladdigen Dorpel

Een en ander laten we hem beter zelf uitleggen. Thuis, in zijn woonkamer annex café met toog “de Gladdigen Dorpel” steken wij van wal:

DHM: Meestal ben jij zelf de verhalenverteller van dienst, van waar nu het idee om een curator te zijn ipv zelf te performen?

Zjos : “Ik beschouw mezelf bij dit project niet als een curator, maar als een organisator. De laatste jaren doe ik naast m’n acteerwerk wel meer projecten, waarbij andere kunstenaars of artiesten worden betrokken. Zo waren er de concerten met ’De Turnhoutse Snaar’ en ’Florejan en Sam’ in de Sint-Clemenskerk te Minderhout. Ook bij ’A tribute to Jacquemyns’ werden andere artiesten mee opgenomen in het verhaal.”

DHM: Dit is een mooi initiatief maar vooral ook een hele onderneming om er zo in je eentje voor te gaan. Was de drive om dit te doen persoonlijke interesse of onweerstaanbare drang?

“Tijdens de nazomer van 2023 was ik samen met m’n partner Erna in Brussel om er in de Groene Gordel het kunstproject ‘Gist’ te bezoeken. Dit driejaarlijks evenement nodigt de deelnemer uit om fietsend en stappend in de valleien van de Zenne te genieten van vele, diverse kunstwerken op een aantal unieke en sfeervolle locaties.

Mijn reactie hierop: ‘Als dit in Brussel

kan, dan moet het in Hoogstraten ook kunnen.’ En zo groeide het idee. Vanaf begin 2024 ging ik op zoek naar geschikte gebouwen in Hoogstraten en de deelgemeenten en vond ik dertien expo-locaties. Van een deel van die gebouwen kent het grote publiek enkel de voorgevel, dit project biedt dan ook een unieke kans om deze locaties te verkennen.

Vervolgens werden kunstenaars gezocht en gevonden.  Het zouden er eerst dertig zijn, maar uiteindelijk zijn het er exact 50 geworden. Enkele maanden geleden hebben we dan de ‘Kurjeuzeneuzen’ opgestart; een groepje van vier personen met m’n vriendin, dochter Siel en zoon

Zjosfinks

Flor. Samen werken we verder aan de concretisering en duiken zo automatisch van de ene opdracht in de andere. Maar we zitten nog perfect op schema.

De interesse in kunst is er altijd wel geweest, al gaat men mij niet hardop horen zeggen dat ik een kenner ben. Een kunstwerk kopen? Ondertussen remmen mijn kinderen mij wel wat af, wanneer ik weer eens goesting heb om een kunstwerk te kopen. Dus daarin ben ik al wel wat rustiger geworden. Een paar jaren geleden heb ik Bootjesven gekocht. Het is een schilderij van kunstschilder Charel Huet. Zou wel eens m’n laatste aankoop kunnen zijn, maar hierop zijn geen garanties. En, doe geen moeite, ik verkoop het kunstwerk niet verder.”

Zittend gat

DHM: Een zittend gat hebt gij niet, dat wisten we wel, en het zwarte gat van uw pensioen is er ook niet blijkbaar. “Er zijn natuurlijk vele manieren om vanaf uw pensioen van al die vrije tijd te kunnen genieten. Acteren noem ikzelf een ‘liefdevolle vrijetijdsbesteding’. Bij mij is het echte acteerwerk er pas voluit gekomen van toen ik met pensioen ben gegaan. Achteraf denk ik dan geregeld, dit had ik eerder moeten doen. Maar we kunnen de klok niet terugdraaien. Acteren voor een groep mensen of mensen bij elkaar brengen via de organisatie van een evenement, geeft mij heel veel voldoening.  Maar dat wil nog niet zeggen dat ik ga

blijven acteren. Op een gegeven moment ga ik tegen mezelf zeggen, nu is het genoeg geweest. En dan ga ik wellicht nog één keer de straat op met een uitverkoop van alle kostuums en attributen. Dat zijn er ondertussen heel wat.”

DHM: Gaat het project ’Kurjeus’ later nog een vervolg krijgen?

“Ik zou dat wel heel graag willen, maar dat gaat dan niet van mij komen. Wel laat ik hier en daar al eens een belletje rinkelen. We zouden op zoek moeten gaan naar een groep kunstminnende personen, of beter nog een organisatie, mensen die de handen in elkaar willen slaan om hieraan later een vervolg te breien. Dit project zou bijvoorbeeld na drie jaar opnieuw  kunnen georganiseerd worden. En het grote verschil is dat er, inhoudelijk en logistiek al heel veel aanwezig is, wat allemaal naar die organisatie mag gaan. Dus bij deze, wie interesse heeft, mag dit als een concrete uitnodiging beschouwen.”

DHM: En zijn er nog evenementen of optredens gepland?

“Jazeker. In de nazomer heb ik weer een paar speciale optredens. Ik ga animatie doen op het concert van de Koninklijke Fanfare Sint-Catharina in Hoogstraten. Daar kijk ik alvast naar uit. En bij het Zunderts toneelgezelschap ‘De Zundertse Komedie’ ga ik een volledig aangepast acteerprogramma afwerken voor alle acteurs en regisseurs, naar aanleiding van hun jubileumjaar. Da’s toch een beetje in het hol van de leeuw, hé? Maar ook daar kijk ik enorm naar uit. Het zijn iedere keer nieuwe en éénmalige ondernemingen…

Maar eerst het project ‘Kurjeus’ dat van 15 tot 29 augustus loopt: er is een noordelijke route die in Meer, Meerle en Meersel-Dreef loopt en een zuidelijke route in Hoogstraten, Wortel-Kolonie en Minderhout.

Er zijn ook twee muziekoptredens gepland, telkens op de prachtige locatie van den Hooghe Rooy. Op 21 augustus speelt Jan De Bruyn en op 28 augustus Tegennenoam met Willy Geets en Charel Huet.”

Van Zuid en Noord

‘Kurjeus’ brengt twee fiets - en wandelroutes in Hoogstraten met 50 kunstenaars op 13 historische locaties. Het project loopt van 15 tot en met 29 augustus. De expo is dagelijks geopend van 10 tot 17 uur.

De twee routes volgen een zo veilig mogelijk traject, langs mooie en deels onverharde wegen. Wegwijzers met het logo duiden de te volgen route aan. De routebeschrijvingen worden ook nog eens in een afzonderlijke vorm meegegeven, en

dienen slechts als controle. Er zijn twee afzonderlijke routes; je hebt een dag nodig om één route volledig te bezoeken. Alle informatie die je nodig hebt voor een route, wordt uitgebreid verteld bij de inschrijving op het startpunt (kerk Meer/ Klein Seminarie Hoogstraten).

De Noorderroute (24 km)

Deze maakt een lus via Meer, MeerselDreef en Meerle en vertrekt aan kerk Onze-Lieve-Vrouw Bezoeking, Donckstraat 27 in Meer. Inschrijven kan bij de start van de route, dit is meteen ook de eerste locatie om een aantal kunstwerken te bekijken.

De Zuiderroute (13.5 km).

Deze maakt een lus vanuit Hoogstraten, via Wortel Kolonie en Minderhout. Vertrek en inschrijven kan aan het Klein Seminarie, Vrijheid 234. Op deze locatie exposeren 6 kunstenaars. Je kan deze route ook wandelend beleven (km 5.5) - in dat geval laat je Wortel Kolonie links liggen (al is een bezoek aan de 2 locaties met haar kunstenaars zeker niet te missen!). Zowel de fiets- als wandelroute hebben een uitbreiding van 1.5 km. De minder mobiele fietser of wandelaar kan de routes ook per auto doen.

Praktisch

Tickets

Deelnemen kost € 5 per persoon per route; € 8 euro per persoon voor een combiticket. Betalen kan cash of via Payconiq. Bij aankoop van een combiticket kan

CULTUUR / ERFGOED / NATUUR

de tweede route op een dag naar eigen keuze gefietst of gewandeld worden. Alle informatie die men nodig heeft om een route te kunnen bezoeken, wordt uitgebreid verteld bij de inschrijving op het startpunt van de route (kerk Meer/ Klein Seminarie Hoogstraten).

Bij inschrijving kan de bezoeker een gids met heel wat nuttige informatie kopen. De kostprijs hiervoor wordt berekend op basis van de drukkosten.

Zomerbars

Op de laatste locatie van beide routes is een zomerbar geïnstalleerd. In Meerle (Noorderroute) bevindt zich Zomerbar Den Hooghe Rooy, Heerle 84 - 86. Je kan

Kurjeus?

Wie is waar?

er met volle goesting genieten van een snack en een drankje.

Op de laatste locatie van de Zuiderroute bevindt zich de Withofbar, Withof 2 te Minderhout. Deze bar wordt uitgebaat door ’t Verzetje (www.tverzetje.be) en Oxfam Wereldwinkel Hoogstraten (www.oxfamwereldwinkels.be)

In de zomerbars kan je ook terecht zonder een ticket voor de Kunst- en Erfgoedroute. De Withofbar heeft een sluitingsdag op 25 augustus; op 26 augustus is Zomerbar Den Hooghe Rooy gesloten.

Concerten

Donderdag 21 augustus Jan de Bruijn

De lijst met de deelnemende kunstenaars en de locaties:

Kerk Onze-Lieve-Vrouw Bezoeking in Meer

• Ina Marcus - beeldhouwkunst- Zeeland Axel - NL

• Charles Remeeus - beeldhouwkunst - Rotterdam - NL

• Sylvia Reijbroek - schilderkunst - Turnhout - BE

• Joke Verstegen - abstracte schilderkunst - Oostende - BE

Kapel Heilige Rosalia in Meer

• Marlies Vreijsen de Koning - schilderkunst (iconen) Rijsbergen - NL

Kapucijnenklooster in Meersel-Dreef

• Daisy Boman - beeldhouwkunst - Geel - BE

• Roger Cools - beeldhouwkunst - Vorselaar - BE

• Myriam De Houwer - installatiekunst - Gierle - BE

• Rudi Devoght - beeldhouwkunst - Kapellen - BE

• Joseph Jo - schilderkunst - Meersel Dreef - BE

• Peter Snijder - lichtkunst - Herentals - BE

• Annemie Somers - keramiek - Vorselaar - BE

• Steve Stoop - woordkunst - Antwerpen - BE

• Vera Van der Auwera - beeldhouwkunst (papier-maché Westmalle - BE

Jachtpaviljoen Den Hooghe Rooy in Meerle

• Pierre Rulens - beeldhouwkunst - Brussel - BE

• Bert Rutgeerts - beeldhouwkunst - Ranst - BE

• Lionel van den Boogaerde - schilderkunst - Meerle - BE

• Joost Zwagerman - installatiekunst - Nederhorst den Berg - NL

Klein Seminarie in Hoogstraten

• Nina Dockx - beeldhouwkunst - Turnhout - BE

• Miek Gervais - schilderkunst - Vosselaar - BE

• Ann Siegers - tekenkunst/ schilderkunst (gemengde technieken) - Vosselaar - BE

• Herman Janssens - schilderkunst- Séguret - FR

• Eva Vermeerbergen - schilderkunst - Séguret - FR

• Luk Vermeerbergen - schilderkunst - Beerse - BE

met Deborah Jacobs en Walter Lavent. Donderdag 28 augustus: Tegennenoam met Willy Geets en Charel Huet.

Beide concerten in de Hooghe Rooy, Heerle 84-86 in Meerle. Deuren open vanaf 19 uur. Inkom: € 10.

Kunst kopen?

Een aantal kunstenaars zullen hun werken ook te koop aanbieden. Op iedere locatie kan je daartoe bij het onthaal een aankoopovereenkomst maken via het daarvoor bestemde formulier.

Meer over Zjos en zijn projecten: www. pasgeverfd.be (kh)

Herenhuis De Draeck in Hoogstraten

• Luc Lingier - beeldhouwkunst - Schilde - BE

• Jan Rosseels - beeldhouwkunst - Testelt - BE

Begijnhof in Hoogstraten

• Ludo Knaepkens - popart - Hoogstraten - BE

• Katrin Dekoninck - beeldhouwkunst - Mol - BE

• Thea Kanters - keramiek - Breda - NL

• Marleen Voeten - abstracte schilderkunst - Mortsel - BE

Klooster Ursulinen in Hoogstraten

• Lieve Boeykens - grafiek - Hoogstraten - BE

• Frans Ermens - schilderkunst - Rijsbergen - NL

• Mirjam Hopman - beeldhouwkunst - Drunen - NL

• Fien Peeters - beeldhouwkunst - Zundert - NL

• Dominique Van Huffel - fotografie/tekenkunst Hoogstraten - BE

• Jef Van Leeuw - beeldhouwkunst - Vosselaar - BE

• Greet Visterin - beeldhouwkunst - Mortsel - BE

• Anita Vriends - schilderkunst - Zundert - NL

Den Bayerd in Wortel Kolonie

• Bernadet Rijvers - schilderkunst - Rijsbergen - NL

• Paula Strauven - beeldhouwkunst - Bilzen-Hoeselt - BE

Belevingshuis De Landloper in Wortel Kolonie

• Charel Huet - schilderkunst - Grobbendonk - BE

• Ivan Janssens - beeldhouwkunst - schilderijkunst Ekeren - BE

Kapel Onze Lieve Vrouw van den Akker in Minderhout

• Willy Truyens - fotografie- Turnhout - BE

• Luk Van Soom - beeldhouwkunst - Rijkevorsel - BE

Witherenhof in Minderhout

• René Beaumont - beeldhouwkunst - Wijnegem - BE

• Chris Depauw - beeldhouwkunst - Ekeren - BE

• Jacques Raemaekers - installatiekunst - Kalmthout - BE

• Christel Rapier - installatiekunst/ materieschilderkunst Wijnegem - BE

• Erik Simons - installatiekunst - Stabroek - BE

• Stef Van Eyck - assemblagekunst- Ekeren - BE

Marleen De Meyer leidt het Nederlands-Vlaams Instituut in Cairo

ARCHEOLOGIE

Marleen de Meyer is afkomstig uit Wortel, eerder besteedden we al aandacht aan haar activiteiten in Caïro. Vanaf 1 maart 2025 werd deze vooraanstaande egyptologe officieel de nieuwe directeur van het Nederlands-Vlaams Instituut in Cairo (NVIC).

Marleen De Meyer werkt al sinds 2016 bij het NVIC en heeft een lange band met Egypte, waar ze sinds 1995 actief is als onderzoeker en opgravingsleider. Na het onverwachte overlijden van haar voorganger Rudolf de Jong, nam ze het afgelopen jaar al de rol van interim-directeur op zich.

De Meyer wil het NVIC zichtbaarder maken, vooral in Nederland en Vlaanderen. Ze vindt het belangrijk dat meer studenten, onderzoekers en universiteiten weten wat het instituut te bieden heeft, ook buiten de traditionele vakgebieden zoals Egyptologie en Arabistiek. “We willen dat iedereen die iets met Egypte wil doen ons weet te vinden,” zegt ze.

Door bezuinigingen bij universiteiten moet het NVIC creatief zijn en zoekt het naar nieuwe manieren om inkomsten te

Van links naar rechts: Thomas De Meyer (neef), Rudy De Meyer (broer), Belgisch Ambassadeur in Cairo Bart De Groof, Marleen De Meyer, en haar moeder Vigi Christiaensen in het Nederlands-Vlaams Instituut in Cairo (foto: Matjaž Kačičnik)

genereren, bijvoorbeeld via extra cursussen voor een breder publiek. Toch blijft samenwerking centraal staan: “Het

runnen van dit instituut is echt teamwork, en mijn deur staat altijd open voor studenten en collega’s.”

Marleen: “KU Leuven heeft sinds 2002 een belangrijke archeologische opgravingsconcessie in Egypte. Ons opgravingshuis in Dayr al-Barsha, een dorp 300 km ten zuiden van Cairo, vormt de uitvalsbasis voor een internationaal team wetenschappers dat een uitgestrekt gebied onderzoekt dat rijk is aan archeologisch erfgoed uit het derde millennium vóór tot het eerste millennium na Christus. Dit egyptologische project is uitgesproken interdisciplinair en geniet grote internationale uitstraling. Het is het bovendien het enige Vlaamse opgravingsproject in Egypte, en biedt daarom belangrijke opportuniteiten voor jonge Vlaamse egyptologen en archeologen.”

Met haar ervaring en enthousiasme wil De Meyer het NVIC verder uitbouwen als brug tussen Egypte, Nederland en Vlaanderen. Ze nodigt dan ook iedereen uit die interesse heeft in samenwerking met Egypte om contact op te nemen met het instituut. (pm)

DEZE MAAND

Meer dan 350 dansers schitteren in “We Are Dansa”

DANS Op vrijdag 30 en zaterdag 31 mei vond ‘We Are Dansa 2025’ plaats in de sporthal van het Klein Seminarie in Hoogstraten. Deze jaarlijkse show van de dansschool bracht andermaal een indrukwekkend spektakel. Met drie volledig uitverkochte shows mocht Dansa meer dan 1500 toeschouwers verwelkomen.

In slechts twee dagen tijd werd de sporthal omgetoverd tot een heuse

showlocatie met alles erop en eraan. Daar hoort een tribune bij, professionele lichtinstallaties, een heuse dansvloer, er werden coulissen gebouwd en kleedkamers ingericht. Meer dan 350 dansers brachten prachtige choreografieën, bedacht door de eigen lesgevers. Er werd gedanst in verschillende leeftijdsgroepen, van 4 tot 60 jaar, en zij brachten een ruime waaier aan dans- en muziekstijlen, van modern en jazz tot hiphop. Alle dansen werden ondersteund door

professioneel licht en geluid, wat zorgde voor een totaalbeleving.

Voor, tijdens de pauze en na de show konden bezoekers genieten van lekkers aan de gezellige buitenbar. Dankzij de inzet van meer dan 50 vrijwilligers en de steun van onze sponsors verliep alles vlekkeloos.

Dansa

Deze dansschool werd opgericht in 2018 en staat open voor iedereen die houdt van dansen en plezier maken met vrienden. Er is een aanbod aan verschillende dansstijlen zodat elke danser zijn of haar favoriete les(sen) kan volgen. Momenteel telt de dansschool meer dan 400 leden. Een team van 13 gemotiveerde lesgevers staat elke week klaar voor een leuke én leerrijke les. Achter de schermen wordt dit alles aangestuurd door een vijfkoppig bestuursteam.

Naast de wekelijkse danslessen staan wedstrijdteams ook regelmatig op podia in België en Nederland. Het nieuwe dansjaar begint in september. Interesse om kennis te maken met de Dansa-familie? Meer info op de website www.dansa. be. (red)

Wandel mee met de contactgroep Parkinson

WANDELING Bewegen is het beste medicijn. Bewegen in groep doet daar nog een schepje bovenop. De contactgroep Parkinson Hoogstraten richt zich in de eerste plaats naar inwoners van Brecht, Hoogstraten, Merksplas, Rijkevorsel en Wuustwezel. Zij nodigen alle personen met Parkinson of een neurologische aandoening en hun mantelzorgers uit voor een reeks lusvormige wandelingen van 2

en 4 km op goed begaanbaar terrein. Het vertrek is telkens stipt om 14 uur. Je hoeft niet in te schrijven. Ook als je geen lid bent van de Vlaamse Parkinsonliga mag je mee wandelen.

Leden van de Vlaamse Parkinsonliga en hun mantelzorger kunnen overigens voor €10/p.p. een sportverzekering afsluiten bij Sporta. Meer informatie over

Datum Vertrek een

de voordelen van lidmaatschap en de verzekering vind je op de website www. parkinsonliga.be. Bij vragen kan je altijd mailen naar: Hoogstraten@parkinsonliga.be. (hr)

Dinsdag 15 juli 14 u. De Blakheide 13, Beerse ondergrond Karel Verheijen van zand 0498 74 48 98

Vrijdag 1 augustus 14 u. Bezoekerscentrum De Klapekster ondergrond Jan Mertens Kolonie 41, Wortel van zand May Fockaert 0498 92 16 14

Donderdag 14 augustus 14 u. Café in Holland grootste deel Fons Aerts Schootsenhoek 23 verhard Rit Van Aert Castelré (NL) 0473 67 12 87

Dinsdag 26 augustus 14 u. Café ’t Centrum verharde Karel Verheijen Dorp 21, Rijkevorsel ondergrond 0498 74 48 98

Duimen voor goed weer…

NATUURBEHOUD Elders besteden we aandacht aan de Big Jump actie op 13 juli waarmee Natuurpunt Markvallei de aandacht vraagt voor een betere waterkwaliteit. Op het zomerprogramma verder nog een nachtzwaluwentocht, enkele themawandelingen en een fietstocht langs biolandbouwbedrijven.

Nachtzwaluwentochten

Zaterdagavond 5 juli staat helemaal in het teken van de nachtzwaluw, met een wandeling die in het verleden ook werd georganiseerd en nu wordt hernomen in het kader van het 45-jarige bestaan van Natuurpunt Markvallei. Destijds moesten die wandelingen ver buiten onze regio plaatsvinden (Gewestbossen Ravels), de kans op een nachtzwaluw in Den Rooy/Smisselbergen was immers niet heel groot.

Het is trouwens iets meer dan 45 jaar geleden dat mevrouw Lucienne Vevereyssen, enige dochter van Denise Voortman, Den Rooy verkocht aan Verzekeringsmaatschappij Mercator. Pas in 2015 kreeg Natuurpunt de kans om 42 ha van Den Rooy aan te kopen. Ondertussen is het natuurgebied, samen met Smisselbergen, honderd hectare groot.

Na de werken met de aanleg van heidestroken, kunnen bezoekers er nu genieten van de avondconcerten van de nachtzwaluw. Ook de houtsnip heeft zich hier gevestigd, en met wat meeval is die ook te zien en te horen. En misschien zijn er met lichtbakken enkele mooie nachtvlinders te zien. Wel duimen voor goed weer, want bij regen… geen nachtzwaluwen!

Deelnemers verzamelen om 21 uur op de parking van Den Rooy aan de Ulicotenseweg. Het einde is voorzien om 23.30 uur. Je moet wel vooraf inschrijven. Lukt het niet op 5 juli, dan kan je nog een tweede kans wagen op 11 juli in het Zwart Goor in Merksplas. Meer info: www.natuurpuntmarkvallei.be

Baalbrugse Beemden

Op zondag 3 augustus is er een gegidste wandeling naar de Baalbrugse Beemden. Al eeuwen is er de oversteek tussen Hoogstraten en Baarle langs ‘Boal Brug’, maar het blijkt ook een gebied met hoge biodiversiteit. Ter hoogte van deze Belgische uitloper in Nederland wordt de laatste jaren heel hard gewerkt aan betere

natuurkwaliteit. De geleverde inspanningen en de op til zijnde beheerswerken krijgen tijdens deze wandeling de nodige aandacht. Een aantal dieren en planten gedijen weer als vanouds in de Vallei van het Merkske. Wandelaars verzamelen om 10 uur aan het ANB-bord tussen de Witte Keiweg en de Hoogstraatsebaan.

Thee natuurlijk

Kruidenvrouwtjes Marga en Rie nemen je in Wortel Kolonie op 9 augustus graag mee op een kruidenwandeling met verrassende smaakjes in de natuur. Samen met natuurgids Erik gaan ze op zoek naar een aantal planten. Niet alleen om de schoonheid te bewonderen, ook om ze te kunnen gebruiken kunnen worden voor een lekkere of gezonde kruideninfusie. (De naam ‘thee’ is voorbehouden voor de plant Camellia Sinensis). Het team zoomt in op de veiligheid en de werkzaamheid van planten. Om ten volle te kunnen genieten van “Thee natuurlijk!” kunnen er maximaal 18 deelnemers mee, vooraf inschrijven via de website. De wandeling start om 9.30 uur aan Bezoekerscentrum Vallei van het Merkske.

Bio-landbouw

VELT Noorderkempen en Natuurpunt Markvallei zetten op zaterdag 13 september drie zelfpluktuinen, bio- en bio-in-overgang-landbouwbedrijven in de kijker met een begeleide fietstocht.

Op het programma staan kennismakingen met deze lokale (bio)oogsttuinen: Het Troetelhof (Meerle), de Baalse Hoef (Baarle-Hertog) en de Kempische Hoeve (Meer). De deelname aan de fietstocht is gratis, maar inschrijven via de website is verplicht.

Het vertrek is voorzien om 9.30 uur aan de Klapekster. Om 13 uur wordt halt gehouden voor een picknick aan het Troetelhof in Meerle. Hier kan je een soep (€ 5) nuttigen of genieten van de eigen meegebrachte picknick. Tussen 16 en 17 uur wordt er afgesloten in de Lokalen in Meer. Van daaruit kan teruggekeerd worden naar het vertrekpunt, of naar huis. (ao)

Antilliaanse Feesten: tropische vibes in de Blauwbossen

FESTIVAL Elke zomer wordt Hoogstraten even het kloppende hart van de Caraïben tijdens de Antilliaanse Feesten , een uniek muziekfestival dat al sinds 1983 plaatsvindt op het festivalterrein in de Blauwbossen. Wat begon als een kleinschalig evenement in de tuin van jongerencafé Cahier de Brouillon groeide uit tot een internationaal erkend festival waar duizenden bezoekers en artiesten van over de hele wereld samenkomen.

De Antilliaanse Feesten onderscheiden zich door hun authentieke karakter en zijn sterk verbonden met de gemeenschap van Hoogstraten, via plaatselijke verenigingen helpen honderden vrijwilligers elk jaar mee.

Voor wie al begint te dromen van zwoele nachten op de Antilliaanse Feesten, tippen we graag enkele artiesten die je absoluut niet mag missen.

Grupo Niche , de legendarische salsaband uit Colombia, staat garant voor pure energie en onvervalste latin vibes. Jeon , de hitmaker van Aruba, brengt een mix van reggaeton en Caribbean pop waar je onmogelijk stil bij blijft staan. Uit

Trinidad & Tobago komt Nadia Batson , de queen of soca, die met haar aanstekelijke nummers elk publiek weet mee te slepen.

Ook Mical Teja , één van de rijzende sterren in de soca-scene, maakt indruk met zijn frisse sound en dynamische performance. Voor wie houdt van urban en R&B met een Caribische twist is Jayh Jawson een must: zijn Nederlandse roots en tropische invloeden smelten perfect samen.

De Haïtiaanse topband T-Vice brengt een feest van compas en moderne grooves, terwijl Mala Fe , bekend van zijn ondeugende merenguehits, zorgt voor humor, dans en vooral: ambiance!

De Antilliaanse Feesten vinden traditioneel plaats in het tweede weekend van augustus op 7, 8 & 9 augustus.

Praktische info:

• Festivaldorp in de ’Blauwbossen’ in Minderhout in grote tenten en in openlucht

• Tickets enkel online verkrijgbaar via antilliaansefeesten.be

• Neem de gratis pendelbus vanaf het stadhuis in Hoogstraten, naast de Sint-Katharinakerk, tot aan het festivalterrein. Vrijdag van 18u tot einde (05u) en zaterdag van 17u tot einde (05:30). Niet op donderdag.

Openingsuren festival 2025:

• donderdag 7 augustus, De openingsavond waarbij slechts een gedeelte van het terrein en de cateringarea geopend zijn, hierdoor extra sfeervol en uniek: 19.30u-03.00u.

• vrijdag 8 augustus: 17.00u - 05.00u

• zaterdag 9 augustus: 16.00u - 05.00u

Vragen en info: info@antilliaansefeesten.be of DM via IG of FB. (red)

DEZE MAAND

Zomertijd boekentijd

BIBLIOTHEEK Geen zomer zonder boeken. De bib helpt je daarbij met plezier - er is gratis verteltheater op woensdagen, naast de gewone ontleningen (met langere ontleningstijd) kan je er terecht voor luisterboeken of digitale titels.

Verteltheater

Tijdens de vakantie is er elke woensdag van 10.30 tot 11.30 uur zomerlezen. Dan vertellen de bibvoorlezers leuke verhalen op een pleintje ergens in Hoogstraten. Dit gratis verteltheater zorgt niet alleen voor een leuke leeservaring, het stimuleert ook de taalontwikkeling en de fantasie van je (klein)kinderen.

Je kan terecht op de volgende plaatsen:

2 juli: hoofdbib Hoogstraten (let op: 14-15 uur)

9 juli: Heimeulenstraat Meerle 16 juli: Donkakker Meer

23 juli: Venhoef Minderhout

30 juli: Ti Van Schellestraat Wortel

6 augustus: speelplaats Meersel-Dreef

13 augustus: Den Dijk Hoogstraten

20 augustus: Mouterijstr. Hoogstraten

27 augustus: hoofdbib Hoogstraten (let op: 14-15 uur)

Luisterboek

Wie nood heeft aan een luisterboek kan dat op een daisy-schijfje of online lenen. De schijfjes vraag je aan bij de Luisterpuntbibliotheek, de online versie kan je lezen met de Anderslezen-app. In de catalogus vind je welke boeken ook in daisy bestaan en deze onmiddellijk aanvragen. Dat is erg handig voor kinderen met een leesmoeilijkheid, zoals dyslexie. In de BiB lenen ze het papieren boek, terwijl ze dit lezen, luisteren ze naar de daisy-versie van het boek die het lezen zo begeleidt.

Aanmelden wordt nog eenvoudiger wanneer je je Mijn Bibliotheek-profiel koppelt aan je profiel van de Luisterpuntbibliotheek. Meer info nodig over daisy’s of de Luisterpuntbibliotheek, stel ze dan gerust aan een bibmedewerker.

Digitaal lezen

Op vakantie een digitaal boek meenemen? Er zijn verschillende mogelijkheden. Via cloudLibrary krijg je toegang tot een uitgebreide collectie voor jeugd en volwassenen. Meld je aan met je Mijn Bibliotheekprofiel, dan kan je twee boeken tegelijk lenen voor een periode van zes weken. Om ze op je pc te lezen hoef je

niets extra te doen. Wil je ze naar je e-reader overzetten, installeer je eerst Adobe Digital Editions. Op je tablet of smartphone heb je de app van cloudLibrary nodig. Meer uitleg over de werkwijze vind je op de website.

Voor de kinderen zijn er fundels en de filmpjes van de Voorleeshoek. Fundels zijn digitale prentenboeken die je via de app op je tablet of smartphone kan lenen en lezen. Aanvullend kan je tekenen, kleuren, spelletjes spelen en zelf filmpjes maken met de figuren en achtergronden uit het boek. Per bibpas kan je jaarlijks 52 fundels gratis lenen. In de Voorleeshoek worden meer dan tweeduizend verhalen voorgelezen in het Nederlands, Engels, Marokkaans, Turks en nog andere talen. Leesplezier en taalbevordering gaan hand in hand. Er staat geen limiet op het aantal filmpjes dat je bekijkt en beluistert.

Bib toe

Tijdens de zomervakantie sluit de bibliotheek een aantal dagen. In Hoogstraten is dat vr 11 juli, ma 21 juli en vr 15 augustus. In juli en augustus is er geen Koffiekrant. De BiB is dan in de voormiddag gesloten.

In Meer is de bib toe op ma 21 juli en van ma 11 tot en met wo 20 augustus. Tijdens de openingsuren van het LDC kan je van

de zelfbediening gebruikmaken, ook in de periode dat de bib gesloten is.

De bib in Meerle sluit van di 5 tot en met do 14 augustus. Ook hier kan je dan tijdens de openingsuren van het LDC nog van de zelfbediening gebruikmaken. Let op: in juli is het LDC op maandag gesloten..

Het filiaal in Meersel-Dreef is alle woensdagen in juli en augustus gesloten. In Minderhout blijven de deuren dicht van ma 21 tot en met do 31 juli. En in Wortel is dat het geval van wo 2 tot met vr 11 juli en op vr 15 augustus.

Via de bibcatalogus (https://hoogstraten.bibliotheek.be) kan je de uitleentermijn zelf verlengen. Aan je account kan je overigens de bibpassen van de andere gezinsleden koppelen. Je kan ook gebruik maken van de donkergrijze inleverbus aan elke uitleenpost. De materialen gaan wel pas het volgende openingsmoment van je bibpas. (red)

Leven en lijden bij de Britten

LEZING Op woensdag 10 september organiseert het Davidsfonds een lezing waarbij Lia Van Bekhoven op haar eigen grappige manier vertelt over haar leven in Londen. Ze vertelt over hoe ze aan haar verhalen komt als correspondent voor Nederlandse en Vlaamse media, hoe het is om samen te leven met de Britten, of de Brexit het leven veranderde en welke kleding ze droeg toen ze werd uitgenodigd op een tuinfeest in Buckingham Palace.

Toen zij zich eind jaren zeventig in Londen vestigde, kon je nergens filterkoffie krijgen, hadden Britse huizen vloerbedekking in het toilet en moest prins Charles nog aan zijn eerste huwelijk beginnen. Sindsdien versloeg ‘de stem uit Londen’ de vele ontwikkelingen die zich in het land afspeelden. Van vredesonderhandelingen in Noord-Ierland tot het fenomeen Boris Johnson, en van de opkomst van Harry Potter tot de dood van prinses Diana. De vraag naar verhalen over het

wel en wee van de royals bleek al die tijd terugkomen…

Praktisch: lezing van Lia Van Bekhoven op 10 september in de Pax in Hoogstraten. Aanvang 19.30 uur. Kaarten kunnen ter plaatse of in voorverkoop besteld worden bij Visit Hoogstraten of op de website  hoogstraten.davidsfonds.be. (red)

Lia Van Bekhoven

REDACTIEADRES

Begijnhof 27, 2320 Hoogstraten tel. 0472 97 12 87 redactie@demaand.be

DORPSNIEUWS

� Hoogstraten: Patrick Melis 0497 41 40 29 hoogstraten@demaand.be

� Meer: Marcel Adriaensen tel. 03 315 90 40 meer@demaand.be

� Meerle:

Jan Fret

tel. 03 315 88 54 meerle@demaand.be

� Meersel-Dreef:

Jef Jacobs

tel. 03 315 73 64 meersel-dreef@demaand.be

� Minderhout: minderhout@demaand.be

� Wortel: wortel@demaand.be

SPORTNIEUWS

Rob Brosens tel. 0478 59 58 18 sport@demaand.be

Niet alle beeldmateriaal wordt ons met auteursgegevens overgemaakt. Neem contact op met de redactie voor eventuele rechten.

ADVERTENTIES

Jan Croes tel. 0477 66 11 60 advertenties@demaand.be

SECRETARIAAT/DRUKWERKEN

Emilia Horsten Begijnhof 27 2320 Hoogstraten tel. 03 314 51 03 abonnementen@demaand.be administratie@demaand.be

Verantwoordelijke uitgever: F. Brosens, Begijnhof 27 2320 Hoogstraten

Het Gouden Poezenmandje:

Vijf jaar hart voor zwerfkatten

DIEREN Sinds een tiental jaren is het in Vlaanderen verplicht: elke gemeente moet een diervriendelijk zwerfkattenbeleid voeren. Zwerfkatten worden steriel gemaakt om overlast én kattenleed te voorkomen. Ook Hoogstraten zette snel de schouders onder dit beleid. Vrijwilligers plaatsen vangbakken na meldingen van zwerfkatten, en brengen de dieren - tegen een kleine kilometer- en onkostenvergoeding - naar de dierenarts.

Vier Hoogstraatse dierenartsen - Jan Voet, Veerle Vandekeybuys, Aplus en DAP de Vrijheid - sloten zich enthousiast aan bij het project. Zij zorgen sindsdien voor de sterilisaties aan een democratische prijs. Na hun ingreep mogen de katten terug naar hun vertrouwde stekje.

“Toch bleek al snel dat vooral de allerkleinsten, de kittens, niet geholpen waren met enkel sterilisatie en terugplaatsing. Zij verdienen een kans op een warm mandje en een liefdevol gezin. Dierenarts Aline van Aplus kende Linda en Stephanie Quirijnen, die beiden ervaring

Zwerfkatten worden behandeld bij een dierenarts.

hadden als opvanggezin, en spoorde hen aan om een eigen vzw op te richten. Zo werd in het najaar van 2020 ‘Het Gouden Poezenmandje’ geboren.” aldus Liese van Looken.

Erkenning

“Linda behaalde de erkenning als asiel via Dierenwelzijn, Stephanie volgde de cursus asielmedewerker, en ikzelf sloot aan voor digitale en boekhoudkundige ondersteuning. Al snel ontstond er een hechte samenwerking met de gemeente én met dierenartsenpraktijk Aplus, die onze opvangertjes tegen gunstige tarieven verzorgen. Ook de coördinatie van de vangbakken gebeurt nu door de vzw, zodat we gericht kunnen helpen waar nodig.”

Het team bleef groeien. Ook Leen Faes, een fervente vangbakker en grote poezenliefhebber, sloot zich aan. Op 30 december 2021 - ongeveer een jaar na de opstart - werd de vereniging officieel een vzw. “Ondertussen zijn we vijf jaar

Vrijwilligers Melanie en Inge na een geslaagde zoekactie naar een nestje kittens in een bos

HOOGSTRATEN

verder en is Het Gouden Poezenmandje uitgegroeid tot een vaste waarde in Hoogstraten en omstreken. Stephanie verliet het bestuur om zich te focussen op haar gezin, Leen startte haar eigen kattentrimsalon, en Melanie kwam erbij als nieuw bestuurslid.” zegt Lies.

Cijfers

Opvanggezinnen hoeven niets te betalen: de vzw voorziet alles, van eten tot verzekering. Jaarlijks zijn er tussen de €40.000 en €50.000 aan medische kosten.

Momenteel zijn er 19 actieve opvanggezinnen. De cijfers van de laatste jaren:

• 2021: 157 kittens vonden een nieuwe thuis, 100 zwerfkatten werden steriel gemaakt.

• 2022: 75 kittens kregen een thuis, 69 zwerfkatten werden geholpen.

• 2023: 159 kittens geadopteerd, 110 katten gesteriliseerd.

• 2024: 204 kittens vonden een gouden mandje, 51 zwerfkatten werden steriel gemaakt.

Helpende handen

Het Gouden Poezenmandje draait volledig op vrijwilligers. Vangbakkers, opvanggezinnen, administratieve krachten - iedereen is welkom. Zonder vrijwilligers is er simpelweg geen vzw.

Er zijn nog altijd helpende handen nodig. Wie ook een steentje wil bijdragen aan een diervriendelijk Hoogstraten, neemt best

contact met Leen Faes (0479/440770). Het is een effectieve manier om mee het verschil te maken voor onze poezen! (pm)

Brugfiguren geven een kind een wereld van kansen!

RODE KRUIS Met een beperkt engagement maak je een groot verschil in het leven van kinderen en gezinnen in Hoogstraten. Met slechts één uurtje per week bied je praktische hulp, een luisterend oor en help je kinderen groeien in zelfvertrouwen en leerplezier. Als brugfiguur bij het Rode Kruis geef je kinderen zo niet alleen een duwtje in de rug bij hun huiswerk, maar ben je vooral een warm en vertrouwd gezicht.

De impact van een brugfiguur wordt het beste verwoord door de kinderen zelf. “Mijn huiswerkjuf leest de brieven voor van de juf. Dan begrijpt mama ze ook.” (tweede leerjaar) “Ik vond de maaltafels moeilijk, maar we hebben hard geoefend en nu ben ik tafelkampioen!” (tweede leerjaar) “Na het huiswerk is er soms nog tijd voor een gezelschapsspel.” (vierde leerjaar)

Ook de getuigenis van een oud-leerling spreekt boekdelen. “We hebben een fijne band met juf Katrien die zowel zakelijk als vriendelijk aanvoelde. Voor mij is dit ondertussen al meer dan 5 jaar geleden, maar ik voel hier nog steeds de voordelen van. Ik weet nu hoe ik mijn studeren het beste kan indelen en krijg ik mijn werk

gedaan. Mijn familie en ik zijn erg dankbaar voor de vrijwillige hulp en ik zou het zeker aanbevelen aan anderen.”

Je hoeft geen expert te zijn, enkel een bétje tijd en een warm hart zijn genoeg. Je komt terecht in een enthousiast team van vrijwilligers die je graag ondersteunen.

Er zijn nog steeds brugfiguren nodig. Wie ouder is dan 18 en een hart voor kinderen heeft, kan vrijblijvend contact opnemen via info@hoogstraten.rodekruis.be. Eén uur van jouw tijd kan een kind een wereld van kansen geven! (pm)

Scherven brengen geschiedenis tot leven in de kleuterklas

SCHOOL Onlangs kreeg een kleuterklas van het Klein Seminarie bezoek van Brent Blockx, de papa van Mon. Tijdens graafwerken in hun tuin stuitten zij op iets bijzonders: wilde klei en talloze scherven van potten en aardewerk. Nieuwsgierig naar de herkomst van deze vondsten, besloot Brent samen met Mon de klei te zeven en te wassen. Zo werd de klei omgetoverd tot een bruikbaar materiaal, waarmee de kinderen in de klas naar hartenlust konden experimenteren en knutselen.

De scherven bleken niet zomaar afval. Ze vertellen een stukje lokale geschiedenis. Vermoedelijk zijn ze afkomstig van de oude pottenbakkerij van Frans Van Dongen, die vroeger op de hoek van de Achtelsestraat gevestigd was. Frans haalde zijn klei uit de gronden achter zijn werkplaats — precies waar nu het huis van Mon en zijn familie staat. Dit huis werd in 1903 gebouwd, in opdracht van Frans Van Dongen zelf. Geen wonder dus dat de tuin en zelfs de vloeren vol verborgen schatten zitten!

Dankzij deze vondst en het boeiende verhaal van Brent kregen de kinderen niet alleen een uniek lesje creativiteit, maar ook een inkijkje in het rijke verleden van hun eigen buurt. Zo komt geschiedenis wel heel dichtbij! (pm)

Ken je OKRA Hoogstraten?

VERENIGING Ook in Hoogstraten is OKRA actief als vereniging voor 55+. Op maandag organiseren ze slenterwandelen, op dinsdag kaarten en rummikub, woensdag petanque, en donderdag fietsen en wandelen. Op de 2de en 4de donderdag van elke maand is er ook een hobby-activiteit. En in de loop van het jaar pakken ze uit met gezellige ledenfeesten. Ook iets voor jou? Nieuwe leden zijn alvast zeer welkom. Voor aanmeldingen of info kan je terecht op 0478/623251 en 0471/883151. (jaf)

De Okra-leden die elke week gezamenlijk een fietstochtje ondernemen: vlnr.: Louis

Fernand

DIAMANT IN

HOOGSTRATEN

Magda Jansen en Rik Verschueren

JUBILEUM Op 1 mei vierden Magda en Rik hun 60ste huwelijksverjaardag. Dat diamanten jubileum werd in het woonzorgcentrum al in de schijnwerpers gezet op dinsdag 29 april. Samen met hun

familie en de medebewoners maakten ze er een prachtige dag van, met een feestmaaltijd en een gezellig samenzijn met muziek. Daar past alsnog een dikke proficiat bij! (jaf)

Nieuwe koning bij de Sint Joris gilde

GILDE Op Pinkstermaandag 9 juni verzamelden de gildebroeders en -zusters in het lokaal aan de Brouwerijstraat om een nieuwe koning te installeren. Die zal de volgende zes jaar de schutters leiden in de competitie tussen de 9 aangesloten gilden in het Verbond van de Sint Joris gilden. Dit gaat niet gepaard met een verkiezing, wel met een schieting waarbij de vogel moet vallen.

Alvorens de eigen gildeleden mochten aantreden, kregen een dertigtal genodigden de kans om een ereschot te doen. Enkel Harry Vanderhenst, opperhoofdman van de Hoge Gildenraad der

Kempen slaagde erin de vogel te doen vallen. Waarna de leden van de Sint Joris gilde van Hoogstraten in volgorde van toetreding een schot losten.

Pas in de vierde ronde slaagden Robert Martens en Marc Bleys erin om de vogel te doen neerkomen. Er werd evenwel geen kamp onder hun twee georganiseerd omdat Robert zijn kans om koning te worden afkocht door het voorziene losgeld te betalen in handen van de hoofdman. Die kon vervolgens Marc Bleys uitroepen tot nieuwe koning van de gilde - tot grote tevredenheid en opluchting van alle aanwezigen. (ep)

Naar Scherpenheuvel voor KOTK

KOM OP TEGEN KANKER

Al voor de 17de keer organiseert Marcel Verschueren een sponsoractie ten voordele van Kom Op Tegen Kanker. Elk jaar wandelt zijn vrouw Annie Michielsen samen met broer Gust en zus May naar Scherpenheuvel, een dikke 60 km. Dit jaar gaat dat gebeuren op 12 juli. Om de 2 jaar laten zij zich sponsoren ten voordele van Kom Op Tegen Kanker, zo ook dit jaar.

Wie Annie, Gust of May wil sponsoren, kan dat op twee manieren. Stuur een mailtje naar marcel.verschueren2@telenet.be of anniemichielsen@telenet.be of neem met een van hen contact op; ze wonen in Katelijnestraat 66, Hoogstraten, tel 0476/90.58.52. geef het bedrag op per km dat je wil sponsoren. Als de stappers het gehaald hebben, krijg je na 12 juli de vriendelijke uitnodiging om het beloofde bedrag rechtstreeks te storten op de rekening van KOTK.

Ofwel kan je natuurlijk rechtstreeks storten op de rekening van KOTK: rekeningnummer begunstigde: BE03 4886 6666 6684 - BIC code: KREDBEBB. Begunstigde: Vlaamse Liga tegen Kanker, KOTK1210 Brussel - mededeling: 110024328 GIFT (bedragen vanaf 40€ zijn fiscaal aftrekbaar) + nationaal nummer.

Marcel en de stappers zijn je alvast erg dankbaar voor je steun! (jaf)

Chiro wast je auto om op kamp te gaan

JEUGDVERENIGING

Het hoogtepunt van het Chiro-jaar, dat is uiteraard het kamp. Voor sommige leden is het de eerste keer dat ze zo lang van huis weg zijn. Dat maakt het spannend voor hen en de ouders. De kampplaats blijft zo lang mogelijk geheim, maar ondertussen weten de leden al dat het dit jaar naar het West-Vlaamse Meulebeke gaat. De jongens van 21 tot 31 juli; de meisjes van 1 tot 10 augustus.

Om de kosten van het kamp wat te drukken steken de chiromeisjes de handen uit de mouwen voor de jaarlijkse autowas op zaterdag 5 juli. Leden verzamelen om 8.30 u aan de chirolokalen en zetten samen met de leiding de eerste auto’s vanaf 9 uur in een sopje. In ruil voor een vrije gift staat je wagen nadien als nieuw te blinken, en zo verdienen de meisjes een mooi centje bij voor het kamp in augustus. Van harte aanbevolen! (ma)

Op het Chiro weekend werd een groepsfoto genomen van de leiding die het kamp in goede banen zal leiden. Van rechts naar links op de achterste rij: Mats Mertens, Jens Voet, Senne Aerts, Xander De Bruijn. Voorlaatste rij: Lars Lochten, Robbe Laurijssen, Guus Spitters, Tom Laurijssen, Lennert Pluym, Stijn Jochems, Niel Mertens, Jelle Meyvis, Diewke Van Aperen, Kato De Bruijn, Julie Poppe, Mien Ryvers. Op de tweede rij: Moira Van Dijk, Marlies Leenaerts, Lenthe Goetschalckx, Gwenn Kox, Ybe Van Opstal, Emma Martens, Tess Van Dun. En vooraan Julie Rombouts, Rhune Oomen, Britt Elst, Jana Pluym.

Er zijn nog zekerheden: de Valenciafeesten dus…

FESTIVAL Zomermaanden, dat betekent festivals, ook in Meer dus, waar op 16 - 17 - 18 augustus de 44 ste Valenciafeesten plaats vinden. Dat gebeurt ook dit keer op de vertrouwde stek aan het Gaarshof 5.

In dit festival heeft Nederlandstalige muziek de bovenhand. Op het programma staan een 40-tal artiesten, bekend uit verschillende muziekprogramma’s van de lage landen. Daarbij onder andere: Stef Ekkel, Yves Segers, Mannen van de brandweer, Willy Sommers, Dennie Damaro, het Feestkanon, Lytse Hillen, W.C. Experience en Laura Lynn. De volledige lijst zou bekend moeten zijn eind juli. Het volledige programma met ook de beginuren van elk optreden vind je op www. radiovalencia.be.

Een volle tent, veel ambiance en Nederlandstalige muziek. Daar zorgt radio Valencia al voor de 44ste keer.

Ook nog vermelden dat er een springkasteel voor de kids is op zondag. Alvast veel zomers festivalplezier toegewenst, niet in het minst op de Valenciafeesten! (ma)

Zomerplezier verzekerd bij Bar Beek

ZOMERBAR Na de succeseditie van vorig jaar keert Bar Beek deze zomer terug. Toneelkring het Heidebloempje en Brassband Ste. - Rosalia Meer en Brassband Wortel toveren in juli de charmante schuur van Houtambacht weer om tot een gedroomde ontmoetingsplek aan het kruispunt van de Meerseweg en de Beeksestraat. Bar Beek staat voor een warme mix van gezelligheid, muziek en ontspanning. Elk weekend staan er bovendien optredens gepland met lokaal muzikaal talent en verrassende acts.

De kalender

Bar Beek is open in al de weekends van het bouwverlof, vanaf donderdag 10 juli tem zondag 3 augustus. Op donderdagavond zwaaien de deuren open vanaf 19 uur en worden ze terug gesloten om 23 uur. Op vrijdag en zaterdag kan je langskomen tussen 14 en 23 uur; op zondag vanaf 10 uur ’s ochtends tot 23 uur ’s avonds. Bar Beek heeft een ruime parking en fietsenstalling. Of je nu langskomt voor een frisse pint of een kop warme koffie de sfeer zit altijd goed.

Vertrekpunt van de KWB-fietstocht

Sportieve bezoekers kunnen een bezoekje combineren met de KWB-fietstocht die op 13/07 hier ook weer vertrekt. Goed

Bij

Een gezellig terrasje aan de Meerseweg. Met live optredens in het weekend.

voor de ideale combinatie van beweging en ontspanning, met een verfrissend drankje als beloning aan de finish. Ook na de sportieve fietsritten op zondag ochtend zijn alle wielervrienden er welkom.

Zomerplezier verzekerd bij Bar Beek. Een aanrader! (ma)

het schoolfeest zet iedereen zijn beste beentje voor

SCHOOL Ouderraad, leerkrachten, directie, secretariaat, helpers en kinderen geven het hele jaar door het beste van zichzelf in onze dorpsschool. En één keer per jaar komen zij daarmee

Een momentje om in te kaderen…

naar buiten bij een schoolfeest. Dat de ouders en families van de kinderen hun inspanningen weten te appreciëren, spreekt uit de bijgaande foto. Terechte trots…! (ma)

De schooldirecteur leidt alles in goede banen. Maar naar verluidt gaat meester Stijn stoppen als directeur en weer les geven. In ieder geval alvast veel succes toegewenst.

Pimpernel kleurt de wegbermen

NATUUR Onbekend is onbemind. Deze prachtige wegberm vind je deze zomer in volle bloei in de Beeksestraat. Helaas kunnen we ze alleen maar in zwart-wit geven. Wie houdt van bloemen kan aan deze bloemenpracht niet voorbij gaan. De donkerrode knopjes van de zeldzame pimpernel vormen hier de hoofdkleur,

afgewisseld met het geel van biggekruid en het roze van duizendblad.

De pimpernel is een plant typisch voor de Meerse Markvallei. Je vind ze nog op het Looi en langs de Meerleseweg. Een echt uithangbordje van onze gemeente dus. Laten we er trots en zuinig op zijn… (ma)

Aangemeerd aan het Vishuis

SCHOOL In Meer zijn Katrien Sandvos en Siegfried Schön en hun kinderen in de Meerpaal bekend voor hun visbedrijf op de Zandberg. Maar dat is nu verleden tijd. Zij openden het nieuwe Vishuis in de Putten (de Kluis) in Hoogstraten. En de kinderen van de Meerpaal gingen kijken.

Dat het een regenachtige dag was, weerhield het 3e leerjaar niet om naar Hoogstraten te fietsen. De tweewielers werden keurig gestald en dan was het wachten bij de grote poort van het splinternieuwe pand aan de Putten. In de hal werden ze opgewacht door Siegfried, de eigenaar van het Vishuis - en papa van hun klasgenote Tessel. Het bezoek is dus geen toeval.

“Voor de hygiëne, voor dat jullie binnenkomen, krijgen jullie een steriel pak aan”, zegt meneer Siegfried. “Haarnetje, jasje, schoenovertrekken.” “Meneer, waarom heb jij geen schoenovertrekken aan?” vraagt een pientere leerling. “Oeps, al direct een goede opmerking. Omdat ik regelmatig een voetbad neem en mijn voetzolen ontsmet!” luidt het antwoord.

Siegfried toont een stuk lekkere zalm en legt uit hoe deze verwerkt wordt. Nadien mag iedereen een stukje proeven.

En van waar komt de vis? “Hier komen de vrachtwagens met vis binnen”, zegt Siegfried. In een lokaal met veel rekken moeten de vissen uitlekken en worden ze met kruiden en specerijen al een eerste keer op smaak gebracht. “Wat voor soorten vis zijn het?” wil iemand weten. “Het gaat om 2 soorten: zalm en paling. De zalm wordt in Noorwegen gevangen, de paling komt uit Italië.”

Klaar voor een “super-interessant” bezoek aan het Vishuis.

Eik

In twee grote installaties in de rokerij kunnen de vissen opgehangen worden. “En je ziet de stapeltjes hout die de typische smaak van gerookte vis bepalen. Eik is de meest voorkomende rook.” Vervolgens gaat het naar de versnijderij en verpakkingsafdeling. Hier zie je de meeste mensen werken. “Ze versnijden en verpakken de vis. Vis wordt hier wel op 30 verschillende manieren verpakt. In plakjes voor op de boterham tot blokjes voor de sushi restaurants enzovoort.”

En dan komt het hoogtepunt. “Wie wil er een stukje zalm proeven?” De vingers gaan gretig omhoog. En op een enkeling na vinden ze het allemaal heerlijk. En nu nog een vispakketje voor thuis op de boterham…

Een meer dan tevreden klas fietst weer richting Meer, een stuk wijzer over hoe zo’n bedrijf werkt en hoe vis op je bord komt. De regen op de terugrit kan hen niet deren… (ma)

Samana geniet van een bezoekje aan de Heidehoeve

VERENIGING Samana Meer maakte op een donderdag in mei een geslaagde uitstap. Meer dan veertig leden bezochten de Heidehoeve, de ijsboerderij van Anja en Kees in Etten-Leur. Het gezelschap werd er ontvangen met koffie en thee, kreeg een kort woordje uitleg en bezocht het bedrijf in twee groepen.

Met Kees ging het naar de stal, waar hij het verhaal deed over het ontstaan en de werking van de boerderij. De andere groep kreeg van Anja te horen hoe ze ertoe gekomen waren om zelf ijs te maken, een winkeltje te openen en groepen te ontvangen. Ondertussen konden de deelnemers ook proeven van het lekkere ijs. Vervolgens werden de groepen omgewisseld.

Ondanks het mindere weer werd het een fijne namiddag, waarna het gezelschap afscheid nam van het gedreven koppel dat nog steeds de boerenstiel met veel liefde doet… Een geslaagde uitstap dus, waar iedereen van genoten heeft. (ma)

Geboortejaar 1939 met Meerse of Meersel-Dreefse roots

REÜNIE Oude geburen, vrienden, leeftijdsgenoten… zien mekaar nog eens graag terug, zo ook die van geboortejaar 1939 met roots in Meer (2321) of Meersel-Dreef (2321). Dat gebeurde in Meer op donderdag 5 juni. Het werd een gezellige namiddag waarbij heel veel te vertellen was. Er werden filmpjes bekeken uit de goeie oude tijd van en over het dorp in de jaren 1971-1976 toen zij tussen

32 en 37 jaar jong waren. Sommige aanwezigen zagen zichzelf, ouders, familie of geburen op de beelden van toen.

Er waren 23 aanwezigen op deze reünie, waarvan 16 van het jaar 1939 uit Meer (2321). Ze zijn in Meer geboren, groot geworden of zijn er komen wonen. Meersel-Dreef behoorde tot 30/6/1977 (fusie van gemeenten) deels tot de zelfstandige

gemeente Meer 2321 en deels tot zelfstandige gemeente Meerle 2328.

Ze genoten nu allemaal van een koffietafel met als afsluiter verse aardbeien van een Meerse tuinder. Op naar 2026 om er hopelijk opnieuw gezond en wel bij te zijn… (rob)

Staand: Julia Aerts, Maria Sprangers, Martha Roos, Jeanne Goetschalckx, Anna

Jac Herrijgers, Rik Sprangers, Julia Voeten, Hans Verloop, Arnold Van

Herdenkingsmatch voor Wouter en Bert

HERDENKING De vrienden van de overleden Wouter Aerts en Bert Rombouts houden hen in herinnering. Dat doen ze onder meer met een jaarlijkse voetbalmatch tussen de vriendengroep van Wouter en die van de Mussenakker, de thuisploeg van Bert. Ben Adriaensen legt uit ze “dit keer wat groters wilden doen. Vrienden en familie werden uitgenodigd, en na de match was er een echt onthaal op het terrein van de Chiro. In een tent (met dank aan Ruben Martens) en bij een frietkraam konden de aanwezigen blijven napraten.”

Na een herdenkingsspeech van broer Pieter Aerts, broer van Wouter, en de gebruikelijke minuut stilte werd er gevoetbald. De besten, dat waren ze allemaal, hebben gewonnen… “En,” voegt Ben er aan toe, “niet onbelangrijk is dat de opbrengst van meer dan 1000 euro,

Maria

De gelegenheidsploeg van de Mussenakker en een vriendengroep voetbalden ter ere van Bert Rombouts en Wouter Aerts.

wordt geschonken aan de zelfmoordlijn 1813. Daar kunnen ze een maand lang een vrijwilliger mee ondersteunen. Het voelt goed, dat we dit gedaan hebben. Het brengt Wouter en Bert weer terug

wat dichter bij ons. En volgend jaar zien we wel. Maar de kans is groot dat er weer gevoetbald wordt voor onze overleden vrienden…” (ma)

Een dertigtal boerenpaarden op driedaagse dagtochten

VERENIGING Op 18, 19 en 20 juli verblijven een 30-tal boerenpaarden en hun menners op de Terbeeksestraat 73 te Meer. Boerentrekpaarden waren eeuwenlang de motor van het platteland. Je kunt hen deze zomer aan het werk zien in Meer en omstreken. Jaarlijks heeft de vereniging ‘Het aangespannen trekpaard’ zulke driedaagse ergens in Vlaanderen. Dit jaar is dat al voor de 31ste keer het geval, dit keer is Meer de locatie. Dagelijks vertrekken ze vandaar voor een dagtocht van ongeveer 25km, bij voor-

keur op zand- en landbouwwegen. De boerenpaardenstoet bestaat uit een 25tal karren met houten wielen en ijzeren beslag. Ze doorkruisen Meer en de naburige dorpen. Na een 5-tal km stappen, is er een rustpauze voor de paarden. De menners genieten ondertussen van de mooie landelijke omgeving, van de rust op de kar en vooral ook van de toeschouwers die onverwachts de stoet met zijn glorie en geluiden bewonderen.

Uiteraard is het belangrijk dat alle pas -

Kruisdagen door de velden…

FOLKLORE Begin juni werd de traditie van de kruisdagen in ere gehouden. Deze activiteit wordt door de Landelijke Gilde al sinds mensenheugnis georganiseerd. Op hun avondwandeling doorheen de velden vragen de boeren om een goede oogst en danken ze voor de vruchtbare akkers. In het verleden trok een grote groep telkens in een ander gehucht in Meer door de velden. Vaak werd er afgesloten met een misviering en gezellig samenzijn. Ook nu brachten Herman en Mia van Bergen-Lenaerts kaas en wijn mee zodat iedereen er na afloop nog van kon genieten bij Rikske Voeten en José Rombouts in de Venneweg op Hoog Beek. Een proost op een goede oogst! (ma)

santen de veiligheid in acht nemen wanneer ze de stoet tegenkomen. Boerenpaarden zijn prachtige dieren maar houden niet van onverwachte geluiden, hindernissen of snel voorbijrijdend verkeer. Hopelijk worden het fijne stapdagen in Meer en omgeving! (ma)

Stukje Meer in de IKO tentoonstelling Hoogstraten

TENTOONSTELLING Ook Viviane Rombouts uit Meer stelt ten toon in het atelier schilderkunst van IKO in het Stedelijk Museum in Hoogstraten. Haar inspiratie

haalt zij uit voorwerpen met een verleden die nu nog steeds door onze handen gaan. Haar werk is samen met andere geselec-

teerde IKO werken nog te zien in de Expo ”IKO stelt ten toon” van woensdag 25 juni tot zondag 10 augustus in het Begijnhof. (ma)

In Memoriam

Marc Sprangers

1958 - 2025

Op 15 mei jongstleden overleed Marc Sprangers, 67 jaar oud. Suikerziekte, de diabetes type 1 die werd vastgesteld toen hij drie jaar oud was, ondermijnde uiteindelijk fataal zijn sterk lichamelijk gestel.

Marc kwam uit het levendige nest van Fons Sprangers en Jeanne Maes uit Meer. De politiek, de natuur, de humor, de lust voor het leven, het werd hem van thuis uit meegegeven. Door zijn ziekte bleef hij het buitenbeentje, ‘wat ne rare’ zoals hij zelf zegde. Het vlindernet werd zijn vast attribuut, de natuur was een open boek. Via het Seminarie in Hoogstraten en de Universiteit in Leuven ging de grote wereld open. Marc, intussen Bom voor de vele vrienden, werd vaste klant van het Slot en andere jeugdcafés en engageerde zich in tal van actiecomités, van het Seminarie tot de Wereldwinkel, van kernraketten tot antiracisme.

Maar vooral bekeerde hij zich tot zijn grote liefde, de rockmuziek. Het was de tijd van de punk. Zoals hij ooit zegde, meer dan muziek was punk een gevoel, een houding, een stroom van tomeloze energie. Marc schreef en publiceerde een thesis over de nieuwe muziekscene in Vlaanderen, en ontpopte zich daarna tot een vlijtige rockjournalist en een schier mateloze organisator van optredens. Als redacteur van het muziekmagazine Backstage combineerde hij zijn grote talent voor schrijven en spreken met interviews met muzikanten van allerlei pluimage. Midden de jaren 1980 introduceerden Banana Joe (Marc) en dokter Batida (Luc Vloemans) op de vrije radio Cosmos de Antilliaanse klanken bij het Hoogstraatse publiek. In de Hoogstraatse Maand hield hij jarenlang het jong volkje op de hoogte van wat er plaatselijke gaande was in de onvolprezen rubriek Fusieswing.

De belangrijkste stempel drukte Marc, de Bom, als voorzitter van de Cahier de Brouillon in Hoogstraten en vooral als draaischijf van het drukke muziekpodium aldaar. Dankzij zijn tomeloos enthousiasme en de vele contacten in de rockwe -

Nog meer

Meermarkt deze zomer

ROMMELMARKT Het was droog en dus al heel wat drukker op de Meermarkt van juni. In de zomer, juli en augustus staan de Rommelmarkt op 6 juli en de alom bekende Proefmarkt op 3 augustus op de agenda. Hopelijk met goed weer en dus veel volk en gezelligheid in het dorpscentrum. (ma)

reld werd de Cahier vanaf de opening in 1981 een toonaangevend deel van de muzikale scene in Vlaanderen. Alleen al in de jaren 1980 speelden 180 bands op het Cahier podium. Dankzij de Bom en zijn Cahier-bende konden generaties jongeren in en rond Hoogstraten kennis maken met jong en meer ervaren podiumgeweld en zich zo onderdompelen in de unieke ervaring van live muziek. Zo speelde de Cahier een centrale rol in de ongekende explosie van muzikale creativiteit in die jaren, een uitzonderlijke prestatie ver weg van de gebaande muzikale paden.

Naarmate Marc ouder werd, nam hij meer afstand van de muzikale toneel. Hij vond een professionele plek in het gevangeniswezen. Verre wereldreizen maakten plaats voor exploten aan de biljarttafel. Met zijn oude vrienden uit de Cahier bouwde hij de Palacio de la Salsa uit tot een unieke danstent op de Antilliaanse Feesten. Zolang hij kon, was hij tijdens de lange dagen en nachten aanwezig, hier was immers zijn plaats. In tussentijd vond Marc een nieuwe passie in het project van het Gevangenismuseum in Merksplas. In 2013 werd hij ondervoorzitter en vanaf 2017 voorzitter. Zijn naaste kompaan Karel Govaerts noemde Marc ‘de ideale voorzitter’. Hij had de gave van het woord, maar had ook de praktische ervaring door zijn werk in de gevangenissen van Merksplas en Hoogstraten. Marc hield de pen vast, schreef mee het boeiende museumverhaal en organiseerde mee een reeks van tijdelijke tentoonstellingen. Enthousiast bleef hij vertellen over het nieuwe museumverhaal dat weldra zal worden geschreven in het nieuwe onderkomen van het Gevangenismuseum.

Marc, de Bom, schreef zo op zijn heel eigen manier zijn eigen verhaal. Hoe zwaar het soms ook was, erbij zijn, bij zijn vrienden, dat was wat hij wilde. Hij kreeg dan ook een waardig en soms hilarisch afscheid in crematorium Pontes in Turnhout en daarna in de Cahier in Hoogstraten. De sprekers vertelden het, en de aanwezigen herhaalden het menigmaal, we herinneren ons Marc als een humorist en levensgenieter, een bevlogen spreker en schrijver, een bewuste wereldburger, en zoals zijn zussen en broer benadrukten, een veerkrachtig en moedig man en een warme vriend voor velen.

We nemen afscheid met hun laatste woorden: “Goede reis Marc … met een mopje, een dank je wel en een Tripel op jouw leven.”

(Eric Vanhaute)

Fiere Eerste Communiekanten

PAROCHIE Op Hemelvaartsdag konden de werkgroep ‘Eerste Communie’ en de juffen van het 2de leerjaar het werkjaar afsluiten met een mooie kleurrijke viering. Tijdens de viering die werd voorgegaan door Pater Kenny ontvingen 18 kinderen voor de eerste keer een hostie.

Altijd een feestelijke gelegenheid. Hun namen: Liv Bosman, Paulien Brosens, Annelou Goris, Enora Herrijgers, Jules Jacobs, Dries Jespers, Ella Kustermans, Amélie Laurijssen, Mila Smulders, Louise Stoffels, Elias van Bavel, Lucas Van den Brande, Elise Van Den Bogerd, Vin -

ce Van Den Bogerd, Max Van Der Zwaag, Gaston Van Dun, Lex Van Hasselt, Lucas Verbunt.

Een pluim aan de werkgroep en de leerkrachten voor hun werk bij de voorbereiding van deze mooie viering! (jaf)

Samana vierde de meimaand in Meersel-Dreef

VERENIGING Meimaand is Mariamaand. Samana hield dat in ere en trok met de Meerlese leden naar Meersel-Dreef. In de huifkar van Staf Michielsen vertrokken de deelnemers aan het Raadhuis en reden langs wegen waar velen al lang niet meer waren geweest. De tocht werd er nog interessanter door!

Sommigen kwamen rechtstreeks zelf naar Meersel-Dreef. Daar werd iedereen ontvangen in de “Boerenschuur”, een gezellig zaaltje waar de meeste aanwezigen nooit eerder geweest waren. Om kwart over 2 (mooi op tijd) kwam ook de huifkar eraan, waarna koffie of thee met een lekkere koffiekoek klaar stonden. Doordat het niet zo’n goed weer was, werd na overleg met Pater Kenny besloten om de viering in de kerk te houden en niet aan de grot. Het werd een mooie viering. Er werd een kaars geofferd door de bijna 103-jarige Keeske van de Ouweland en bloemen door Gust van Aelst.

Vervolgens stonden in het lekker verwarmde Boerenschuurzaaltje sandwiches met kaas en hesp te wachten. Toos voegde er nog een dankwoordje aan toe voor de steun met de solidariteitstombola, waarvan de trekking op 13 juni is. De volgende bijeenkomst is de kermisuitstap, dan gaat het met de liftbus naar de Beekse Bergen.

Om half 6 kwam de huifkar weer voorgereden om een uurtje later weer in Meerle te zijn. Jammer misschien dat de viering niet aan de grot kon doorgaan en dat er niet genoeg tijd was om daar even te verpozen, maar aan de reacties van de aanwezigen te horen hebben de deelnemers er toch wel van genoten! (jaf)

KOOR Onlangs werd Karel Pauwels door het Sint-Salvatorkoor gehuldigd bij zijn afscheid van het koor. Achteraf dacht Karel: eigenlijk hebben ze wel iemand vergeten te betrekken in die viering, met name Gust Hendrickx. En dat terwijl die er vanaf het begin bij was. Karel vroeg aan voorzitter Astrid Van Bavel of dat niet kon rechtgezet worden door hem in de bloemetjes te zetten en dat meteen in dit blad te laten vastleggen. Dus ging ondergetekende, samen met Astrid en Karel bij Gust op de koffie voor het huldebetoon dat hij verdient.

Gust komt uit een familie van echte zangers en werd samen met enkele van zijn broers bij de stichting van het koor gevraagd om aan te sluiten. Wat ook gebeurde.

Karel: “Dat was in 1944, onder pastoor Jespers. Het was toen nog uitsluitend een mannenkoor dat de misvieringen vanop het doksaal opluisterde in het Latijn. Slechts hoogst uitzonderlijk, zoals met Kerstmis, werd er een Nederlandstalig lied gezongen.

Gust: “Ik was nog heel jong, 11 jaar. Er waren nog leden van mijn leeftijd. Meester Miel was toen dirigent. Toen die ziek werd, heeft Karel dat overgenomen.”

Karel: “Dat was een mannenkoor hé, vrouwen waren niet welkom toen, dat was allemaal strikt gescheiden. In de jaren 1960 begon dat te veranderen en mochten ook meisjes aansluiten. Eerst bij de toneelgroep, wat later is het Salvatorkoor ook een gemengd koor geworden. Stan Vlaminckx bespeelde toen het orgel, later deed koster Jaak Jansen dat, een heel begaafd muzikant.”

Organist

Het bleef niet bij zingen, want 40 jaar geleden werd Gust organist. “Pastoor Verheyen kwam dat vragen, omdat Jaak ontslag had genomen als koster en organist na meningsverschillen met

de pastoor. Als jong gastje speelde ik harmonica, maakte graag muziek. Soms bezocht ik een muziekbeurs, daar zag ik muzikanten orgel spelen en was daar danig van onder de indruk. In Turnhout heb ik dan orgel leren spelen, heb er acht jaar les gevolgd. Ik deed dat allemaal heel graag, was eraan verslaafd eigenlijk. Gelijk jongeren vandaag aan games…” (lacht)

“Maar ik durfde niet in te gaan op de vraag van pastoor Verheyen, muziek was voor mij een hobby. En kerkmuziek dat waren allemaal heel andere melodieën, een totaal ander soort muziek dan ik gewend was te spelen. Maar hij heeft me overtuigd en geholpen dat aan te leren.”

Karel: “Gust heeft dat heel veel jaren gedaan, tot vijf jaar terug ongeveer. Daarna sporadisch nog een keer, meestal voor een uitvaart.”

Gust: “Ik ben altijd muziek blijven spelen, had thuis een klein orgel. Maar dat heeft het helaas enkele tijd terug begeven. Ik heb nog wel eens uitgekeken naar een ander, tweedehands of zo, maar die zijn toch allemaal wat te duur. En hoelang ga ik het nog kunnen? Een harmonica heb ik nog, maar kan er helaas niet meer op spelen, mijne rug kan het niet meer aan. Maar muziek heeft altijd veel betekend in mijn leven.”

Karel en Astrid: “En Gust heeft heel veel betekend voor het Sint-Salvator koor. Je kon altijd op hem rekenen, hij was er altijd. En dat mag gerust gezegd en geschreven worden. We zijn hem daar heel dankbaar voor!” Gezegd en geschreven? Bij deze dus! (jaf)

jongens liggen op hun rug in het kriebelgras boven hen het blauwe de oudste heeft de benen opgetrokken de armen als steun achter het hoofd de jongste legt zijn ene enkel op zijn andere knie

ze wijzen naar boven ik zie ik zie wat jij niet ziet: een slagroomtaart scheefgezakt drie kippen op een rij daarachter komt een grijze olifant zijn slurf die wijst omhoog

vliegtuigen trekken notenbalken de ouverture van een lange zomer

marleen

DIAMANT IN MEERLE

Louis Jochems en Greta Fockaert

JUBILEUM Op 27 april waren Louis Jochems en Greta Fockaert  60 jaar getrouwd. Dit werd op 1 mei, samen met familie,

kinderen, klein- en achterkleinkinderen gevierd met een gezellig feestje. Een dikke proficiat aan de jubilarissen. (jaf)

Op den dorpel van La Plasa Tropical

JEUGDCLUB De zomer komt er aan, daar rekenen wij op. Ook Den Dorpel doet dat, want ook jaar gaan ze weer knallen met hun festival La Plasa Tropical.

Sporten

Op zaterdag 26 juli staat een spannend en sportief volleybaltornooi gepland. Je bent welkom vanaf 14 uur, de 6-tegen-6 wedstrijdjes starten om 14.30 uur. En er staan natuurlijk geweldige prijzen te wachten voor de winnaars! Inschrijven voor de wedstrijd kan via de link op Fa -

cebook. Het inschrijvingsgeld bedraagt €10 per ploeg en kan worden overgeschreven op rekeningnummer BE18 7310 0295 7865. Vergeet niet je ploegnaam te vermelden in de vrije mededeling. Of je kunt je inschrijving samen met het geld in de brievenbus doen op het adres Meerledorp 23 F. De uiterste inschrijfdatum is 19 juli. Je inschrijving is pas definitief na ontvangst van de betaling.

Voor de kinderen is er animatie en kindergrime voorzien, zodat ook zij een fantastische dag kunnen beleven!

Smullen

Na het sporten is er de gezellige barbecue. Het barbecue buffet à volonté staat voor je klaar vanaf 19 tot ongeveer 20.30 uur op het gemeenteplein in Meerle bij Jeugdhuis Den Dorpel. Schrijf je in via de link op Facebook. De uiterste inschrijfdatum is 19 juli. De mee-eten formule kost € 20 per volwassene en €15 per kind (t/m 12 jaar). Bedrag over te maken worden op rekeningnummer BE18 7310 0295 7865. Vergeet niet je naam te vermelden in de vrije mededeling. Of stop je inschrijving samen met het geld in de brievenbus op het adres Meerledorp 23 F. Je inschrijving is pas definitief na ontvangst van de betaling.

Muziek

Op een zomers festival horen natuurlijk ook muziek en dans. En laat dit onderdeel nu nog in het ongewisse zijn. De line-up was op het ogenblik van het maken van dit artikel immers nog niet bekend. Van de vorige edities weten we dat een en ander beslist nog helemaal in orde komt. Volg de berichtgeving hierover op de Facebookpagina van La Plasa Tropical of Den Dorpel.

Zo, als de weerman tegen dan geen zomer brengt, Den Dorpel alvast wel! (jaf)

U10 van KFC Meerle trainen op verplaatsing

JEUGDVOETBAL Zo heel veel volk kom je door de band niet tegen als je op een lenteavond de hond even uitlaat in onze wijk, hoogstens een buur die hetzelfde doet. Het speeltuintje ligt er dan meestal verlaten bij, morgenvroeg is het immers school- of werkdag. Maar onverwacht zijn daar een achttal jongens en hun begeleiders Niels en Jan bezig met wat – zelfs voor een leek als ik duidelijk is - een voetbaltraining.

Blijkt dat het gras op het oefenveld van KFC Meerle net ingezaaid is en dus enkele weken liever niet betreden wordt. Voor deze leeftijdscategorie is het speelpleintje in de Dalwijk een prima alternatief. Het grasveld is wat hobbeliger dan het eigen veld, maar dat doet zo te zien niets af aan het spelplezier. Leuk toch wat er allemaal kan in ons dorp! (jaf)

Viergeslacht in Meerle

VIERGESLACHT Op 27 maart werd Gus Jochems geboren, zoontje van Steff Jochems en Lies Dehouwer. Samen met papa Steff (Beerse), voke Marc (Merksplas) en bompa Louis (Meerle ) zorgde hij voor een viergeslacht bij de familie Jochems. We wensen Gus en zijn familie veel geluk toe… (jaf)

Terug van weggeweest

GEVELBORD Op 23 juli 2020, een warme zomerdag, werd een plakkaat ingehuldigd door toenmalige burgermeester Marc Van Aperen en BV Tom Waes. Op het bord een welkomtekst op het meest noordelijke punt van België. Maar het plakkaat verdween redelijk snel om ongekende redenen. Gelukkig, na enkele mysterieuze verdwenen jaren, is het nu terug van weggeweest en deze maal definitief aan de huisgevel bevestigd, aan de grens op Heieinde, ter hoogte van grenspaal n° 219. (JJ)

Maaibeheer en de grote pimpernel

NATUURBEHOUD De bermen naast het fietspad langs de Mark worden al vele jaren ecologisch gemaaid, dat betekent het afstemmen van het maaimoment op de lokale omstandigheden (bodem en waterhuishouding) en de aanwezige of potentiële natuurwaarde.

Langs de Mark groeien immers bijzondere planten, met in het bijzonder de grote pimpernel, die nog maar op een paar plaatsen in Vlaanderen voorkomt, dus zeer zeldzaam en kwetsbaar. Deze plant is trouwens ook de waardplant van het Pimpernelblauwtje, een vlindertje dat is uitgestorven in Vlaanderen mogelijk door herintroductie terug zou kunnen voorkomen langs de Mark.

Dit is voor Natuurwerk reden genoeg om deze waardevolle soort te beschermen door een aangepast maaibeheer vanaf 15 mei, de grote pimpernel krijgt zo de kans om na de eerste maaibeurt tot bloei en zaad te komen. Een infoblad werd op verschillende plaatsen opgehangen om passanten te informeren over dit maaibeheer. En, zo weet de pragmaticus in mij, een bijkomend voordeel in natura is dat je schoenen en broek niet nat worden van overhangend gras. Dit geheel terzijde, hoor. (JJ)

Kermis in het dorp

KERMIS Er zijn nog zekerheden in het dorpsleven. Zoals de kermis, die dit jaar wordt geopend op zaterdag 12 juli met de kinderspelen in de Sint-Annastraat. Tussen 13 uur en 15.30 uur kunnen alle Dreefse kinderen hieraan deelnemen om er verschillende prijzen te winnen. De jongste kinderen onder 10 jaar behoren wel onder begeleiding van een ouder te zijn.

Na de kinderspelen zet de fanfare Voor Eer en Deugd om 16 uur de kermis in met klank en drank. Om 17.30 uur is er de kermisviering in de Sint-Luciakapel op Meersel.

Het pop-up kermisterras is op zondagnamiddag 13 juli om 13 uur geopend ter hoogte van de foor, met muzikale omkadering van de band Kompakt.

De kermisspelen tussen de vijf gebuurten Meersel, Dreef-Midden, Heieinde, Geiteneinde en Moleneinde vinden plaats op maandagnamiddag 14 juli, met de komische thema-voorstellingen van de respectievelijke gebuurten, en aansluitend ‘Dreef Feest’ met DJ Gijs en de live-band Drievoud.

Op dinsdagnamiddag 15 juli zijn er de ludieke straatspelen, met start om 12.30 uur bij de Zevenster, met o.a. stoelendans, zakspringen en paaldansen, gevolgd door planklopen richting het centrum, waar bar Alpen Alm een terras met bar zal voorzien.

Ook oud-Dreveniers mogen overigens met hun oude gebuurte deelnemen aan deze kermisspelen, toch altijd weer een blij weerzien van bekende gezichten. (JJ)

Dreef-Midden houdt barbecue

BUURTWERKING

Het kermiscomité van gebuurte

Dreef-Midden houdt op vrijdag 4 juli haar barbecue voor alle inwoners en ook voor oud-inwoners van het gebuurte. Aanvang 18.30 uur bij café Den Bud. Inschrijving ter plaatse kan nog. mits contante betaling; maar voor-inschrijven is nog beter bij Dirk Hermans gsm +32 475 75 26 82 of email hermani@ telenet.be. De kosten van de barbecue, met inbegrip van twee consumpties, bedragen 25 euro per persoon. (JJ)

Meersel is een van de vijf deelnemende gebuurtes.

Planklopen tijdens de kermisspelen.

KLJ trok met de huifkar naar de Mosten

‘Sancto’ loste de verwachting meer dan in

JUBILEUM Ter gelegenheid van het 130-jarig bestaan van de Lourdesgrot, bracht Theater Tol op zaterdagavond 7 juni een onvergetelijk optreden vol muziek, zang en dans. Ondanks de toch wat gure omstandigheden overdag, bleef het ’s avonds droog en windstil, zodat het talrijk opgekomen publiek kon genieten van dit jubileumfeest. De paraplu’s bleven gesloten.

Vanaf 20.30 uur kon men rustig het park in lopen, waarna omstreeks 21 uur een troubadour tussen de mensen rondliep en zoete liederen ten gehore bracht. Aanvullend een ‘Ave Maria’ compositie om in de stemming te komen voor het optreden van Theator Tol. Er moest namelijk gewacht worden op de invallende duisternis om vanaf 22 uur volop te genieten van het muzikaal en visueel hoogstaand

JEUGDVERENIGING Op zaterdag 3 mei trok de voltallige KLJ er op uit naar de Mosten. En dat deden ze in stijl: met een echte huifkar. Onderweg was het al dolle pret, met veel gelach en gezang. Tijdens dit dagje uit genoten de kinderen van waterpret, zandkastelen bouwen en natuurlijk ook van elkaars gezelschap. Moe maar voldaan ging de terugreis weer met de huifkar naar huis, heet dat dan.

KLJ Meersel-Dreef telt momenteel 56 enthousiaste leden, verdeeld over drie leeftijdsgroepen: 21 leden bij de -9 jarigen, 22 leden bij de -12 jarigen en 13 leden bij de +12 jarigen. Voor al deze groepen organiseert de leiding doorheen het jaar leuke en gevarieerde activiteiten, van ravotten of laserschieten in ons eigen speelbos tot spelletjes in het dorp.

KLJ Meersel-Dreef is meer dan een jeugdvereniging, het is een plek waar vriendschappen groeien, waar kinderen zichzelf kunnen zijn en waar elke activiteit een klein avontuur wordt. Heb jij ook zin in spel, plezier en avontuur? Kom gerust eens een kijkje nemen! (JJ)

spektakel ‘Sancto’, afgesloten met een klein vuurwerk.

Het publiek kon de voorstelling duidelijk appreciëren, getuige daarvan het lange en warme applaus. En de herinnering aan dit evenement blijft beslist nog wel even bij. (JJ)

Jaarlijkse Pater Piodag

MARIAPARK Op donderdag 21 augustus heeft de Pater Piodag bij de Paters Kapucijnen, Dreef 38, plaats. Dat gebeurt met als thema ‘Allerhoogste, Almachtige, Wij loven U in de schepping, in de verzoening, in de lichamelijke dood’.

Om 10 uur is er de aankomst en verwelkoming van de bedevaarders, gevolgd om 10.30 uur door een eucharistieviering met voorganger Pater Boni Van Looveren en homilie van Pater Klaas Blijlevens.

Om 12 uur is er een uitgebreide broodmaaltijd.

In de namiddag is er gelegenheid tot een wandeling in het Mariapark en/of een bezoek in de religiewinkel in de Zevenster. Er zijn originele, unieke en uitzonderlijke aandenkens, dankzij de kunstvolle inbreng van medebroeder kapucijn Pater Jo. Verder is er o.a. ook een film over het leven van Pater Pio, biechtgelegenheid, bezoek aan het Franciscaans Belevingscentrum en de gelegenheid om kennis te maken met andere bezoekers.

Even later om 14 uur is er de vrijblijvende keuze uit een geleide kruisweg in het park, een geleide rozenkrans of een stil gebed bij de grot. Om 15 uur is er bij de grot de afscheidsviering met processie naar het beeld van P. Pio met bloemenhulde en verering van de relikwie.

Ten slotte om 16 uur nog een appelflap, met koffie of thee. De deelname aan de broodmaaltijd en de appelflap kost 15 euro, ter plaatse contant te betalen. (JJ)

Wielerclub Papillon 420 km over berg en dal

WIELERTOERISME Zot zijn doet geen zeer. Maar in het geval van WTC Papillon uit Minderhout (Hoogstraten) was dat toch anders. Een twintigtal mannen en vrouwen van de wielerclub hebben een tocht van zo’n 420 kilometer dwars door België afgelegd. ”Veel genoten én ook afgezien, maar we hebben het gehaald, mede dankzij de goeie groepssfeer”,

klonk het na afloop.

De Trans-België is een mythische uitdaging onder de mountainbikers. Het is een route die loopt van het meest noordelijke punt van ons land (Meersel-Dreef) naar de meest zuidelijke plaats (Torgny, bij Virton). Een twintigtal leden van WTC Papillon gingen tijdens het pinksterweekend

de uitdaging aan: een tocht van meer dan 400 kilometer door de bossen richting het zuiden.

”Track is track, dat was ons motto. Dat betekende dat we op sommige stukken wel te voet door de netels of struiken moesten zoeken naar de juiste route, of te voet een helling opkruipen met de fiets omdat

omhoogrijden niet mogelijk was”, klinkt het. ”Vermoeiend, maar we hebben ook wel enorm genoten. Je zag gaandeweg telkens het landschap veranderen: van de Kempen naar het Hageland, dan de Maas over en dieper de Ardennen in. Fantastisch.”

”Jos, de broer van een van de fietsers, volgde met de bus en gaf telkens eten en drinken bij de bevoorrading. Onder-

weg zorgden de fietsers ook goed voor elkaar. Als iemand het lastig kreeg, dan stopten we even of gaf een sterke fietser een duwtje zodat iedereen toch boven geraakte. De groepssfeer was heel belangrijk.”

”We zijn er ook slimmer van geworden. Onze voorzitter gaf geregeld uitleg over de natuur. Eén keer twijfelde hij toch een beetje over wat er aan het groeien was en

zijn we gestopt om te checken. Het bleek vlas te zijn. Onze gids had gelijk.”

Op pinkstermaandag bereikten de fietsers het eindpunt in de vorm van een grenspaal die wat verscholen tussen het groen staat in Torgny, vlak bij Virton. ”Een eervolle vermelding voor de twee vrouwen die hebben meegereden en de finish hebben gehaald: Linsay en Vicky, twee supersterke meiden met karakter.” (YP)

FIETSEN ZOEKTOCHT Raak Minderhout pakt bij het begin van de zomervakantie meteen uit met een trio-activiteit die jong en oud in het zadel wil krijgen. Er is een fietsvierdaagse met afstanden van 30 km per avond; een fietszoektocht van 9 km voor de jongsten; de 250 km van Minderhout voor de meer geoefende liefhebbers. Telkens vertrek en aankomst aan parochiezaal ’t Markenhof.

Fietsvierdaagse en kinderzoektocht

Op 2, 3, 4 en 5 juli is er de fietsvierdaagse met telkens een afstand van 25 à 30 km. Vertrek tussen 18.30 en 19.30 uur (op zaterdag vanaf 18 uur). Er is een drankje voor het vertrek voorzien, even -

Raak fietst met iedereen de zomer in Wortel Kermis in en om het Slot

als een versnapering na aankomst. Voor wie minstens twee dagen meefietst, is er een prijs. Verder ook een aanwezigheidstombola voor deelnemers van drie of vier avonden. Deelname kost voor Raak-leden € 2,5 / avond of € 8 voor de vierdaagse; voor niet-leden is dat € 3 en € 10.

De kinderen tot 12 jaar krijgen een zoektocht van ongeveer 9 km onder de wielen. Ook zij vertrekken tussen 18.30 en 19.30 u. Deelnameprijs: gratis voor Raak-leden, niet-leden € 2 / avond en € 5 / vier avonden.

Wielervierdaagse

Diezelfde dagen loopt de 250 km van

KERMIS Sinds de heropening in september 2024 van Het (vernieuwde) Slot passeerden al tal van feestjes en activiteiten de revue. Met de zomer in het vizier begint het aftellen naar het jaarlijkse hoogtepunt: Wortel Kermis!

Op 11, 12, 13 en 14 juli tovert Het Slot De Boomkes om tot een gezellig minifestival voor dagen vol feest, muziek, plezier, vriendschap en pintjes. Nu het jeugdhuis terug open is, zijn ook de legendarische afterparty’s weer van de partij. Hoogtijd om de line-up uit de doeken te doen dus.

De eerste optredens starten telkens omstreeks 21 uur, maar je bent zeker eerder welkom om gezellig na te praten over de vorige avond of nacht. Inkom is zoals altijd gratis.

Het muziekprogramma

Vrijdag 11 juli vanaf 21 uur

DJ SEKKES zwaaide dit jaar na vele jaren dienst af als bestuurslid van het jeugdhuis, maar voor Wortel Kermis kruipt Senne graag nog eens achter de draaitafel om de spits af te bijten.

DJ HIKANT vind je terug op tal van fuiven en vatjes in de regio. Ook in ’t Slot draaide hij al regelmatig. Sinds enige tijd verruilde Niels woonplaats Zondereigen voor Wortel en de hoogste tijd om dus ook eens op het WK-podium te staan.

DOUBLE-U is inmiddels al een vaste waarde op Wortel Kermis en keert in 2025 dus gewoon terug met een set vol dansbare

Minderhout. Op 2, 3, 4 en 5 juli is er telkens een tocht van ongeveer 60 km per dag. Ook voor deze deelnemers is het vertrek tussen 18.30 en 19.30 u. met een drankje voor vertrek en versnapering na aankomst. Daarbij de mogelijkheid om een graveltocht te doen. De QR code met gps kan je downloaden.

Deelnameprijzen zoals hierboven. Er is een prijs voor iedereen die twee of meer dagen deelneemt, en een tombola voor wie dat drie of vier keer deed.

Meer info: Ronni Leemans – 03 314 21 81 en op de website van Raak Minderhout. (red)

De Kreunaers brengen op maandagavond een set met covers van de legendarische Lierse band.

mash-ups en bootlegs. Allround madness…

RUBENSKI is de afsluiter. Deze knappe kop uit Minderhout geeft

eerst het beste van zichzelf op het buitenpodium, om daarna ook de afterparty van de nodige deuntjes te voorzien.

Zaterdag 12 juli vanaf 21 uur AMENCE trapt zaterdag het feest op gang. Vijf jonge gasten uit de Noorderkempen brengen stevige rock met power, passie en een frontvrouw met een stem die binnenkomt. Een opener om niet te missen!

TIEN TON VUIST deed in 2022 al het WK-podium daveren. Deze rockband uit Oudenaarde brengt scherpe riffs en rechttoe-rechtaan knallers met rauwe energie, vuile gitaren en meebrulrefreinen. Hun single ”Antisocial” laat horen dat ze geen compromissen sluiten.

TAUW komt uit Weelde en zette al menige dansvloer in vuur en vlam. Hij stond al op Sunrise Festival, Qmusic, Arendonk Zingt & Swingt, Beachweekend... Na twee bands is hij de eerste DJ op zaterdag.

DJ WOUT is bekend van Sylver (”Turn the Tide”) en een vaste waarde in de Belgische clubscene. Hij begon in 1995 en stond inmiddels al op tal van podia wereldwijd.

KARAKALS is sinds hun start in 2017 een vaste waarde op Wortel Kermis. Met referenties als Sunset Festival, Sunrise Festival en MNM zorgen ze voor een ongelo -

felijk dansbare set vol sfeer en ambiance.

DJ ROKO zorgt voor de afterparty.

Zondag 13 juli vanaf 21 uur

G.U.S.T heeft als motto: hoe vettiger, hoe prettiger. Uitdagend gebrul en rammende gitaren dus voor deze driekoppige

G.U.S.T (op z’n Engels, maar Gust voor de vrienden) die hier al eerder op het podium stond.

UNCLE PHIL groeide in minder dan vier jaar tijd uit tot een vaste waarde in de Belgische coverbandscene. Ze brengen een energieke mix van klassieke dancetracks, hedendaagse hits, meezingers, scheurende gitaren en een gezonde dosis humor.

DJ PHIL sluit de dag af., net zoals vorig jaar. Hij brengt muziek voor ieder wat wils, omdat het kan, omdat het Wortel Kermis is. Een succesformule die je vast herkent van Café De Vrijheid, waar hij bijna wekelijks draait. Phil doet ook de afterparty.

Maandag 14 juli vanaf 21 uur SZECHUAN opent het kermispodium. De band is geïnspireerd door de Red Hot Chili Peppers en wil daar nog wat spice aan toevoegen… Bandleden Pieter, Stijn en Dries zijn voor sommigen wellicht bekende gezichten.

DE KREUNAERS zijn de tributeband van De Kreuners. Opgericht in 2017 brengen deze doorwinterde muzikanten uit Lier en omstreken een energieke ode aan de legendarische band.

DJ JENZ mag WK25 afsluiten. Als welgekende allrounder nam hij al enkele jaren de afterparty op maandag voor zijn rekening.

En nog meer Kermis aan De Guld

KERMIS Zoals elk jaar voorziet het team van De Guld recht over de kerk op Poeleinde ook dit jaar gezellige terrasanimatie.

Zowel op zondag- 13 als maandagnamiddag 14 juli zorgen ze voor live muziek, met als hoofdact niemand minder dan Davy Valerio. Deze Italiaanse Limburger bewees vorig jaar al dat hij iedereen uit zijn terrasstoel weet te krijgen. Dansen gegarandeerd!

Daarnaast zorgt Rik Ouwerkerk ook voor de inwendige mens met zijn nieuwe food -

sluit de avond af op zaterdag.

En dan is er ook nog…

Zondag 13 juli vanaf 14 uur

Ook dit jaar weer een gezellige BENGELTJESKERMIS in De Boomkes! Om 14 uur gaat de kermistoog open op het terras. Ideaal om na een wandeling over de foor even te gaan zitten en te genieten van een fris pintje, speciaalbier, wijn of iets anders.

Voor de kinderen toont Clown Poofie rond 15 uur wat zijn glitterdoos allemaal in petto heeft Er is ook kindergrime.

Maandag 14 juli vanaf 14 uur

De organisatie van de volksspelen wordt dit jaar toevertrouwd aan de vrienden van KLJ Wortel. Ze nemen de succesformule van 2023 en 2024 mee over en verzorgen een reeks spelen op verschillende locaties. (jom)

truck: Ricky’s Burgers, met een knipoog naar de Amerikaanse klassiekers. (jom) Alle

Davy Valerio, live op zondag- en maandagnamiddag aan De Guld

www.het-slot.be

Worteldorp

WONEN Een lezer attendeerde er ons op dat er mogelijk enkele foute gegevens of namen stonden in de Straat van de Maand (Worteldorp) in onze vorige editie. Door omstandigheden buiten onze wil konden we deze informatie niet verifiëren. Hoe dan ook, onze excuses indien wij foutieve gegevens zouden hebben vermeld. (red)

Geen dorpsmoment, wel Europese subsidies voor Wortel2030

PARTICIPATIE De voorbije 4 jaar werd er eind juni telkens een druk bezocht dorpsmoment georganiseerd. In de boomkes, bij een pint of frisdrank, konden Wortelaren zich informeren over op stapel staande projecten in het dorp. Heel verschillende onderwerpen kwamen aan bod, zoals de heraanleg van de boomkes, de aankoop van ’t Slot, Tuinstraten, de ruilverkaveling, Fietsstraten en zelfs de geheimzinnige danksteentjes die in 2022 plots opdoken. Het was extra boeiend omdat de projecten vaak nog niet klaar waren en iedereen zijn of haar mening kon geven. De stad was steeds aanwezig met een luisterend en lerend oor.

Dit jaar besloten Wortel2030, Dorpsraad Wortel, ’t Slot en KLJ geen dorpsmoment te organiseren. Door het verkiezingsjaar en de opbouw van een nieuw meerjarenplan (dat eind 2025 klaar zal zijn) werden projecten zoals de heraanleg van de boomkes nog niet helemaal afgewerkt. En voor nieuwe projecten is het dus nog even wachten wat het concreet zal worden. De werking van Wortel2030 en Dorpsraad Wortel staat hierdoor ook op een laag pitje, want de kracht van hun werkingen zit in een goede samenwerking met het stadsbestuur. De wijze van participeren is het bestuur momenteel immers ook nog aan het uitklaren.

Dorpse Woonlandschappen

Een ‘laag pitje’ wil nog niet zeggen dat er niets gebeurt. Integendeel. Wortel2030 heeft samen met straffe partners een Europees subsidieproject binnengehaald onder de titel ‘Dorpse Woonlandschappen’. Die partners zijn de stad Hoogstraten, de provincie Antwerpen,

AR-TUR – platform voor architectuur en ruimte, KULeuven en Regionaal Landschap de Voorkempen.

Leader is een Europees subsidieprogramma dat specifiek gericht is op het ondersteunen van innovatieve en duurzame projecten in plattelandsgebieden. Door die ondersteuning wil het pro -

gramma de leefbaarheid, economie en sociale samenhang in landelijke regio’s versterken.

Het goedgekeurde project wil de rol van de bebouwde en niet bebouwde ruimte in onze dorpen op het vlak van klimaatadaptatie, biodiversiteit, gezondheid en sociale cohesie onderzoeken. Het doel is om publieke en private initiatiefnemers praktische handvatten aan te reiken om die uitdagingen concreet vorm te geven. Het resultaat moet een ‘Toolbox’ worden, met een boek, website, workshops, inspiratiesessies e.d.

Testlocatie

De Oude Weg in Wortel is hierbij de testlocatie, en nog meer specifiek de gronden waarop de familie Fransen woont. Het gaat over een geheel van 12 aaneengesloten gronden naast de boerderij. De

boerderij is de start en het hart van de familie Fransen-Verschueren. Toen de landbouwactiviteiten werden stopgezet gingen de verkavelde gronden rondom de boerderij naar de kinderen die er bleven wonen. Enkele neven en nichten hebben er ondertussen ook gebouwd, waardoor er een vrij unieke samenhang is ontstaan. De bouwstijl, de grote voortuinen, het vele groen, de rustige straat en het hoogteverschil (door de vallei van de Mark) zorgen mee voor een heel aparte omgeving.

Via workshops, familiebijeenkomsten, het uitnodigen van experts en verkenningen van de omgeving worden stap voor stap alle mogelijkheden, kansen en bedreigingen samengebracht. Drie scenario’s worden momenteel onderzocht, het ene al complexer dan het andere: kan er vertrokken worden van een waardenkader, van een masterplan of

Mooie fototentoonstelling in Het Slot / Stal 28

TENTOONSTELLING Vorig jaar moest Fotogroep Het Slot noodgedwongen uitwijken naar de oude pastorij in Wortel (al was dat ook een erg leuke locatie). De verbouwingswerken aan ’t Slot waren immers in volle gang. Dit jaar was het even zoeken naar de juiste schikking in de nieuwe lokalen van Stal 28, de nieuwe naam van de gezamenlijke lokalen van Het Slot én de KLJ. Maar het oogde alleszins prachtig.

De tentoonstelling werd druk bezocht tijdens het Pinksterweekend en vooral ook de aansluiting met de mooie ruime tuin van Stal 28 is een gezellig pluspunt. De achterliggende ruimte oogt voorlopig nog wat kaal en zou zeker heel wat meer serieuze bomen en struiken kunnen gebruiken. Erg veel groenschaduw is er nu niet te vinden. Misschien alvast een flinke portie stevige lindes aanplanten om meteen aan te sluiten bij de stijl van de Boomkes? (jom)

Ook de tuin kon, dankzij het mooie weer op Pinkstermaandag, druk gebruikt worden. (foto Ludo van Deun)

van een verregaand gedeeld beheer? En hoe kan je dan tot resultaten komen? Wat is het beste voor het landschap? Voor de eigenaars? Voor de gemeenschap? Wat mag er van de wetgeving? En hoe moet dat dan financieel?

De familie zet haar schouders mee onder dit project, vanuit haar liefde voor de straat en met de hoop dat er ook iets blijvends kan uitkomen om deze straat haar bijzondere karakter te laten behouden. Maar ze beseft ook dat dit niet evident is. In september verblijven een 10-tal jonge architecten een week lang in Wortel. Ze zullen slapen bij de familie en werken in de parochiezaal ’t Trefpunt aan concrete plannen voor die complexe vraagstukken. Het project ‘Dorpse landschappen’ is goedgekeurd voor twee jaar, verwacht wordt dat halfweg 2026 de eindresultaten bekend gemaakt zullen worden. (DV)

De mooie ruimtes in Stal 28 ogen fris en modern en geven een echte galerij-indruk. (foto Ludo van Deun)

Moederdagontbijt van Ferm

VERENIGING Vrijdag 15 augustus heeft het jaarlijkse moederdagontbijt van Ferm Wortel plaats in parochiezaal ‘t Trefpunt. Om 8.30 uur of 10 uur kan je er gezellig ontbijten samen met je familie en/ of vrienden. De Ferm dames verzorgen een lekker ontbijt met lokale producten. Elke inschrijver wordt bovendien verwend met een bakje Hoogstraatse aardbeien. De kostprijs blijft ongewijzigd: 15 euro voor volwassenen, 7 euro voor kinderen van 3 tot 12 jaar, gratis onder de 3 jaar. Wel tijdig inschrijven: de uiterste datum is 1 augustus. Meer info op de sociale media van Ferm Wortel. (red)

Landlopersjogging steunt dit jaar KVNA Wortel

JOGGING Op vrijdag 29 augustus vindt de 23ste editie van de Landlopersjogging plaats in de groene omgeving van Wortel Kolonie. Deze jaarlijkse loopwedstrijd is uitgegroeid tot een vaste waarde in de regio en biedt zowel geoefende lopers als recreanten een sportieve uitdaging in een mooie setting.

De deelnemers kunnen kiezen uit vier afstanden: 3 km, 6 km, 9 km en 10 Engelse mijlen (16 km). Voor de jongste lopertjes is er zoals steeds de Kidsrun, met aangepaste afstanden van 250 meter, 500 meter en 1 kilometer. De kinderen starten om 18.40 uur, de andere lopers vertrekken vanaf 19 uur.

Nieuw dit jaar is dat deelnemers zich vooraf online kunnen inschrijven via de website. Wie dat liever niet doet, kan zich ook op de dag zelf nog registreren in zaal ’t Trefpunt (Poeleinde 1, Wortel), vanaf 17 uur tot ten laatste 15 minuten voor de start.

Meer informatie en het inschrijvingsformulier zijn te vinden op www.landlopersjogging.be.

Nieuw dak

De Landlopersjogging is niet alleen een sportief evenement, maar ook een steun in de rug voor Wortelse verenigingen. Vorig jaar bracht de jogging meer dan 5000 euro op voor de vzw Stal 28, dankzij 419 enthousiaste deelnemers. Dit jaar gaat de opbrengst integraal naar voetbalclub KVNA Wortel.

De club zal het geld gebruiken voor de volledige vernieuwing van het dak van de kantine. Het huidige, schuine dak werd eind jaren 1970 gelegd bovenop het oorspronkelijke platte dak. Het dak is echter niet meer waterdicht. Bij slagregen lekt er zelfs water op de toog. Met de hulp van een Wortelse schrijnwerker en vele helpende handen van vrijwilligers hoopt men dit jaar de klus nog te klaren… (SK)

Nestschommel voor De Slinger

JEUGDBEWEGING De Slinger is sinds kort een nestschommel rijker. De financiering ervan gebeurde onder meer met de opbrengst van de fietsdag die wielertoeristenclub Victoria uit Meer vorig jaar op 22 september organiseerde. De nestschommel werd op 16 mei geplaatst bij het lokaal van de Slinger. Een welgekomen aanvulling bij het aanbod dat de jeugdbeweging de kinderen en jongeren met een beperking vanaf 3 jaar kan bieden. Met dank aan de wielertoeristen van WTC Victoria. (rob)

Sportnieuws: Rob Brosens - Alfred Oststraat 3, 2320 Hoogstraten, 0478 59 58 18 - sport@demaand.be

Mooi BK levert een derde plaats op voor Frauke Bruylandts

WIELRENNEN De Hoogstraatse Spurters en Bicycle Club Hoogstraten sloegen op zondag 1 juni opnieuw de handen ineen met de Stad Hoogstraten voor de organisatie van een Belgisch Kampioenschap wegwielrennen, deze keer voor junioren. De organisatoren waren uitermate verheugd toen de lokale Frauke Bruylandts uit Hoogstraten een welverdiende derde plaats behaalde en zo mee het podium haalde.

Na de succesvolle edities voor aspiranten in 2021 en nieuwelingen in 2023, was dit kampioenschap voor junioren een stapje hoger. De ervaring van de voorgaande jaren betaalde zich uit: het evenement trok opnieuw een indrukwekkend aantal toeschouwers en de koerssfeer was uitstekend. Renners, genodigden en publiek genoten volop van twee prachtige wedstrijden.

Organisatie

Kristof Van Gestel (De Hoogstraatse Spurters): “De wedstrijd voor meisjes eindigde ook dit jaar op een massasprint na verschillende schermutselingen onderweg. Met een derde plaats van Frauke Bruylandts stond er een Hoogstraatse op het podium. Het is als organisatie altijd fijn om een stadsgenoot de bloemen, aardbeien, pralines en tomaatjes van onze partners te mogen overhandigen.

Bij de jongens was het een spannende en snelle wedstrijd waar vanaf het begin de gashendel werd opengedraaid en waar de wind het peloton meermaals in waaiers trok. Er was een lange ontsnapping van 10 renners die in de laatste ronde werden ingerekend zodat ook de jongenswedstrijd op een massasprint eindigde. Mathias De Keersmaeker, van de jeugdploeg van Remco Evenepoel, trok aan het langste eind en mocht de tricolore trui aantrekken.

We kunnen opnieuw terugblikken op een zeer geslaagde editie en we hopen dat Hoogstraten zich in de toekomst als wielerstad voor meerdere BK’s wil engageren.”

Frauke

Frauke Bruylandts komt uit een echte wielerfamilie. Ze is de dochter van voormalig profwielrenner Dave Bruylandts. Haar moeder, Femke Melis, koerst eveneens. Sportieve genen dus. Frauke begon echter pas twee jaar geleden met koersen, voordien stak ze haar energie in dansen. Ze rijdt voor Baloise Minimax WB Ladies Juniors (2025). In 2024 reed ze voor WAC Team Hoboken.

Frauke: “Ik was verschrikkelijk teleurgesteld omdat we niet weg raakten. Zelf heb ik enkele keren geprobeerd om weg te rijden, maar het gaatje werd nooit groot en telkens viel het volledig stil. Dus draaide het uit op een sprint. Eigenlijk ben ik niet zo goed in een spurt. Alleen wist ik dat ik niet te vroeg mocht aangaan, omdat het op de Vrijheid een hele lange rechte lijn richting de aankomst was. Het risico om met ons gelimiteerd verzet stil te vallen in het zicht van de streep leek me heel groot.” Maar uiteindelijk kon ze dus toch beslag leggen op een mooie derde plek! (rob)

425 deelnemers op de Meetria Triatlon

TRIATLON De 17de editie van de Meetria triatlon op 1 juni was een daverend succes met maar liefst 425 deelnemers. Zowel topsporters op de kwartafstand als een groot aantal enthousiaste deelnemers uit Hoogstraten stonden aan de start. De resultaten van de lokale deelnemers zijn onderaan dit artikel te vinden.

De 1/8 triatlon had een extra lading: het was een plaatsingswedstrijd voor zowel het Europees als het Wereldkampioenschap triatlon over die afstand, wat zorgde voor extra spanning en competitie.

Dankzij de inzet van veel vrijwilligers en de medewerking van de stad Hoogstraten kende de organisatie een prima verloop. De populariteit van de triatlon was zo groot dat de inschrijvingen een maand van tevoren moesten worden stopgezet wegens volzet.

Een onverwachte uitdaging was de verplaatsing van de wisselzone. Het reguliere parkeerterrein van de Mosten kon niet worden gebruikt doordat het bewerkt en ingezaaid was, en er door de aanhoudende droogte te weinig gras op stond. Deze hindernis werd echter met succes overwonnen door de flexibiliteit van de organisatie.

Toppers

Heel wat toppers waren aanwezig bij de ¼ afstand. Filip Van Craenenbroeck van Trinity, die de Meetria triatlon gebruikte als voorbereiding op het EK triatlon (waar hij een podiumplaats ambieert in zijn leeftijdscategorie 30-35 jaar), moest zich tevreden stellen met de tweede plaats. Hij kwam als eerste over de meet, maar zag de overwinning enkele minuten later alsnog naar Ben De Wolf gaan. De Wolf, die deelnam in de categorie 40+, was drie minuten later gestart en noteerde uiteindelijk de snelste eindtijd.

Goede doel

Meetria zoekt elk jaar naar een goed doel uit de buurt. Dankzij de steun van sponsors, vrijwilligers, eigen leden, goed bestuur, … is de eindbalans van de wedstrijd elk jaar opnieuw positief. Zo kan Meetria een mooi steuntje in de rug geven aan Huize Walden. Dit is een kwalitatieve zorgaanbieder voor personen met een zorgvraag. Om de leefomgeving en het zorgaanbod

van de cliënten te optimaliseren en te blijven garanderen, zijn er vele projecten: een activiteitencentrum, aangepaste wastafels, bedden en vervoer, … Iets waar Meetria graag aan heeft bijgedragen. (rob)

De uitslagen (met de Hoogstraatse triatleten) 1/8 Man

1. Vincent Janssens 1:06:40

2. Wout Joosen 1:07:23 Meer

3. Joran Dedapper 1:07:54

8. Warre Vermonden 1:10:59 Meer

37 Axl Hillen 1:20:20 Minderhout

39 Ruud Sprangers 1:21:10 Meer

42. Gerd Martens 1:22:12 Hoogstraten

47. Frank Buytaert 1:24:26 Wortel

57. Luc Koyen 1:27:26 Hoogstraten

71. Peter Van Geit 1:31:57 Hoogstraten

95. Stefan Venken 1:41:12 Hoogstraten

1/8 Vrouw

60 Carla Van Aert 1:27:48 Meer

70 Lisse Ceulemans 1:31:49 Wortel

79 Mies Kustermans 1:36:42 Hoogstraten

97 Lenthe Goetschalckx 1:45:18 Meer

1/8 Trio

1. Danny Meyvis / Tijl Pauwels / Dolf Pemen 01:06:20

2. Roel Brosens / Loïs Geerts / Tijl Brosens 01:09:32

3. Kristof Aerts / Stef Aerts / Kurt Aerts 01:09:47

1/4 Man

1. Ben De Wolf 1:47:17

2. Filip Van Craenenbroeck 1:48:05

3. Job Téblick 1:48:52

7. Diederik Pemen 1:50:19 Meer

18. Jorn Van Bergen 1:57:41 Meer

24. Pieter Meyvis 1:59:43 Meer

26. Ward Rombouts 2:00:10 Meer

32. Roel Van Der Donck 2:03:45 Meer

71. Mathias Seys 2:13:55 Minderhout

89. Kristof Alen 2:17:48 Hoogstraten

Europese titel voor Dance Company Libra van ’t Spagaatje

DANS Dance Company Libra is een van de wedstrijdgroepen van ‘t Spagaatje. Zij sleepten onlangs een Europese titel in de wacht. Grietje Schroé, bestuurslid van ’t Spagaatje, licht toe: “De groep behoorde technisch gezien al het hele seizoen tot de top. Hoewel de groep eerder al sterke resultaten behaalde, was een eerste plaats nog niet gelukt. Deze verrassende titel op het Europees Kampioenschap kwam dan ook eerder onverwacht, maar de dansafdeling van ’t Spagaatje is terecht bijzonder trots op deze prestatie!”

“Het was vooral de groei in expressie, kracht en inleving die tijdens het kampioenschap indruk maakte op de jury,” vervolgt Grietje, “Het resultaat? Een welverdiende eerste plaats en een gigantisch applaus voor hun harde werk en doorzettingsvermogen. Dance Company Libra is een wedstrijdgroep binnen onze club. De meeste leden dansen daarnaast ook in minstens één andere groep, wat hun passie en inzet perfect toont. Wie overigens wil aansluiten bij een van onze company’s, mag steeds contact met ons opnemen via mail.”

“Bij ’t Spagaatje zetten we in op kwaliteit: alle lessen worden gegeven door gediplomeerde leerkrachten en we werken op verschillende niveaus, zodat elke danser zich kan ontwikkelen in techniek, expressie en vooral dansplezier. Want groeien doe je het best als je plezier hebt!” (rob)

111. Bart Braspenning 2:21:58 Wortel

123. Mathias Michiels 2:24:22 Meer

140. Jan Vermeiren 2:25:44 Minderhout

168. Wout Robbemont 2:32:56 Hoogstraten

1/4 Vrouw

105. Meri Koyen 2:21:13 Hoogstraten

160. Elke Vosters 2:31:14 Hoogstraten

177. Silke Pauwels 2:35:33 Meer

1/4 Trio

1. Lev Dammen / Bert Van Wauwe / Arne Van Emmelo

2:02:43

2.Robin Sas / Xander Michielsen / Niels Mulders 2:04:31

3.Xari Menten / Jochen Thys / Tom Thys 2:05:58

Fietstocht van WTC Victoria voor het goede doel

WIELERTOERISME Vorig jaar op zondag 22 september organiseerde WTC Victoria uit Meer een fietsdag aan het Lokaal Dienstencentrum in Meer. De opbrengst daarvan was bestemd voor het goede doel, met name De Slinger in Wortel Kolonie. Dit is een jeugdbeweging voor kinderen en jongeren met een beperking vanaf 3 jaar. De wielertoeristen droegen

zo een steentje bij aan de nestschommel die recent op 16 mei werd geplaatst aan hun lokaal (naast de Klapekster). Zij hopen alvast dat de kinderen er veel plezier aan zullen beleven.

Ook dit jaar organiseert WTC Victoria een fietstocht voor het goede doel. Op zondag 21 september voorziet de club alles

voor een mooie familierit van 30 of 55 km (vertrek van 8 tot 13 uur), een tocht met de koersfiets van 55, 70 of 85 km en gravelrit van 45 of 90 km (beide met vertrek van 8 tot 10 uur). Inschrijven ter plaatse, locatie Kloosterstraat, Donckstraat 13 in Meer. Parkeergelegenheid aan de Terbeeksestraat. Info: anjaleyvis@skynet. be. (rob)

Niet alle leden van WTC Victoria, maar op deze foto zie je: Onder: Benny Aerts, Stef Aerts, Hilde Goetschalckx, Jolanda Lodders, Constance Van den Berg Staand rij 1 : Kenneth Mariën, Benny Silkens, Anja Fockaert, Lea Jansen, Christel Van Den Broeck, Wendy Pemen, Marianne De Gruyter Staand rij 2: Sabine Antens, Danny Meyvis, Raf Van Looveren, Gert Martens, Stijn Aerts, Tom van Looveren, Jan De Gruyter, Luc Muesen Bovenaan: Jan Dictus, Luc Moerkens, Johnny Vermonden, Gert Pemen

Carolien Vermeiren van astmapatiënt tot sporttherapeut

BOKSEN SPORTTHERAPIE

Carolien

Vermeiren (42) is een energieke en gedreven dame. In januari lanceerde ze haar onderneming ‘Balans & Ik Coaching’. Na een knieoperatie kon ze in februari eindelijk haar werk als verpleegkundige bij PZ Bethanië hervatten. Tijdens haar revalidatieperiode heeft ze keihard gewerkt aan dit nieuwe avontuur, waarin ze haar sportpassie en ervaring combineert.

Astma

Carolien woont in Minderhout met Koen Brosens en hun 13-jarige zoon Jonas. Zowel Carolien als Koen groeiden op in

Wortel. Haar persoonlijke verhaal inspireert. Ze kreeg op jonge leeftijd de diagnose astma, die ze lange tijd niet onder controle kreeg. Ze getuigt ook over het gevecht om kilogrammen aan te pakken en actief te strijden voor haar gezondheid.

Ze heeft een professionele achtergrond als verpleegkundige in de psychiatrische zorg en volgde opleidingen in therapeutisch boksen en sportpsychologie. Zij gelooft daarbij sterk in de kracht van beweging en de therapeutische werking van boksen om mensen te helpen bij het vinden van balans in hun leven. Zo begeleidt ze therapeutisch boksen (bore-out, burnout, depressie, stress of angstklachten), bijzonder boksen (bij specifieke situaties zoals Parkinson, MS, autisme of ADHD), mamaboksen (voor vrouwen tijdens en na de zwangerschap).

Ze geeft ook boksen en kickboksen voor wie technieken wil bijschaven met oefeningen en training in verschillende stoottechnieken. Dit alles gebeurt zonder agressie, met weinig of geen contact, en steeds in de buitenlucht, zowel individueel als in kleine groepen. Ook wie geen aansluiting vindt bij een reguliere sportclub kan hier terecht.

Sessies

De coachingsessies zijn gericht op iedereen die op zoek is naar een veilige en effectieve manier om de mentale en fysieke gezondheid te verbeteren. Therapeutisch boksen biedt meer dan alleen een uitlaatklep voor emoties en stress; het helpt ook bij het opbouwen van zelfvertrouwen en veerkracht. Door middel van bokstechnieken leert men niet alleen het eigen lichaam beter kennen, het biedt ook inzicht in mentale processen. Het is zelfs een middel om verbinding te maken, bijvoorbeeld tussen ouder en kind, om elkaar beter te leren kennen. Evenwicht en welzijn staan daarbij voorop, ze heeft ook bagage over specifieke onderwerpen zoals cold water exposure in natuurwater en parkiboksen.

In de vakantie zijn er verschillende (groep)sessies:

Ouder-kind activiteiten (kinderen van 5 tot 8 jaar en een ouder, tante, nonkel,…) 10 juli - 24 juli - 7 augustus - 21 augustus van 18 tot 19 uur.

- Kinderen (8 tot 12 jaar) 3 juli - 17 juli - 31 juli van 18 tot 19 uur.

- Jeugd (12 tot 16 jaar) 24 juli - 7 augustus - 21 augustus van 19:30 tot 20:30 uur.

- Volwassenen (vanaf 16 jaar)

Boksen: 3 juli - 31 juli van 19:30 tot 20:30 uur.

Kickboksen 17 juli - 14 augustus van 19:30 tot 21 uur.

”Meer dan boksen” Een namiddag gevuld met meer dan boksen alleen.

- Jeugd (12 - 16 jaar): 10 juli van 13 tot 16:30 uur.

- Kinderen (8 - 12 jaar): 14 augustus van 13 tot 16:30 uur.

Alle andere info vind je op de website of facebook pagina van Balans & Ik Coaching. (rob)

Verantwoordelijke uitgever & retouradres

Tijdschrift: HOOGSTRAATSE MAAND

Periodiciteit: maandelijks - JULI - AUGUSTUS

Erkenningsnummer: P 004183

Afgiftekantoor: Hyper Masspost Antwerpen

NOODNUMMER 112

Ongeval / Brand / Ziekenwagen

Administratie Brandweer 03 314 32 11

THUISVERPLEGING

WIT-GELE KRUIS, 24 op 24 uur. Voor Hoogstraten en deelgemeenten: 014 61 48 02

DE VOORZORG, 24/24 uur: 014 40 92 44

WACHTDIENST

Zelfstandige Thuisverpleegkundige Noorderkempen, 24/24 uur: 014 40 50 13

Zelfstandige verpleegkundigen

Adams Lieve 0479 43 53 89

Adriaensen Lies 0485 81 52 45

Aernouts Anke 0479 34 68 03

Bartholomeeusen Liesbeth 0474 38 25 23

Bastijns Tine 0472 73 16 05

Bevers Lena 0493 15 16 65

Braspenning Wendy 0485 81 52 45

Christianen Anke 0472 57 07 81

Christianen Sofie 0472 37 83 85

De Busser Edith 0477 17 58 06

de Jong Pascalle 0473 31 15 79

Dirks Els 0474 36 08 84

Geerts Inge 0478 64 81 61

Geerts Lia 0498 64 53 80

Horemans Joni 0472 55 78 97

Jansen Laura 0474 60 89 06

Koyen Els 0476 43 07 55

Krols Anja 0495 23 02 43

Lambregts Linda 0476 94 31 15

Leys Nele 0499 29 77 86

Machielsen Kim 0477 81 27 61

Roefs Bianca 0493 02 04 19

Rombouts Kristel 0474 26 14 41

Rombouts Kristien 0477 04 41 40

Segers Nele 0494 92 32 27

Sempels Sabrina 0499 16 92 56

Spannenburg Anke 0478 38 96 94

Tomby Hella 0478 42 08 13

van Bavel Bowy 0497 15 92 09

Van Dun Nick 0477 66 76 58

Van Dyck Silke 0492 06 60 69

Van Gastel Katrien 0468 12 64 26

Van Leuven Leen 0479 50 98 05

Van Loon Hanne 0476 24 98 66

Van Otten Heidi 0486 37 45 27

Verheyen Kathleen 0474 29 33 09

Zelfstandige vroedvrouwen

Christiaensen Nathalie 0494 86 93 84

POLITIE 101

Noorderkempen 03 340 88 00 Wijkpost MEER 03 315 71 66

ADVERTENTIES

0477 66 11 60 advertenties@demaand.be

ABONNEMENTEN 03 314 51 03 abonnementen@demaand.be

REDACTIE

Begijnhof 27, 2320 Hoogstraten 0472 97 12 87 redactie@demaand.be

DORPSNIEUWS

Zie blz. 42

SPORTNIEUWS

0478 59 58 18 sport@demaand.be

De volgende uitgave van de DE HOOGSTRAATSE MAAND verschijnt op donderdag 28 augustus

Voor volgende editie alle KOPIJ ten laatste op DINSDAG 12 AUGUSTUS

redactie@demaand.be

De redactie behoudt zich het recht voor om ingezonden teksten in te korten.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de rechthebbende.

HUISARTSEN

vanaf 18 uur tot 8 uur ’s morgens én tijdens het weekend 014 410 410

zaterdagen, zondagen en feestdagen 090 33 99 69

090 39 90 00 (€ 1,50 per minuut)

INHOUD JULI - AUGUSTUS

- Sofie Rameysen 3

- Olivier De Pryck 6 Omslagverhaal - Liesbet Geerts 9

- Erika Janssens

- Gert Rombouts